Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Η κόρη της "Αρχόντισσας του Πόντου" Thea Halo για την Γενοκτονία


Από την 
Thea Halo* 

Προς στα μέλη 
του Ελληνικού Κοινοβουλίου

Σε σχέση με τις παρατηρήσεις του Υπουργού Παιδείας της Ελλάδας, κ. Φίλη, ο οποίος πρόσφατα αρνήθηκε την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άλλες εθνικές ομάδες που αρνούνται τέτοιου είδους τραγικά γεγονότα που καταρράκωσαν το ίδιο τους το έθνος. Ή ίσως εκείνοι οι Έλληνες που αρνούνται την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου δεν θεωρούν τους Πόντιους δικούς τους ανθρώπους. Αυτό θα μπορούσε να είναι μέρος του προβλήματος, μαζί με τον κατευνασμό της Τουρκίας και ένα σύνδρομο ήρωα που προωθεί την πεποίθηση ότι οι Έλληνες δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρούνται απόλυτα θύματα.

Βεβαίως ο Νίκος Φίλης δικαιούται να έχει τις δικές του απόψεις ως ιδιώτης. Αλλά δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να παραθέτει την εκ μέρους του άγνοια της Ιστορίας ως Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας, ούτε να του έχουν εμπιστευθεί την μόρφωση των Ελληνόπουλων, όταν εκατοντάδες κορυφαίων μελετητών γενοκτονίας ανά τον κόσμο διαφωνούν αρκετά μαζί του ώστε να έχουν εκδώσει μία διακήρυξη που βεβαιώνει την γενοκτονία τόσο των Ποντίων όσο και των άλλων Ελλήνων της Μικράς Ασίας και Ασσυρίων στην Οθωμανική Τουρκία μεταξύ 1914 και 1923. Η διακήρυξη της IAGS (Διεθνούς Ένωσης Μελετητών Γενοκτονίας) του 2007 μπορεί να διαβαστεί με κλικ ΕΔΩ.

Ως κόρη μιας από τους πολλούς Πόντιους που στάλθηκαν σε πορεία θανάτου εκτός Τουρκίας, της Sano Themia Halo (γνωστής και ως “γιαγιάς όλων των Ποντίων”), και ως απόγονος μιας οικογένειας που δεν θα γνωρίσω ποτέ, ούτε θα δω σε φωτογραφία, βρίσκω τις παρατηρήσεις του κ. Φίλη εξαιρετικά προσβλητικές και ασεβείς προς την μνήμη των 353.000 Ποντίων που φονεύθηκαν επί τόπου ή χάθηκαν κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες, τους 700.000 άλλους Μικρασιάτες Έλληνες που επίσης φονεύθηκαν, και τους υπόλοιπους πλέον του εκατομμυρίου Έλληνες που εξορίστηκαν δια της βίας από την γη που ο λαός μας κατοίκησε επί 3.000 χρόνια. Φοβάμαι ότι ο χαρακτηρισμός “εθνοκάθαρση” του κ. Φίλη, ακόμη και με μία αποδοχή βίας και θανάτου, ωχριά μπροστά στην καταρράκωση που υπέστησαν όλοι αυτοί οι αθώοι.

Εν όψει των παραπάνω, ο κ. Φίλης θα έπρεπε να απομακρυνθεί από την θέση του ως Υπουργός Παιδείας. Θα είναι τότε σε θέση να ξεστομίζει τις απόψεις του παίζοντας ντάμα στο καφενείο της γειτονιάς του. Αυτό θα του δώσει επίσης περισσότερο χρόνο να διαβάσει και να κατατοπιστεί σχετικά με αυτά τα τραγικά ιστορικά γεγονότα, συμπεριλαμβανομένων των πολλών καταθέσεων από αυτόπτες μάρτυρες ιεραπόστολους, διπλωμάτες, και εθελοντές που βεβαιώνουν ένα Οθωμανικό και Κεμαλικό πρόγραμμα εκμηδένισης αυτών των ιστορικών Χριστιανών και των κοινοτήτων τους.

* Συγγραφέας του "Ούτε το Όνομά μου" και κόρη της Sano Halo (Ευθυμία Βαρυτιμίδου) της "Αρχόντισσας του Πόντου" που έφυγε από τη ζωή πέρυσι σε ηλικία 105 ετών. Ήταν ο άνθρωπος που διέδωσε σε όλον τον κόσμο τη Γενοκτονία των Ποντίων.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Το ΟΧΙ το αληθινό και αταλάντευτο

Του 
Φώτη Μιχαήλ*
Με την ηγεμονική εμφάνιση του Καρλομάγνου και την αυτοανακήρυξή του σε βασιλιά της Ιταλίας στα 774, οι Χριστιανικοί λαοί της δυτικής Ευρώπης (τα σημερινά κράτη της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ιταλίας) υποδουλώνονται οριστικά στους Φραγκοτεύτονες επιδρομείς.
Δυόμισι αιώνες μετά, στα 1046, το σπαθί των απογόνων του Καρλομάγνου απομακρύνει βιαίως τον νόμιμο Ορθόδοξο Λατίνο προκαθήμενο του πατριαρχείου της Ρώμης και εγκαθιστά στον θρόνο, εντελώς αντικανονικά, τον πρώτο πάπα της Φραγκοσύνης.
Μέχρι τότε, οι αρχιεπίσκοποι της Ρώμης αντιστέκονταν στις αιρετικές δοξασίες των Φράγκων κατακτητών και διατηρούσαν ακέραιο το εκκλησιαστικό φρόνημα της Ρωμαιοσύνης. Μέχρι τότε, Ανατολή και Δύση ήταν εκκλησιαστικώς ομόδοξες και η αποστολική διαδοχή παρέμενε σε ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διασφαλισμένη.
Από τότε όμως και μετά, επεκράτησε στην Δύση η παναίρεση του Φράγκικου παποκαισαρισμού, καθεστώς απόλυτης δουλείας για όλους τους Χριστιανούς του θρόνου της Ρώμης.
Πρώτη και μοναδική απόπειρα απελευθέρωσης των υπόδουλων Ρωμαίων της Φραγκίας από τα δεσμά της φραγκικής φεουδαρχίας -η οποία εκπροσωπούσε μονάχα το 1,5% του συνολικού πληθυσμού- υπήρξε στα 1789 η Γαλλική Επανάσταση. Δυστυχώς, όμως, με το πραξικόπημα του Ναπολέοντα θάφτηκε η Ρωμαίϊκη επανάσταση και επανήλθε στην εξουσία η φράγκικη τάξη – η εντελώς ξένη στην συνείδηση των υπόδουλων δυτικών Ρωμαίων- η οποία και ηγεμονεύει μέχρι και σήμερα.

Λένε μερικοί, ότι η Γαλλική Επανάσταση και η Ελληνική Επανάσταση του ’21 συγγενεύουν. Ναι, όντως συγγενεύουν, αλλά σε ποιο σημείο: Στο γεγονός ότι και στις δυο περιπτώσεις επαναστατούν Ρωμαίοι εναντίον των κατακτητών τους. Στην Δύση εναντίον των Φράγκων και στην Ανατολή εναντίον των Οθωμανών.
Και οι μεν Έλληνες Ρωμηοί κατόρθωσαν τότε και ελευθερώθηκαν από τους Τούρκους, ενώ οι Ρωμαίοι της Δύσης συνέχισαν να είναι σκλαβωμένοι στους Φράγκους κατακτητές. Στους Φράγκους, οι οποίοι κατάφεραν στην συνέχεια να αλλοιώσουν εντελώς το Χριστιανικό φρόνημα των Ρωμαίων της Λατινικής παράδοσης της Δύσης και να επιβάλουν στις κτήσεις τους, τις δικές τους κακοδοξίες.
Η ειρωνεία είναι, ότι εμείς οι Έλληνες, ενώ γλυτώσαμε τότε από τους Τούρκους –τους οποίους, όπως λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, τους είχε βάλει ο Θεός να μας φυλάνε από τους κρυφοδαγκανιάρηδες τους Φράγκους- τώρα, στα χρόνια τα δικά μας, κάνουμε το παν, ώστε να πέσουμε χωρίς αντίσταση στις οικονομικές, γεωπολιτικές, πολιτισμικές, πνευματικές και δογματικές παγίδες που μας στήνουν, λες και είμαστε τυφλοί.
Τι έχουνε να μας προσφέρουν σε επίπεδο πολιτισμού, δηλαδή σε Τρόπο Ζωής, οι απόγονοι του Βολταίρου, του Νίτσε, του Χίτλερ και του Μουσολίνι; Τι άλλο από την αθεΐα τους, το μένος τους το άσβεστο εναντίον της Ορθοδοξίας μας, τα φεουδαρχικά τους ιδεώδη και τον λαομίσητο παγκοσμίως φασισμό;
Η δική μας, η πατροπαράδοτη, η δοκιμασμένη και ανθρωποσώτειρα πολιτισμική πρόταση του Ομήρου, του Αριστοτέλη, του πατρο Κοσμά, του Μακρυγιάννη και του Αγιασμένου γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη, τι έχει να ζηλέψει από την ’’γυαλάδα’’ των ’’κατορθωμάτων’’ της Φραγκοσύνης, των παιδιών του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού;
Μήπως την ’’φιλανθρωπία’’ των οπλικών συστημάτων των πολεμικών τους βιομηχανιών ή μήπως την απερίγραπτη και ανεξάντλητη απανθρωπία των οικονομικών τους εκβιασμών;
Ο πολιός πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός προλογίζοντας την τελευταία έκδοση του βιβλίου, του αγίου Αθανασίου του Παρίου, ’’Απολογία Χριστιανική’’, μεταξύ των άλλων γράφει: ’’Μετακαρλομάγνεια Ευρώπη και Ρωμηοσύνη δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν’’.
Η αλήθεια είναι ότι, με τα αδιέξοδα και τα δεινά που περνάμε, χάνουμε σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη μας στους ’’εταίρους’’ μας από την Φραγκία και προβληματιζόμαστε όλο και περισσότερο για τις μέχρι τούδε επιλογές μας.
Γι’ αυτό και μεγάλη μερίδα, σήμερα, του Ελληνικού λαού προσδοκά με αγωνία τον Ηγέτη εκείνον, ο οποίος θα πει επιτέλους το ΟΧΙ το ΑΛΗΘΙΝΟ και ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟ σε κάθε τι, που υπονομεύει την πνευματική μας υπόσταση, τραυματίζει το εκκλησιολογικό μας φρόνημα, αλλοιώνει την συλλογική μας πολιτισμική ταυτότητα και απειλεί την ασφάλεια και ακεραιότητα της Πατρίδας μας.
Είμαστε όμως έτοιμοι, ως Λαός, για να υποδεχθούμε και να υποστηρίξουμε με σοβαρότητα τον Φωτισμένο εκείνον Ρωμηό, που θα σαλπίσει αυτό το ΜΕΓΑ ΟΧΙ στα ’’χαρακώματα’’ της καρδιάς μας, στα σχολεία μας, στις ενορίες και στις οικογένειές μας;
Μένει να το αποδείξουμε. Και εάν δεν είμαστε, στο χέρι μας είναι να ετοιμαστούμε και μάλιστα το γρηγορότερο δυνατόν.
Πώς; Γυρίζοντας προς τα πίσω και μιμούμενοι τα κατορθώματα των Αγίων και Ηρώων μας, κρατώντας ταυτόχρονα σφιχτά και με αποφασιστικότητα το κομποσκοίνι ’’παρά πόδας’’…
 * Ο κ. Μιχαήλ είναι ιατρός από τον Λαγκαδά

