Αντιδρούν και δικαιολογημένα για την κατάργηση του ΙΓΜΕ οι εργαζόμενοι και αγωνίζονται για να μη περάσει η… περίφημη κατεπείγουσα τροπολογία που με μία απλή διϋπουργική απόφαση καταργεί το ΙΓΜΕ με διαδικασίες-εξπρές, χωρίς καμία συζήτηση στην Βουλή. Και δεν είναι μόνον ότι θα χάσουν και τη δουλειά τους αφού «το πλεονάζον προσωπικό που θα περάσει αρχικά στην εργασιακή εφεδρεία ακόμη και απολύσεις», αλλά όσο να ‘ναι η κατάργηση ενός τέτοιου Ινστιτούτου και μάλιστα στη συγκεκριμένη εποχή, δημιουργεί υποψίες ότι κάτι άλλο ετοιμάζεται…
ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://kostasxan.blogspot.com/2011/04/blog-post_6500.html
Σε άρθρο των FINANCIAL TIMES του 1978 (Βιομηχανική Επιθεώρηση, Απρίλιος 1978, σελ. 257), αναφέρεται: «Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ο εκτεταμένος Ορυκτός της πλούτος θα προμηθεύσει την Κοινή Αγορά με μία μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών, που θα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς πολλά προϊόντα».
Γαλλικές εφημερίδες είχαν γράψει ότι «Η Ελλάδα θα γίνει η μεταλλουργία της Ευρώπης», διότι η Ελλάδα έχει ουράνιο, νικέλιο, χρυσό, αργυρό, χρώμιο, βωξίτες, λευκόλιθο, μαγγάνιο, μικτά θειούχα, μόλυβδο, σιδηροπυρίτη κοινό και χαλκούχο και άλλα βιομηχανικά ορυκτά όπως σμύριδα, βαρυτίνη, καολίνη, μπεντονίτη, περλίτη, κίσσηρη, στεατίτη, φθορίτη, μάρμαρα, θηραϊκή γη, γύψο, λιγνίτες, πυριτικό οξύ κ.α.
Το 1978, με εντολή του τότε Πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή, δύο οίκοι, ένας Αγγλικός και ένας Γερμανικός, έκαναν προμελέτη σκοπιμότητας για τα μικτά θειούχα. Ειδική επιτροπή έκρινε θετική την προμελέτη και επακολούθησε μελέτη, η οποία ανακοινώθηκε στις 18 Απριλίου 1981, κατά τα εγκαίνια της λειτουργίας της Μονάδας Αμιάντου.
Κατ’ εντολή του τότε Πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, ανήγγειλε την προσεχή θεμελίωση του έργου ύψους επενδύσεως 350 εκατομμυρίων δολαρίων.
Προς ασφαλή έλεγχο των μεθόδων, αποφασίστηκε η διεξαγωγή δοκιμών, σε εγκαταστάσεις PILOT. Όταν περί το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 1981, το σχέδιο έφθασε στο στάδιο της παραγγελίας του εξοπλισμού, κρίθηκε πως κάθε τέτοια ενέργεια θα έπρεπε να ανασταλεί εν όψει των εκλογών.
Η απόφαση της αναβολής επεβάλλετο λόγω του μεγέθους της επενδύσεως και των προβλημάτων, που θα μπορούσε να δημιουργήσει στην νέα Κυβέρνηση.
Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1981, που κέρδισε το ΠΑΣΟΚ, η νέα Κυβέρνηση ζήτησε να σταματήσουν οι ενέργειες, προκειμένου να εξετάσει τη σκοπιμότητα του σχεδίου αυτού μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του των δημοσίων επενδύσεων. Έτσι ατόνησε κάθε δραστηριότητα και το σχέδιο υπέπεσε σε νάρκη μέχρι τον Νοέμβριο του 1982.
Στις 9 Νοεμβρίου 1982 ο τότε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γεράσιμος Αρσένης ανήγγειλε, ότι η Μεταλλουργική Μονάδα του Στρυμώνα θα αρχίσει να κατασκευάζεται στα μέσα του 1983. Στις 4 Μαρτίου 1983 ο Διοικητής της ΕΤΒΑ Κουμπής ανήγγειλε την οριστική απόφαση της ΜΕΤΒΑ για την ίδρυση της Μονάδας Επεξεργασίας Μικτών Θειούχων με ύψος επενδύσεως 30 δισ. δρχ. Συμμετοχή ΜΕΤΒΑ (εταιρεία που δημιούργησε η ΕΤΒΑ για τη συγκεκριμένη επένδυση) 80% και Ιδρύματος ΜΠΟΔΟΣΑΚΗ 20%. Αρχές Ιουνίου 1983 περατώθηκε η σύνταξη των προδιαγραφών (3 τόμοι, σελ. 580), βάσει των οποίων θα προκηρύσσετο Διεθνής Διαγωνισμός κατασκευής του έργου.
Το σχέδιο προέβλεπε:
1. Μονάδα Μολύβδου ετησίας δυναμικότητας 40.000 τόνων
2. Μονάδα ψευδαργύρου ετησίας δυναμικότητας 40.000 τόνων
3. Μονάδα φρύξης πυριτών και εξαγωγής αρσενικού ετησίας δυναμικότητας 160.000 τόνων
4. Μονάδα θειϊκού οξέος ετησίας δυναμικότητας 360.000 τόνων
5. Μονάδα φωσφορικού οξέως ετησίας δυναμικότητας 90.000 τόνων
6. Μονάδα ΑLF3 ετησίας δυναμικότητας 3.500 τόνων
7. Μονάδα καθαρισμού φρυγμάτων σιδηροπυρίτου
8. Μονάδα εξαγωγής χρυσού και αργύρου από τα τα φρύγματα σιδηροπυρίτου ετησίας δυναμικότητας 120.000 τόνων
9. Μονάδα καθαρισμού πολυτίμων μετάλλων ετησίας δυναμικότητας χρυσού 3 τόνων αργυρού 150 τόνων
Έκτοτε δεν δόθηκε συνέχεια.
Εάν μετά το 1983 θεμελιωνόταν (που ανέφερε ο Διοικητής της ΕΤΒΑ Κουμπής ως οριστική απόφαση) η Μονάδα και λειτουργούσε έστω το 1990, σήμερα (μετά από 20 χρόνια) θα είχαμε 60 τόνους χρυσού, 3.000 τόνους αργύρου και επί 20 οι ετήσιοι τόνοι μολύβδου, ψευδαργύρου, αρσενικού, θειϊκού οξέως, ALFA 3 κτλ.
Δυστυχώς με το δόγμα των κοινωνικοποιήσεων που διακηρύχθηκε από το 1981, οι συνδικαλιστές με απεργίες και στάσεις εργασίας συνέτειναν στην αποβιομηχανοποίηση της χώρας. Είναι χαρακτηριστικές οι ακόλουθες περιπτώσεις. Υποχρέωσαν τον Νιάρχο να εγκαταλείψει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την Pirelli να κλείσει το εργοστάσιο ελαστικών και να το μεταφέρει στην Τουρκία, ενώ το εργοστάσιο Σόγιας της Άρτας, να μεταφερθεί στη Μάλτα.
2