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Εισήγηση Μαλκίδη σε διεθνές συνέδριο στη Μόσχα για τα Ολοκαυτώματα των Αρμενίων και των Ελλήνων


H Αρμενική Αποστολική Εκκλησία- επαρχία Ρωσίας και Νέου Ναχιτσεβάν- το Κέντρο Αρμενικών Μελετών και το Συμβούλιο Έρευνας της Επισκοπής και η Εθνική Ακαδημία Επιστημών οργανώνουν διεθνές επιστημονικό συνέδριο αφιερωμένο στην 100η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων, με θέμα "Η Γενοκτονία ως πνευματικό και ηθικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας".

Στο Συνέδριο το οποίο θα διεξαχθεί στη Μόσχα στις 23 και 24 Οκτωβρίου, ο Θεοφάνης Μαλκίδης θα αναπτύξει την εισήγηση "Από τη Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων στο Ολοκαύτωμα και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας".

Στο Διεθνές συνέδριο θα αναπτυχθούν τα εξής θέματα:

1. Η γενοκτονία ως ανθρωπιστική καταστροφή
2. Πνευματικές και ηθικές βάσεις της κοινωνίας και των ανθρώπινων αξιών
3. Ο ρόλος της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας στις αρχές του εικοστού αιώνα, και στην αντιμετώπιση των συνεπειών της γενοκτονίας
4. Οι Εκκλησίες στον κόσμο σε θέματα αντιμετώπιση των συνεπειών της γενοκτονίας
5. Δεύτερη πατρίδα: οι χώρες που έχουν απορροφήσει τους Αρμένιους πρόσφυγες
6. Η Γενοκτονία των Αρμενίων στα έγγραφα και τα στοιχεία
7. Η Κάλυψη της Γενοκτονίας των Αρμενίων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης
8. Το θέμα της Αρμενικής Γενοκτονίας στη λογοτεχνία, την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, τις εικαστικές τέχνες, τη ζωγραφική, το σχέδιο, τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική, τον κινηματογράφο και τη μουσική
9. Οι νομικές πτυχές της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων
10. Δραστηριότητες των δημόσιων οργανισμών να αναγνωρίσουν και να διαιωνίσουν τη μνήμη των θυμάτων της γενοκτονίας των Αρμενίων
11. Ο αρμενικός λαός και η πολιτιστική του κληρονομιάς στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στις παραμονές της και μετά τη γενοκτονία
12. Οι συνέπειες της πολιτικής γενοκτονίας στη σύγχρονη Τουρκία και το πρόβλημα των Αρμενίων κρυπτοχριστιανών
13. Οικογενειακές ιστορίες: μνήμες των απογόνων
14. Από τη γενοκτονία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στο Ολοκαύτωμα

Το Συνέδριο θα διεξαχθεί στο συγκρότημα της Επισκοπής της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Εις δεινά ελληνικά θεραπεία ελληνική


Του 
Πέτρου Μανταίου 
"Εφημερίδα των Συντακτών"

«Ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια΄ το δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Αγγλους δανειστάς΄ ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια [Κιουταχή] και του Αιγύπτιου [Ιμπραήμ]. Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι΄προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μου το ’δωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει […]

»Ως οι παλαιοί ήρωες ή βασιλείς της Ελλάδος πρέπει να φυτεύομε δένδρα, ν’ ανοίγομε δρόμους, να παλεύομε με τα θηρία του δάσους, να δέσομε την κοινωνία μας με νόμους σύμφωνους προς το έθνος μας΄ ούτε οπίσω ούτε εμπρός του καιρού μας΄ μη μου ζητείτε ζωγραφιές πολύτιμες εις οικοδόμημα ακόμη ατελείωτο. Μέτρο μας και άστρο εις δεινά ελληνικά θεραπεία ελληνική. Με το στόμα μας, όχι ως οι χειρουργοί της Ευρώπης κόφτοντες, αλλά με το στόμα μας να βυζαίνομε το έμπυο της πατρίδας μας διά να την γιάνομε […]

»Ενα μόνο φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνηση τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων –επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριο της ζωής του, τον νόμο της ευτυχίας του– αν πλανεθεί ο ελληνισμός και σηκώσει σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν και εμένα οι οφθαλμοί, ποιος ξεύρει; Πού θα πάμε; Τι θα γενούμε;» -Ιωάννης Καποδίστριας, Κυβερνήτης της Ελλάδος.

Τα σημειώνει ο Γ. Τερτσέτης, στα Απόλογα για τον Καποδίστρια (Απαντα – Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη), ότι τα είπε ο Καποδίστριας στον μέλλοντα… δολοφόνο του, Γιωργάκη Μαυρομιχάλη, γιο του Πετρόμπεη. Δολοφονήθηκε, μπροστά σε εκκλησιά, Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Νέα τροπή με το δομημένο ομόλογο του ΤΣΠΕΑΘ

Συνταρακτικά στοιχεία έρχονται στο φως, σχετικά με την υπόθεση του δομημένου ομολόγου του Ταμείου των δημοσιογράφων (ΤΣΠΕΑΘ) και αποκαλύπτονται άγνωστες πτυχές της υπόθεσης, οι οποίες ανατρέπουν τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από το άρθρο που ακολουθεί και υπογράφεται από τον δημοσιογράφο και πρώην πρόεδρο του ΤΣΠΕΑΘ, Δημήτρη Καπράνο.

Τα ψέμματα των γελοίων!
Του
Δημήτρη Καπράνου

Είχα αρχίσει να γλαρώνω, όταν άκουσα τον «ειδήμονα» γύρω από τα ασφαλιστικά μας θέματα πρωινό τηλεπαρουσιαστή εκπομπής του Σαββατοκύριακου, σε παραλιακό δίαυλο, αυτοαναγορηθέντα σε αναλυτή του Ασφαλιστικού, με τη συνδρομή μιας αξιόπιστης καθ” όλα (ως απεδείχθη) τριανδρίας από τους έναν καθηγητή που κατηγορείται για φοροδιαφυγή, έναν συνδικαλιστή που πάει από κόμμα σε κόμμα και έναν εργατολόγο, που διατηρούσε (ως καθηγητής, παρανόμως) και εταιρεία αναλογιστικών μελετών, με ολίγον καθηγητή του 12%, να απαριθμεί τις «πληγές» που «ορφάνεψαν» τα Ταμεία μας!


Έχοντας πάρει φόρα και πιπιλίζοντας την καραμέλα που εφηύρε(και την οποία άρπαξε, στο πλαίσιο της αδέσμευτης ενημέρωσης) το γραφείο κατασκευής σκανδάλων του ΓΑΠ προκειμένου να ανατραπεί ο Καραμανλής, το 2007, είπε «Να μην ξεχνάμε και τα δομημένα ομόλογα»!
Να μην ξεχνάμε τι, κύριε συνάδελφε;
* Ότι το δομημένο ομόλογο που αγόρασε το ΤΣΠΕΑΘ, επί προεδρίας μου, πριν αναγκασθεί να το πουλήσει λόγω των αηδιών και των ψεμάτων που ΚΑΙ εσείς εκστομίζατε ΚΕΡΔΙΣΕ 3.100.000 ευρώ; (Αγοράσθηκε 130 εκ. και πουλήθηκε έπειτα από 11 μήνες 133,1 εκ. ευρώ).
* Ότι το απολύτως όμοιο δομημένο του ΤΕΑΙΦΕ, εκεί, δηλαδή, που ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ, που δεν ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ, που δεν ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ, δεν πουλήθηκε, αλλά παρέμεινε στο χαρτοφυλάκιο και σήμερα έχει κερδίσει ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ και συνεχίζει να κερδίζει ΕΦΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΝΝΕΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ;
* Ότι στο Δικαστήριο, (πρόεδρος η κυρία Κατσιμαγκλή, εισαγγελέας ο κ. Καψιμάλλης) ο φίλος και συνεργάτης σας (σε πολλά) εργατολόγος -αναλογιστής (έτσι τον αποκαλεί ο συνάδελφος) παραδέχθηκε ότι η δήθεν «αποτίμηση» που παρέδωσε, το 2007, στον τότε πρόεδρο της αρχής για το «Ξέπλυμα» πρώην εισαγγελέα (μετέπειτα σύμβουλο του ΓΑΠ!) δεν είναι αποτίμηση αλλά «Εκτίμηση» την οποία έγραψε αλλά δεν υπέγραψε ένας φίλος του καθηγητής στη Γαλλία, ο οποίος είναι ΝΕΚΡΟΣ και του οποίου δεσμεύεται με όρκο να αποκαλύψει το όνομα;
* Ότι στο περίφημο «Πόρισμα » του «αδέκαστου εισαγγελέα», που στηρίχθηκε στο ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΟ ΧΑΡΤΙ της δήθεν «εκτίμησης» του νεκρού και ανωνύμου Γάλλου καθηγητή, που του παρέδωσε ο εργατολόγος-αναλογιστής στηρίχθηκε όλο το κατηγορητήριο εναντίον των Ταμείων που αγόρασαν τα ΔΗΘΕΝ ΖΗΜΙΟΓΟΝΑ δομημένα ομόλογα;
* Ότι ο «έντιμος πρώην εισαγγελέας», που απείλησε να ρίξει τον Καραμανλή και που στην Εξεταστική της Βουλής για τα ομόλογα είπε με περηφάνια ότι «Οι εκλογές του 2007 έγιναν με αφορμή το πόρισμά μου»;
* Ότι το καλοκαίρι του 2007, με προσάναμμα τα «ομολόγα», κατά σύμπτωση, κάηκε όλη η Ελλάδα;
* Ότι σήμερα αποκαλύπτεται ότι οι δυνάμεις που εθίγησαν από το «Βέτο» Καραμανλή για τα Σκόπια ζήτησαν «αντίμετρα» σε βάρος του; Ποιά ήταν τα «¨Αντίμετρα»; Τα ομόλογα ; Οι φωτιές; Οι υποκλοπές; Η «Πυθία 1″;
* Ότι “»έντιμος εισαγγελέας» εμφανίσθηκε προσφάτως σε μεγάλη φωτογραφία, στο «Βήμα» καβάλα σε τανκ, με φόρμα εκστρατείας, μαζί με το δεξί του χέρι, στη Γραμματεία Εξοπλισμών (επί Καραμανλή, ο αθεόφοβος) τον απόστρατο συνταγματάρχη, ο οποίος τώρα βρίσκεται στη φυλακή για τις μίζες των εξοπλιστικών; Σε αυτόν τον «αδέκαστοι», λοιπόν, έδωσε το ανυπόγραφο «Χαρτί» ο εργατολόγος-αναλογιστής και με αυτό το «χαρτί» διαλύθηκαν καριέρες, οικογένειες και φιλίες!
* Ότι το σχέδιο ΠΥΘΙΑ που αποκάλυψε ο Πούτιν ήταν στημένο κλιμακωτά με «σκάνδαλα» και με κατάληξη την απόπειρα δολοφονίας Καραμανλή; Ήδη ετοιμάζεται η απαγγελία και άλλων κατηγοριών.
* Ότι ο τότε γραμματέας του κόμματος του ΓΑΠ κατηγορείται για κακουργήματα και του έχουν επιβληθεί βαρύτατοι περιοριστικοί όροι;
* Ότι το «Πόρισμα» της Εξεταστικής για τα ομόλογα ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΛΟΓΩ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ;
Δεν θέλω να γράψω άλλα. Απλώς, εκφράζω τη θλίψη μου για το κατάντημα κάποιων, που εξακολουθούν να αναμασούν (προφανώς εκπληρώνοντας υποχρεώσεις) την καραμέλα της ομάδας σκανδάλων του ΓΑΠ, την οποία πιστά υπηρέτησε η τηλεοπτική «παρέα του ασφαλιστικού», που θησαύρισε από την «επίλυση θεμάτων των συνταξιούχων». Τα υπόλοιπα, εν καιρώ, στα Δικαστήρια!
Νισάφι πια με τους δήθεν «Παντογνώστες» και τις «Ομάδες κρούσης του Ασφαλιστικού», που έδρασαν και δρουν με το αζημίωτο, υποθέτω…

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας… περί Δραχμής, Μνημονίου κ.ά.

Από: typospeiraiws.gr

Μία αρκετά ενδιαφέρουσα κατάθεση για την υπόθεση της Δραχμής, κάνουν ο καθ. και αν. υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Μάρδας και αν πρύτανης του ΑΠΘ Νίκος Βαρσακέλης. Σημειώνεται ότι το άρθρο των δύο πανεπιστημιακών δημοσιεύθηκε προχθές στο «Βήμα της Κυριακής» με τίτλο «Η θεοποίηση της δραχμής και η δαιμονοποίηση του ευρώ» και η σημαντικότητά του οφείλεται στο γεγονός ότι με λίγα λόγια λένε πολλά και κυρίως κατανοητά. Γράφουν:

ΜΕΣΑ στο διαμορφούμενο γκρίζο τοπίο, με επερχόμενα επώδυνα μέτρα για μια κοινωνία που ήδη αισθάνεται να έχει χαθεί το έδαφος κάτω από τα πόδια της, οι φυγόκεντρες φωνές εξόδου από τον πυρήνα της Ευρώπης θα βρίσκουν πρόσφορο χώρο ανάπτυξης των απόψεων τους, υπονοώντας ότι με το εθνικό νόμισμα θα βρεθούμε εκεί που αφήσαμε την δραχμή.

mardasΑΠΟ την άλλη μεριά όμως, βλέπουμε πως για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, αυτή η έστω κακή  συμφωνία είναι προτιμότερη από τη μη συμφωνία και την καταστροφική ρήξη. Αν και διαφωνούμε με πολλά μέτρα, κυρίως με όσα αναφέρονται στην αύξηση του φορολογικού βάρους, οι δυνατότητες μη εφαρμογής των όσων προβλέπονται είναι περιορισμένες.
ΟΣΟ όμως δεν λέγονται ορισμένες σημαντικές αλήθειες, ο κίνδυνος του Grexit δεν θα απομακρυνθεί. Και συγκεκριμένα, ένα από τα πολλά προβλήματα της επιστροφής στη δραχμή που δεν έχει συζητηθεί επαρκώς είναι η ακόλουθη. Αυτή θα γίνει εις βάρος των απαραίτητων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων τόσο για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας όσο και την ευρωστία της λειτουργίας της κρατικής μηχανής. Πολλές από τις προς συζήτηση μεταρρυθμίσεις έπρεπε βέβαια να λάβουν χώρα πολύ πριν το 2010 και με δική μας πρωτοβουλία. Ως μεταρρυθμίσεις δεν νοούνται φυσικά οι μειώσεις των μισθών και συντάξεων.
varsakelis
ΜΕ την επιστροφή λοιπόν στη δραχμή, θα επιλεγεί μια εύκολη λύση, μέσω της οποίας αυτονόητες μεταρρυθμίσεις θα εγκαταλειφθούν. Ο βασικός λόγος για την επιστροφή στη δραχμή είναι η αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, για να καλυφθούν οι κάθε μορφής ανάγκες. Έτσι, θα λειτουργήσει ανεξέλεγκτα ο κρατικός προϋπολογισμός οδηγώντας σε μια δημοσιονομική χαλάρωση, στο όνομα της βελτίωσης της ρευστότητας. Η αύξηση όμως αυτή της ποσότητας του χρήματος θα οδηγήσει σε υποτίμηση του εθνικού νομίσματος.
ΓΙΑ όσους γνωρίζουν στοιχειώδη διεθνή μακροοικονομικά, η αβεβαιότητα που επικρατεί σε μια εθνική οικονομία οδηγεί σε προσδοκία μεγάλης υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, με αποτέλεσμα να τίθενται σε λειτουργία οι ονομαζόμενες «αυτοεκπληρούμενες προφητείες» και η πραγματική αξία του νομίσματος να κατακρημνίζεται. Έτσι, η αβεβαιότητα ως προς τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας είναι πολύ μεγάλη.
ΟΛΑ τα ανωτέρω σε συνδυασμό με τις υποτιμήσεις/διολισθήσεις και την προβλεπόμενη αρχικά τουλάχιστον καθίζηση της παραγωγής –που είναι δεδομένη και υπάρχει διαφωνία μόνο ως προς το ποσοστό– θα οδηγήσουν σε ανισορροπίες, πληθωριστικές τάσεις και σε περαιτέρω αβεβαιότητα.
ΝΑ σημειωθεί ότι στην Αργεντινή κατά την πρώτη χρονιά της κρίσης, των αρχών της δεκαετίας του 2000, το πέσος έχασε 70% της αξίας του, παρά το ότι δεν επρόκειτο για νέο νόμισμα απλά η ισοτιμία αφέθηκε να διαμορφωθεί ελεύθερα. Από την εμπειρία της δραχμής της περιόδου 1974-2000 και τη διαρκή της απαξίωση τα συμπεράσματα είναι τα ακόλουθα: Δε βελτιώθηκαν οι εξαγωγές κατά τον προσδοκώμενο τρόπο παρά την θεαματική υποτίμηση/διολίσθηση του νομίσματος σε είκοσι χρόνια (1980, 1$=42,6 δρχ, 2000 1$=308,9 δρχ).
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της εικοσαετίας αυτής, οι εξαγωγές μετά βίας διπλασιάστηκαν, ενώ ο πληθωρισμός ενισχύθηκε λόγω της μεγάλης εξάρτησης της χώρας σε εισαγωγές.Επίσης, η ανάπτυξη παρέμεινε ασθενής και ενίοτε κατέγραφε αρνητικό πρόσημο, καθώς η αστάθεια στην οικονομία δε συνέβαλε στη χάραξη μιας μεσοπρόθεσμης επενδυτικής στρατηγικής.
ΓΙΑ να υπάρξει επαρκής ισχύς ενός νομίσματος σε σχέση με νομίσματα άλλων οικονομιών απαιτούνται στιβαρή νομισματική πολιτική, η υποκείμενη οικονομία να είναι ισχυρή και η υποκείμενη κρατική μηχανή να λειτουργεί σαν ένας καλολαδωμένος μηχανισμός που μπορεί όχι μόνο να βεβαιώσει φορολογική ύλη αλλά και να προκαλέσει φορολογικά έσοδα. Έλλειψη αυτών των τριών καίριων συστατικών ισχύος του εθνικού νομίσματος θα απεικονίζεται στη διαρκή απαξίωσή του.
ΜΙΑ άλλη στρατηγική όμως, που θα οδηγήσει στην επανεκκίνηση της οικονομίας, είναι ικανή –και η μόνη διέξοδος– να μειώσει τις δυσμενείς επιπτώσεις της επικείμενης συμφωνίας. Αντί να συζητούμε για το νόμισμα, θα πρέπει να αναπτύξουμε τα σχετικά συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και να εστιάσουμε στην παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών ώστε να κερδίσουμε μια ανταγωνιστική θέση στο διεθνή καταμερισμό παραγωγής.
ΕΠΙΣΗΣ, αξίζει να σημειωθεί το εξής. Τόσο η βελτίωση της ανταγωνιστικής θέσης μιας οικονομίας όσο και ο ρυθμός της οικονομικής ανάπτυξης και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου, εξαρτώνται αποκλειστικά από ένα σύνολο παραγόντων (παραγωγικότητα, τεχνολογία, ανθρώπινο κεφάλαιο κ.λπ) που δεν έχουν σχέση με το νόμισμα. Το νόμισμα απλά καλείται να διορθώσει μόνο βραχυχρόνιες ανισορροπίες του ισοζυγίου πληρωμών. Η προτεινόμενη «επανεκκίνηση» της οικονομίας με έξοδο από το ευρώ κινείται σε ένα θολό τοπίο, καθώς οι υποστηριχτές του εγχειρήματος, κάνουν πολλά μεθοδολογικά λάθη και παραλείψεις και δείχνουν άγνοια της λειτουργίας της οικονομίας αλλά και της οικονομικής επιστήμης.

ΟΛΗ η οικονομική έρευνα έχει δείξει ότι χώρες που στηρίχθηκαν στην υποτίμηση του εθνικού νομίσματος το μόνο που κατάφεραν είναι, μέσω του πληθωρισμού, να μειώσουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων και να μεταφέρουν πλούτο στους κερδοσκόπους και την εγχώρια ολιγαρχία.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Για τα παιδιά που χάθηκαν σαν σήμερα το 1974...


Μαύρη επέτειος η σημερινή μέρα, καθώς συμπληρώνονται 41 χρόνια από εκείνη την μυστική επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Νίκη», από την οποία έχασαν τη ζωή τους εντελώς άδικα 33 παλικάρια – 29 καταδρομείς και 4 αεροπόρους. Εντελώς άδικα; Ναι, επειδή δύο αεροσκάφη της αποστολής βλήθηκαν κατά λάθος και έπεσαν από ελληνικά πυρά…
Η ελληνική αποστολή έγινε την 21η προς 22α Ιουλίου 1974 προς την Κύπρο με σκοπό την αερομεταφορά καταδρομέων στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, προκειμένου να ενισχυθεί η άμυνα του αεροδρομίου της Λευκωσίας, όπου το υποστήριζαν δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής Φρουράς Κύπρου, οι οποίες –παρά την ανυπαρξία των Αθηνών- είχαν περιορίσει τα αρχικά σχέδια του Τουρκικού στρατού…
den-xexnwΌπως προαναφέρεται, το λάθος της αεράμυνας του αεροδρομίου κόστισε τη ζωή σε 4 αεροπόρους και 29 καταδρομείς, αλλά και τον τραυματισμό 11 ακόμα καταδρομέων . Από την δύναμη των 318 ανδρών της Α' Μοίρας καταδρομών, στην Κύπρο παρέμειναν και πολέμησαν οι 278.
Τα παλικάρια που χάθηκαν, ήταν οι αεροπόροι: Παναγόπουλος Βασίλειος Κυβερνήτης (Επισμηναγός), Συμεωνίδης Στυλιανός Συγκυβερνήτης (Επισμηναγός ) , Άνθιμος Ηλίας Ναύτιλος (Επισμηνίας), Δάβαρης Γεώργιος Ιπτάμενος Μηχανικός (Ανθυποσμηναγός) και οι καταδρομείς:
ΔΕΑ(ΚΔ) Τσαμκιράνης Δημήτριος, Λοχίας (ΚΔ)Καβραχωριανός Νικόλαος, Λοχίας (ΚΔ) Τzιλιβάκης Στέφανος, Δεκανέας (ΚΔ)Τσάκωνας Ευάγγελος, Δεκανέας, (ΚΔ) Χριστόπουλος Αθανάσιος, Κ/Δ Αναστασόπουλος Ανδρέας, Κ/Δ Γιαννακάκης Κοσμάς, Κ/Δ Γιαννάκος Στέφανος, Κ/Δ Γιαννόπουλος Παναγιώτης, Κ/Δ Δαλαμάγκας Ηλίας Ζησιμόπουλος, Κ/Δ ΑνδρέαςΗλίας Κωνσταντίνος, Κ/Δ Κασιμάκης Σωτήριος
Κ/Δ Κατερός Κωνσταντίνος, Κ/Δ Κουρούνης Σωτήριος, Κ/Δ Λίγδης Χρήστος, Κ/Δ Δοϊτσίδης Χριστόδουλος, Κ/Δ Μανιάτης Σπυρίδων, Κ/Δ Μονιάς Αιμίλιος, Κ/Δ Μπαρώτας Κωνσταντίνος, Κ/Δ Νάκος Γεώργιος, Κ/Δ Πρινιανάκης Στυλιανός, Κ/Δ Σιορώκος Δημήτριος, Κ/Δ Σκιαδαρέσης Νικόλαος, Κ/Δ Τζούρας Σωτήριος, Κ/Δ Τούλης Ηλίας, Κ/Δ Χατζόπουλος Χρήστος, Κ/Δ Νόμπελης Σπυρίδων, Κ/Δ Οικονομάκης Κωνσταντίνος.
Ανάμεσα στους παραπάνω ήρωες, υπάρχουν και τα ονόματα δύο καταδρομέων από τον Έβρο – αυτά του Χρήστου Χατζόπουλου και του Χριστόδουλου Δοϊτσίδη. Για τα δύο αυτά αδικοχαμένα παλικάρια, γράφει παρακάτω ο καθηγητής Θεοφάνης Μαλκίδης…
malkidis2 kefali
Του καθ. Θεοφάνη Μαλκίδη
Η ιστορική σχέση Θράκης και Κύπρου ξεκινά από το 449 π.Χ., όταν ο Κίμωνας έφτασε με τις αθηναϊκές τριήρεις στις Κυπριακές ακτές , για να ελευθερώσει τους συμπατριώτες του. Μαζί του και ο Διονύσιος από την Καρδία, ο Θρακιώτης στρατιωτικός που η επιτύμβια στήλη του βρέθηκε στην κατεχόμενη σήμερα Λύση, στον τόπο καταγωγής του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Αργότερα, όταν η Θράκη ήταν υπόδουλη, η σχέση της με την Κύπρο θα έχει και άλλη θυσία, όταν ο άγιος νεομάρτυρας Μιχαήλ από την Κύπρο, θα θανατωθεί από τους Οθωμανούς στα 1834, μαζί με άλλους τέσσερις Σαμοθρακίτες (Γεώργιος, Εμμανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος).
Ο 20ος αιώνας θα δυναμώσει περισσότερο τη σχέση αυτή, όταν μαθητές και μαθήτριες διαδήλωναν σε όλη τη Θράκη, κατά της αγγλικής σκλαβιάς και κατοχής της Κύπρου, δίνοντας το δικό τους αγώνα συμπαράστασης στον απελευθερωτικό αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού.
Τον Ιούλιο όμως του 1974 γράφεται το αποκορύφωμα της ιστορικής αυτής σχέσης, όταν οι μαχητές της Κύπρου, οι Έλληνες καταδρομείς χάνουν της ζωή τους.
Ανάμεσά τους οι καταγόμενοι από το νομό Έβρου Χριστόδουλος Δοϊτσίδης και Χρήστος Χατζόπουλος, τους οποίους προτείναμε και εμπνευσμένες τοπικές ηγεσίες αποδέχθησαν, να τιμηθούν.
Για την ηρωική αυτή θυσία ανεγέρθηκε προς τιμήν τους μνημείο στη Λευκωσία και στη Σούδα, απονεμήθηκαν τιμητικές διακρίσεις από τους εφέδρους καταδρομείς της Κύπρου, από την 35η Μοίρα Καταδρομών Κύπρου, από το Σύλλογο Εφέδρων Καταδρομέων Αλεξανδρούπολης, από το Σύλλογο Υπαλλήλων ΟΤΕ Κύπρου, το Σύλλογο Κυπρίων Έβρου, καθώς και από το διοικητή της Σούδας, ενώ οδοί σε διάφορες πόλεις του νομού Έβρου φέρουν το όνομά τους, ως ελάχιστη υπόμνηση της θυσίας των δύο νέων ανθρώπων για την ελευθερία.
Για αυτή τη θυσία άλλωστε των νέων συμπατριωτών μας αξίζει κάποιος να αγωνιστεί για την πραγματική απελευθέρωση του Ελληνισμού στην Κύπρο. Η μνήμη τους να μας συντροφεύει και να μας εμπνέει!

Και οι δύο ήταν νεοσύλλεκτοι!

Χριστόδουλος Δοϊτσίδης
DOITSIDISΓεννήθηκε το 1954 στην Καρωτή Διδυμοτείχου του νομού Έβρου και σπούδασε χορό στη Σχολή της Δόρας Στράτου στην Αθήνα, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως υδραυλικός. Στις 23 Απριλίου 1974, γιορτή του Αγίου Γεωργίου, πολιούχου της Καρωτής, χόρεψε στο χωριό του με το συγκρότημα της Δόρας Στράτου και τρεις μέρες μετά κατατάχτηκε ως στο Σώμα Καταδρομών στο Μεγάλο Πεύκο.
Συνέχισε την εκπαίδευσή του στις καταδρομές στη Ρεντίνα και ύστερα στη Σούδα της Κρήτης. Στις 22 Ιουλίου 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στάλθηκε εκεί μαζί με άλλους συναδέλφους του για την υπεράσπισή της, αλλά καταρρίφθηκε το αεροπλάνο που τους μετέφερε και πέρασε στην αθανασία σε ηλικία μόλις 20 ετών.
Χρήστος Χατζόπουλος
XATZOPOULOSΓεννήθηκε στο Ελαφοχώρι Διδυμοτείχου του νομού Έβρου το 1952 και φοίτησε εκεί στο Δημοτικό Σχολείο και στη συνέχεια στο εξετάξιο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου. Διαθέτοντας αξιόλογα αθλητικά προσόντα, υπήρξε αθλητής και ποδοσφαιριστής και πέτυχε να εισαχθεί στη Γυμναστική Ακαδημία.
Στις 26 Απριλίου 1974 κατατάχθηκε ως στο Σώμα Καταδρομών στο Μεγάλο Πεύκο. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στις καταδρομές στη Ρεντίνα και ύστερα στη Σούδα της Κρήτης. Στις 22 Ιουλίου 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στάλθηκε εκεί μαζί με άλλους συναδέλφους του για την υπεράσπισή της, αλλά καταρρίφθηκε το αεροπλάνο που τους μετέφερε και πέρασε στην αθανασία σε ηλικία μόλις 22 χρόνων.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Εκτός ύλης ο κεμαλισμός και όχι η Γενοκτονία που διέπραξε ο κεμαλισμός

Του 
καθ. Θεοφάνη Μαλκίδη

Σαν μην έφτανε η επίθεση που δέχεται η πατρίδα μας από την (οικονομική και μνημονιακή) βαρβαρότητα, από δυνάμεις εντός και εκτός Ελλάδας, έχουμε ένα ακόμη μέτωπο που συνεχίζει να προκαλεί με τη στάση και κυρίως τις πράξεις του.
Αναφερόμαστε στην κίνηση του υπουργείου -πρώην Εθνικής- Παιδείας να βγει εκτός ύλης το κεφάλαιο για τη Γενοκτονία στο σχολικό βιβλίο της Γ΄ Λυκείου. Είναι γνωστή εδώ και καιρό η αγάπη και η λατρεία πολλών «ηγετών» και «διανοουμένων» στον Χίτλερ των Ελλήνων, στον Μουσταφά Κεμάλ. Οι τιμές στο μαυσωλείο του στην Άγκυρα σε πείσμα νόμων, ερευνών και εκφρασμένης βούλησης του ελληνικού λαού που αναγνωρίζουν τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη Γενοκτονία και οι αναφορές σε ένα άνθρωπο που θεμελίωσε το φασισμό, είναι δυστυχώς πολύ συνηθισμένες στην Ελλάδα.
Σ΄ αυτό το πλαίσιο εξύψωσης του Κεμάλ στην Ελλάδα εντάσσεται και το τελευταίο κρούσμα με την αφαίρεση του κεφαλαίου που σχετίζεται με τη Γενοκτονία που διέπραξε ο Κεμάλ. Την ίδια στιγμή στην αρχή στο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού (σελ. 196) αυτό που αντικατέστησε το περί «συνωστισμού», ο δήμιος του Ελληνισμού, «θεωρείται ο δημιουργός της σύγχρονης Τουρκίας»!
Παρά τους εξωραϊσμούς και την προσπάθεια που γίνεται στην Ελλάδα εδώ και χρόνια για την ανάδειξη του Κεμάλ ως ένα πρόσωπο που θεμελίωσε τη σύγχρονη Τουρκία (!), η αλήθεια είναι ότι αυτή οικοδομήθηκε πάνω σε ανθρώπινες ζωές και δράματα που συνεχίζονται μέχρι σήμερα και στηρίχθηκε πάνω στα εκατομμύρια θύματα Ελλήνων και άλλων ανθρώπων.
Παρά τις προσπάθειες όμως που γίνονται στην Ελλάδα, ο κεμαλισμός στην Τουρκία και παγκοσμίως καταρρέει και κάθε προσπάθεια που γίνεται από “θεσμικά” και άλλα κέντρα, ο κεμαλισμός δεν μπορεί να σταθεί άλλο.
Αυτό είναι το μήνυμα που δίνουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα και σε όλο τον πλανήτη που κάνουν μία μεγάλη και ανιδιοτελή προσπάθεια για την οριστική αποκαθήλωση του φασισμού που εκφράζει ο Μουσταφά Κεμάλ.
Υ/ΓΤην ημέρα που το υπουργείο της Ελλάδας επί της παιδείας, έβγαζε το κεφάλαιο για τη Γενοκτονία εκτός ύλης, λάμβανα την πρόσκληση από την Ακαδημία Επιστημών της Αρμενίας και το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Ερεβάν για να μιλήσω στο διεθνές συνέδριο για τη Γενοκτονία που υλοποίησε ο Κεμάλ εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων εκατομμυρίων ανθρώπων. Η αντίφαση σε όλο της το μεγαλείο…

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Πλησιάζει το τέλος του Ελληνισμού; (ή η τρίτη Άλωση)...


Του Πρωτοπρ. 
Γεώργιου Δ. Μεταλληνού 
Ὁμότιμου Καθηγητή ΕΚΠΑ

Τό 1983 μιά ἐπιφυλλίδα τοῦ διακεκριμένου Διανοουμένου, Καθηγητῆ Χρήστου Γιανναρᾶ, στήν ἐφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» προκάλεσε τόν κύκλο τῶν Εὐρωπαϊστῶν μας, αἰφνιδιάζοντας συνάμα καί τήν ὑπνώττουσα ἀστοχριστιανική συνείδηση τῶν συντηρητικῶν «ἐθνικιστῶν» Χριστιανῶν. Ὁ τίτλος ἦταν: «Finis Graeciae;» (Τό τέλος τῆς Ἑλλάδος;). Προκλήθηκε θόρυβος καί ἒντονες ἀντιδράσεις. Γιατί; Στίς 28 Μαρτίου 1979 εἶχε ὑπογραφεῖ ἡ ἒνταξή μας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη, καί δέν εἶχαν ἀκόμη κοπάσει οἱ πανηγυρισμοί τῶν πάντα ἀνυποψίαστων εὐρωπαϊστῶν μας.
Ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς ἀνῆκε στήν ὁμάδα ἐκείνων, πού μόνιμα ἀντιμετωπίζουμε κριτικά τήν ἀπόφαση αὐτή καί χαρακτηριστήκαμε ἀπό τόν μαρξιστή κ. Γιάννη Μηλιό τοῦ «Ὁδηγητῆ» καί τόν ἀκροδεξιό Θεολόγο Καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου, «Νεοορθόδοξοι». Ἀνάμεσά τους ὁ μακαρίτης Κωστῆς Μοσκώφ, ὁ Κώστας Ζουράρης καί πολλοί ἂλλοι, μέχρι τούς σεβαστούς ἁγιορεῖτες π. Γεώργιο Καψάνη καί π. Βασίλειο Γοντικάκη. Ὃλοι ἐκεῖνοι, δηλαδή, πού λάβαμε μέρος στόν χριστιανομαρξιστικό Διάλογο καί ἀντιμετωπισθήκαμε μέ καχυποψία ἀπό τά ἀσύμπτωτα μεταξύ τους ἂκρα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας φάσματος.
Ἡ ἒνταξη τῆς Χώρας μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἓνωση εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση μιᾶς μακρόσυρτης διαδικασίας, πού ἀρχίζει μετά τό σχίσμα (9ος-11ος αἰ.) Ἡ Πανευρώπη ὑπό τήν φραγκική ἡγεσία, ἦταν τό μόνιμο ὂνειρο τῶν Ἑνωτικῶν (δυτικιζόντων τότε καί εὐρωπαϊστῶν σήμερα). Πρόκειται γιά τούς Διανοουμένους καί Πολιτικούς, πού συγκροτοῦν τήν «δυτική παράταξη» (μή λησμονοῦμε, ὃτι καί ὁ μαρξιστικός κομμουνισμός τῆς Σοβιετικῆς Ἓνωσης «Εὐρώπη» εἶναι). Ἀπέναντί της εἶναι ἡ «ἀνατολική παράταξη», τῶν πατερικά Ὀρθοδόξων ἀπό τόν Κλῆρο καί τόν Λαό μας.

1. Πατέρας τῆς σημερινῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης, πού ἀποτελεῖ ὀργανική συνιστῶσα τῆς Νέας Τάξης, τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶναι ὁ Καρλομάγνος (768-814), ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ‘Ορθοδόξου Ἑλληνισμοῦ,τῆς Ρωμηοσύνης. Γι’ αὐτό ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη ἀμείβει μέ τό βραβεῖο «Καρλομάγνου» τούς πρωτεργάτες καί τά διακεκριμένα ὂργανά της, μέ πρόσφατο ἐκπρόσωπο τῆς ὁμάδας αὐτῆς τόν «φίλτατο» στούς Ἓλληνες Schäuble. Μέ τόν Καρλομάγνο καί τούς Φράγκους του καθιερώνεται ἀπό τόν 8ο-9ο αἰώνα τό ἂσβεστο μίσος τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι στόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, λόγω τῆς σχέσης της μέ τήν ἑλληνικότητα, πού φανερώνεται σέ κάθε ἱστορική στιγμή, πού ἡ Δύση , στό σύνολό της, παίρνει θέση ἀπέναντι στήν «Καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή». Ὁ στόχος τῆς ἑτερόδοξης Δύσεως δέν εἶναι ἂλλος ἀπό τήν καθολική ἃλωση τῆς Ὀρθοδοξίας, κυρίως τήν πνευματική, καί τήν οὐνιτικοποίηση –δηλαδή τήν ἀλλοτρίωση- τῆς ὀρθόδοξης Ἑλληνικότητας, τῆς Ρωμηοσύνης.
Κορυφαία στιγμή στήν προσπάθεια τῆς Εὐρώπης νά ἁλώσει καί ὑποτάξει τήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ἦταν ἡ ἃλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Φράγκους Σταυροφόρους, τό 1204 (12/13 Ἀπριλίου) καί ἡ διάλυση τῆς αὐτοκρατορίας μας. Ὁ φραγκικός κόσμος μετά τό σχίσμα (1054) καί ἡ κορυφή του ὁ Πάπας, ζοῦσαν μέ ἓναν ἀνομολόγητο πόθο, τήν ὑποταγή τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς. Οἱ σταυροφορίες, ὃπως ἀποδείχθηκε, εἶχαν αὐτό ὡς κύριο στόχο. Ἱστορικοί, ὃπως ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν (Οἱ σταυροφορίες ...) καί ὁ Ernle Bradford (Ἡ προδοσία τοῦ 1204, στά γερμανικά), μεταξύ ἂλλων, ἐφώτισαν ἐπαρκῶς τό θέμα.
Ἡ πρώτη ἃλωση τῆς Πόλης (1204) ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τήν ἃλωση τοῦ 1453. Ὑπάρχει μάλιστα, γενετική σχέση μεταξύ τῶν δύο ἁλώσεων. Ἀπό τό 1204 ἡ Πόλη καί σύνολη ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, ἡ Ρωμανία, ὃπως εἶναι τό ἀληθινό ἀπό τόν 4ο αἰώνα ὂνομά της, δέν μπόρεσε νά ξαναβρεῖ τήν πρώτη της δύναμη. Τό φραγκικό κτύπημα ἦταν τόσο δυνατό, ὣστε ἒκτοτε ἡ Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νά χαθεῖ» (Ἑλένη Γλύκατζη-Ἀρβελέρ). Ἀπό τό 1204 μέχρι τό 1453 ἡ αὐτοκρατορία μας διανύει περίοδο πολιτικῆς παρακμῆς καί πτωτική πορεία.
2. Οἱ ἐξελίξεις στό ἐσωτερικό τῆς συρρικνωμένης πιά αὐτοκρατορίας ὁδήγησαν στήν ἀποδυνάμωση καί βαθμιαία ἀποσύνθεσή της: ἐμφύλιοι πόλεμοι τοῦ 14ου αἰῶνος, διείσδυση τῶν Ὀθωμανῶν ὡς μισθοφόρων στήν ζωή της καί ἐπεκτατική πορεία τους στήν Χερσόνησο τοῦ Αἳμου (ἀπ τό 1354)΄ πολιτική καί οἰκονομική διάλυση΄ δημογραφική συρρίκνωση΄ ἂστοργη καί ἀφιλάνθρωπη πολιτική τῶν αὐτοκρατόρων΄ δυσβάστακτη φορολόγηση (δημιουργία οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας εἰς βάρος τῶν μικροκαλλιεργητῶν) καί κυρίως θεολογικές-πνευματικές καί ἂλλες ἰδεολογικές ἀντιθέσεις ( Ἑνωτικοί-Ἀνθενωτικοί ) τό τραγικότερο ρῆγμα στό σῶμα τοῦ Ἒθνους. 
Ἑνωτικοί καί Ἀνθενωτικοί ὀδηγήθηκαν σέ σύγκρουση ὁριακή. Οἱ πρῶτοι ἀναζητοῦσαν στηρίγματα γιά τό κλονιζόμενο Γένος πρός δύο κατευθύνσεις: στήν κλασική ἀρχαιότητα, μέ ἂρνηση τῆς προτεραιότητας τῆς Ὀρθοδοξίας, καί στή Δύση, μέ τήν ὁποία συγγένευαν λόγῳ τῆς κοινῆς ἰδεολογίας καί νοοτροπίας. Οἱ δεύτεροι (Κλῆρος, Μοναχοί, εὐρύ λαϊκό στρῶμα) -ὂχι λιγότερο Ἓλληνες ἀπό τούς πρώτους –διατηροῦσαν τήν ἱστορικά ἑδραιωμένη (καί μάλιστα μετά τό 1204) δυσπιστία πρός τήν Δύση, διότι γνώριζαν καλά τήν θεολογική, ἐκκλησιολογική καί κοινωνική ἀλλοτρίωσή της (ρατσιστική φεουδαρχία), προτάσσοντας σέ κάθε ἑνωτική προσπάθεια τήν Ὀρθοδοξία ὡς ἀληθινή πίστη καί τήν σωτηριολογική της σημασία. Ἦταν μιά κατάσταση μέ πολλές ἀναλογίες μέ τήν σημερινή.
Λίγο πρίν τήν ἃλωση ὁ πρῶτος Γενάρχης μας, μετά τό 1453, καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Γεννάδιος (Σχολάριος, +1472) ἒλεγε τό περίφημο ἐκεῖνο: «Ώ ἀνόητοι Ρωμαῖοι...» (Ρωμηοί δηλαδή), ἐλέγχοντας τήν ἀφελῆ προσδοκία βοήθειας ἀπό μιά Δύση, πού εἶχε μάθει πιά ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Καρλομάγνου (8ος-9ος αἰ.) νά μισεῖ θανάσιμα τήν Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἀνατολή (Γραικία). Ἡ στάση τῶν Ἀνθενωτικῶν ἦταν ρεαλιστική, διότι καί ἂν ἀκόμη ἀποκρούονταν οἱ Ὀθωμανοί, τό ἐξασθενημένο «Βυζάντιο» θά ἐπιβίωνε μέν, ἀλλά κατά πᾶσαν πιθανότητα θά εἶχε ἢδη μεταβληθεῖ σέ ἐξίσου ἀξιοθρήνητο δυτικό προτεκτοράτο.
2. Ὡστόσο οἱ δύο φοβερές αὐτές Ἁλώσεις δέν σήμαναν γιά τό Γένος μας ὁλοσχερή πτώση καί ἀφανισμό ἀπό τήν ἱστορική σκηνή, οὒτε ἐνόθευσαν τήν ταυτότητά μας, τήν Ἑλληνορθοδοξία. Ἡ ἐμμονή στήν ὀρθόδοξη παράδοση καί μέσω αὐτῆς καί στήν ἑλληνικότητα, διατήρησε τό Γένος ἑνωμένο μέ τίς ζωτικές πηγές του.Ὃπως δέ ἒχει ἐπισημανθεῖ πολύ ὀρθά, ἐνῶ πολιτικά μετά τό 1204 ἡ αὐτοκρατορία φθίνει καί καταντᾶ σκιά τοῦ ἑαυτοῦ της, πνευματικά σημειώνει μεγάλη ἀκμή καί κορύφωση τῆς ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως (ἡσυχαστική κίνηση), πού ζωογονοῦσε τό Γένος καί ἐνίσχυε τίς πνευματικές του ἀντιστάσεις. Ὁ μεγάλος Βέλγος ἁγιολόγος François Halkin, ὁμιλεῖ γιά τήν «Διεθνῆ τοῦ Ἡσυχασμοῦ» (Internationale des Hesychasmus), πού ἓνωνε ὃλες τίς ὀρθόδοξες Λαότητες. Μετά μάλιστα τήν β’ ἃλωση ἀπό τήν καλπάζουσα δύναμη τῶν Ὀθωμανῶν Τούρκων ἡ ἀλήθεια αὐτῆς τῆς διαπίστωσης φαίνεται ἀκόμη καθαρότερα.
Ἡ ἐπιβίωση τοῦ Γένους μας ἦταν τό θαῦμα τοῦ ἑλληνορθόδοξου ψυχισμοῦ. Μέ τή δεύτερη ἃλωση ἀρχίζει γιά τό Γένος περίοδος μακρᾶς δοκιμασίας. Ἂν οἱ ψυχικές καί πνευματικές δυνάμεις του δέν ἦταν ἀκμαῖες, εἶναι ἀμφίβολο ἂν θά μποροῦσε τό Γένος νά ξεπεράσει τίς συνέπειες τῆς Πτώσης, ὃπως συνέβη μέ ἂλλους Λαούς στήν Ἱστορία. Ὃ,τι εἶχε συμβεῖ ἢδη μέ τίς ἑλληνικές πόλεις-κράτη, ὃταν ὐποτάχθηκαν στήν Ρώμη, ἐπανελήφθη καί μετά τό 1453. 
Ἡ Πόλη ἒπεσε, ἀλλ’ ἡ Ρωμανία/Βυζάντιο δέν χάθηκε. Ὁ ρωμαίικος βίος καί πολιτισμός συνέχισαν νά ζοῦν μέ ἓνα τρόπο ὑπάρξεως λιγότερο μέν φαντασμαγορικό, ἀλλ’ ἐξ ἲσου ρωμαλέο καί δημιουργικό. Ὁ ἒγκριτος ἱστορικός μας, ἀείμνηστος Καθηγητής, Ἀπόστολος Βακαλόπουλος, παρατηρεῖ ὃτι στήν διάρκεια τῆς δουλείας ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη «ἦταν κάτι παραπάνω ἀπό θρησκευτικό δόγμα. Ἦταν τό πνευματικό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο ἐκφραζόταν ἡ ἐθνική (τους) συνείδηση, ὁλόκληρος ὁ κόσμος τους, πού ἒκλεινε μέσα του τό ἒνδοξον παρελθόν καί τίς ἐλπίδες ἀπολυτρώσεως». Ἀλλά καί ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἐθεμελίωσε τήν ἳδρυση τῦ Κράτους μας στήν ἰδέα, ὃτι «ἡ χριστιανική θρησκεία ἐσυντήρησεν εἰς τούς Ἓλληνας καί γλῶσσαν καί πατρίδα καί ἀρχαίας ἐνδόξους ἀναμνήσεις, καί ἐξαναχάρισεν εἰς αὐτούς τήν πολιτικήν ὓπαρξιν, τῆς ὁποίας εἶναι στῦλος καί ἑδραίωμα» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 3,15). Γι’αὐτό ἀκριβῶς ἒπρεπε νά «φύγει», διότι συνέδεε τό Ἒθνος μας μέ τίς ζωτικές Πηγές του!
3. Τό Γένος μας, μέσα στό πλαίσιο τοῦ ἐθναρχικοῦ-ἐκκλησιαστικοῦ χώρου –παρά τίς ὁποιεσδήποτε ἐλεγχόμενες συμπεριφορές, πού ποτέ δέν λείπουν σέ κάθε θεσμικό χῶρο- πέτυχε τήν ἱστορική συνέχειά του, τήν διάσωση δηλαδή τῶν συστατικῶν τῆς ταυτότητας καί ἰδιοπροσωπίας του.
Ὁ θεσμός τῆς Ἐθναρχίας ἀποδείχθηκε γιά τό Γένος εὐεργετική συμβάλλοντας στήν ἐπιβίωση καί ἱστορική συνέχειά του. Ἀπό ἂποψη ἐδαφική, ἡ Ὀθωμανική αὐτοκρατορία συνέχιζε τήν Χριστιανική. Πνευματικά ὃμως καί πολιτιστικά, ἀλλά καί πολιτικά, τήν συνέχισε ἡ Ἐθναρχία. Μέ τήν πολιτική ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας διαμορφώθηκε βαθμιαῖα τό νέο καθεστώς τῆς «Χριστιανικῆς ’Ανατολῆς», τό «Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιαστικό Κράτος τοῦ Χριστιανικοῦ Ἒθνους» (Διονύσιος Ζακυθηνός), στήν κυριολεξία τό «Βυζάντιο μετά τό Βυζάντιο» (Ν. Γιόργκα). Ἡ συσπείρωση τοῦ Γένους στό φυσικό του ἀπό αἰώνων σῶμα, τό ἐκκλησιαστικό, πέτυχε τήν διάσωση τῶν δυνάμεών του. Ὁ δέ Ἑλληνισμός, τό βασικό στοιχεῖο τοῦ ρωμαίικου μιλλετιοῦ, ἒμεινε συμπαγές καί ἰδιαίτερο σῶμα, σέ μιά ὑπερεθνική ἑνότητα μέ τίς ἂλλες ἐθνότητες-λαότητες τῆς Βαλκανικῆς, οἱ ὁποῖες μέσα στήν ἐθναρχία ξεπέρασαν τήν μετά τό 1204 κατάτμησή τους.
Ἡ Ἐθναρχία ἒδωσε στή Ρωμηοσύνη μεγαλύτερη ἑνότητα καί συνοχή. Καί αὐτοί οἱ ἀμείλικτοι ἐχθροί της, οἱ Φράγκοι, θά τήν βλέπουν συνεχῶς ζωντανή καί γι’ αὐτό ἐπικίνδυνη, ἐμποδίζοντας μέ κάθε τρόπο τήν ἀντίστασή της. Ἒτσι τό Γένος, ὣς τήν ἳδρυση τοῦ πρώτου ἡμιαυτόνομου ἑλληνικοῦ κράτους (Ἑπτανησιακή Πολιτεία, 1800) θά μείνει μέν χωρίς πρωτογενῆ πολιτική ἐξουσία, μέσω ὃμως τῆς Ἐθναρχίας θά συνεχίσει νά ὑπάρχει ὡς συντεταγμένη κοινωνία, μέ συνείδηση τῆς ταυτότητἀς της, τῆς ἑνότητας καί ἰδιαιτερότητά της. Τό ἐκκλησιαστικό σῶμα θά εἶναι ὁ χῶρος ἀνάπτυξης σύνολης τῆς ζωῆς τοῦ Γένους, διασώζοντας τήν θρησκευτική καί ἐθνική παράδοση, τήν γλώσσα καί τήν κοινωνικοπολιτική ὀργάνωσή του, τήν συλλογική ἐμπειρία του στόν χῶρο τῆς καθημερινῆς πράξης. 
α) Ἡ λατρεία, μόνιμος βιοτικός χῶρος γιά τόν Ἓλληνα-Ρωμηό, διέσωσε τό ὀρθόδοξο ἦθος ὡς καθολική στάση ζωῆς. Ὃταν μιλοῦμε γιά «κιβωτό τοῦ Γένους/Ἒθνους», ἐννοοῦμε κυρίως τήν λατρεία, τήν συνεχῆ παροντοποίηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος στό «ἐδῶ καί τώρα» τῆς ἱστορίας. Ἡ πίστη καί ἡ γλώσσα διαφοροποιοῦσαν τόν Ἓλληνα καί τούς ἂλλους Ρωμηούς ἀπό τόν κατακτητή. Ἡ Ὀρθοδοξία λειτουργοῦσε ὡς «κάτι παραπάνω ἀπό θρησκευτικό δόγμα». Ἦταν τό πνευματικό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο ἐκφραζόταν ἡ ἐθνική συνείδηση, ἐπιτυγχάνοντας τήν ἀδιάκοπη πραγμάτωσή της.
Ἡ ἐνοριακή σύναξη, ἡ μόνη λαοσύναξη πού δέν διακόπηκε ποτέ, μαζί μέ τό μοναστήρι, ἒμειναν τό ἀμετακίνητο κέντρο τῆς πνευματικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς. Τά μοναστήρια, ἰδιαίτερα, θά λειτουργοῦν ὡς χῶροι πνευματικοῦ καί συνειδησιακοῦ ἀναβαπτισμοῦ, τόποι καταφυγῆς καί προστασίας τῶν διωκομένων καί κέντρα παιδείας καί ἀνανεώσεως.
β) Ἡ Ἐθναρχία ἒγινε χῶρος διασώσεως καί ἀναπτύξεως καί τῆς πολιτικῆς ὓπαρξης τοῦ Γένους, ὂχι μόνο μέ τούς ἀξιωματούχους της (Φαναριῶτες), τούς ἀνωτάτους κρατικούς ὑπαλλήλους {διερμηνεῖς, δραγομάνους τοῦ στόλου, ἡγεμόνες τῶν παραδουνάβιων περιοχῶν}, ἀλλά πρό πάντων στό χῶρο τῆς μικροκοινωνίας, τῆς Κοινότητας. Στόν θεσμό τῶν Κοινοτήτων βρῆκε τό ρωμαίικο μιλλέτι τήν πολιτική πραγμάτωσή του καί τήν ἱστορική συνέχειά του στόν κοινωνικό χῶρο. Ὁ κοινοτισμός, μέ θεμέλια ὂχι «ὀρθολογικά» καί οἰκονομικά, ἀλλά πνευματικά (τό φιλάδελφον καί φιλάνθρωπον), ἒγινε τρόπος κοινωνικοπολιτικῆς ὑπάρξεως τοῦ Γένους, μέ κέντρο τόν Ναό γιά ὃλες τίς σωματειακές συσπειρώσεις καί συσσωματώσεις (συντεχνίες), πού ἀκόμη καί τήν ἐπαχθῆ ὀθωμανική φορολογία μπόρεσε νά μεταμορφώσει σέ «ἲση κατανομή τῆς φτώχειας» (Νικ. Σβορῶνος). Ἡ Ἐθναρχία ὃμως μέσω τῆς Κοινότητας, ἒσωσε καί τήν ἑλληνορθόδοξη παιδεία.
γ) Ὁ ὑπόδουλος Ἐλληνισμός δέν βυθίστηκε ποτέ σέ πνευματική νάρκωση ἢ ἀδράνεια. Ὁ λόγος γιά τό «πνευματικό σκοτάδι» τῆς δουλείας ἀληθεύει μόνο γιά τό πλατύ στρῶμα τοῦ Λαοῦ, πού δέν εἶχε τήν δυνατότητα ἀρχικά τοὐλάχιστον, σχολικῆς παιδείας . 
Μιλώντας ὃμως γιά ἀκμή καί παρακμή τῆς παιδείας, πρέπει νά ἐφαρμόσουμε τά κριτήρια τῆς περιόδου, γιά τήν ὁποία μιλοῦμε. Στήν παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης τό βάρος πέφτει πρῶτα στήν πνευματικότητα καί μετά στά γράμματα, τήν σχολική σοφία. Ἀκμή γιά τήν Ρωμηοσύνη δέν εἶναι ἡ παραγωγή σοφῶν, ἀλλ’ ἡ ἀνάδειξη Ἁγίων-Θεουμένων. Διότι αὐτοί δημιουργοῦν αὐθεντική κοινωνία. Μέ βάση αὐτό τό κριτήριο ἡ δουλεία δέν ἦταν κατάπτωση γά τήν Ρωμηοσύνη, ἀλλ’ ἀντίθετα συνεχίσθηκε κατ’ αὐτήν ἡ πνευματική ἀκμή τῶν τελευταίων βυζαντινῶν χρόνων (14ου-15ου αἰ.). Ἡ ἡσυχαστική παράδοση, πού ἐκφράζει τήν πνευματική ἀκμή τῆς Ρωμηοσύνης, δέν ἒσβησε στήν δουλεία. Ἡ περίπτωση τῶν Νεομαρτύρων, μέ τούς Πνευματικούς-Γέροντες, πού τούς προετοίμαζαν γιά τήν ὁμολογία τῆς Πίστεως καί τῆς Ἑλληνικότητας, πιστοποιεῖ αὐτή τήν συνέχεια.
Μέ τήν Ἐκκλησία καί τόν κοινοτικό θεσμό σώθηκε, παρ’ ὃλες τίς ἐλλείψεις, καί ἡ ἑλληνική παιδεία. Σημαντικός σταθμός ὑπῆρξε ἡ ἐνέργεια τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Ἐθναρχίας, νά ἱδρύσει τό 1454 τήν Πατριαρχική Σχολή (Ἀκαδημία) στήν Πόλη. Ἡ πρωτοβουλία ἀνῆκε στόν πρῶτο Ἐθνάρχη/Γενάρχη μας Γεννάδιο (Σχολάριο), πρώην καθηγητή. Εἶναι τό ἀρχαιότερο ἐκπαιδευτικό Ἳδρυμα κατά τήν δουλεία, πού καθιστᾶ ἰδιαίτερα ἒκδηλη τήν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στόν χῶρο τῆς παιδείας, μιά παρουσία, πού καί στούς ἑπόμενους αἰῶνες θά θεωρεῖται αὐτονόητη καί ἀστασίαστη.
Σπουδαῖο ἀκόμη ὁρόσημο ἦταν ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐπί Ἱερεμία Β΄ τοῦ Τρανοῦ (1593), νά φροντίσουν οἱ Μητροπολίτες γιά τήν ἳδρυση σχολείων καί τήν ὑποστήριξη γενικά τῆς παιδείας στίς ἐπαρχίες τους. Εἶναι ἡ πρώτη ἐπίσημη πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιά τήν ἀνάπτυξη σχολικῆς παιδείας. Ὁ Ζ΄ κανόνας τῆς Συνόδου ὁρίζει ρητά: «Ὣρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος ἓκαστον ἐπίσκοπον ἐν τῇ ἑαυτοῦ παροικίᾳ φροντίδα καί δαπάνην τήν δυναμένην ποιεῖν, ὣστε τά θεῖα καί ἱερά γράμματα δύνασθαι διδάσκεσθαι΄ βοηθεῖν δέ κατά δύναμιν τοῖς ἐθέλουσι διδάσκειν καί τοῖς μαθεῖν προαιρουμένοις, ἐάν τῶν ἐπιτηδείων χρείαν ἒχουσι». Ἡ ἀπόφαση αὐτή εἶναι καί μιά ἀπάντηση στούς ὑποστηρίζοντες τήν ὓπαρξη τοῦ «κρυφοῦ σχολειοῦ» λόγῳ διώξεως τῆς παιδείας, κάτι πού δέν ἀποδεικνύεται μέ ἐπίσημα κείμενα, ἒστω καί ἂν σέ κάποιες περιπτώσεις ἒλαβε χώρα, ἀλλ’ ὡς ἀποτέλεσμα ἀτομικῆς πρωτοβουλίας καί ὑπερβάλλοντος ζήλου τῶν Ὀθωμανικῶν Ἀρχῶν. Ἡ ἐπίδραση αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως ὑπῆρξε γόνιμη. Τά σχολεῖα ἂρχισαν νά πολλαπλασιάζονται καί ἐμφανίσθηκαν οἱ πρῶτοι μεγάλοι εὐεργέτες τοῦ Γένους, πού χρηματοδοτοῦσαν τήν ἳδρυσή τους.
Στήν συνάφεια ὃμως αὐτή ἐγείρεται τό ἐρώτημα: Τί ἦταν στήν οὐσία του τό «κρυφό σχολειό»; Δέν ἦταν κάτι ἂλλο ἀπό τήν ἰδιωτική καί ἀνεπίσημη φροντίδα τοῦ ἐθναρχικοῦ-ἐκκλησιαστικοῦ χώρου γιά τήν παιδεία, τήν κατάρτιση τῶν παιδιῶν στά γράμματα, μέ βάση τά ἐκκλησιαστικά βιβλία («κολλυβογράμματα») καί τήν καλλιέργεια ἐθνικῆς συνειδήσεως (ἱστορία). Καί αὐτό ἒπρεπε νά γίνεται μέ ἀπόλυτη μυστικότητα. Ἒτσι, ὁ γνωστός πίνακας τοῦ Γύζη (Τό κρυφό σχολειό) καί τό γνωστό ποίημα τοῦ ‘Ι. Πολέμη δικαιώνονται, ἂν σκεφθοῦμε ὃτι τά παιδιά, μετά τήν ἐργασία στά χωράφια, τό βραδάκι –μετά τόν Ἑσπερινό- μαζεύονταν γύρω ἀπό τόν παπά τῆς ‘Ενορίας τοῦ χωριοῦ ἢ σέ κάποιο μοναστήρι, γιά νά μάθουν «γράμματα, σπουδάσματα, τοῦ Θεοῦ τά πράγματα» (θεϊκά!) καί γι’ αὐτό πολεμεῖται τό ἀληθινό καί ὑπαρκτό «κρυφό σχολειό», διότι δέν δίδασκε τά «ἂθεα» γράμματα τῆς Εὐρώπης. (Εἶναι ἐνδιαφέρον ὃτι ὁ πολέμιος τοῦ «κρυφοῦ σχολειοῦ» ἀείμηστος Καθηγητής Ἂλκης Ἀγγέλου, δέχθηκε σπουδαία ἐπιστημονική ἀπάντηση ἀπό τόν ἐπίσης φιλόλογο Φάνη Κακριδῆ).
4. Μέ τήν ἳδρυση ὃμως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (συμβατικά τό 1830) ἡ Δύση παίρνει τή Revanche. Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἐπετράπη, ὃταν φάνηκε νά ἐξυπηρετεῖ τά εὐρωπαϊκά συμφέροντα, μέ τήν μεταβολή της ἀπό οἰκουμενική (μέχρι τόν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη) σέ ἐθνικιστική. Καί αὐτό διότι ἒτσι μόνο, μέ τήν ἀποδοχή τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐθνικῆς -ἢ ὀρθότερα ἐθνικιστικῆς-ἰδέας, διευκολύνθηκε ἡ ἀνάδειξή της σέ δυτικό προτεκτοράτο. Τότε συλλαμβάνεται καί ἀρχίζει νά κυοφορεῖται τό σημερινό μας πρόβλημα μέ τήν Εὐρώπη. Σήμερα, ἁπλῶς προχωρεῖ ἡ συνειδητοποίησή του, λόγω τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας. Ἐπί τόσες ὃμως δεκαετίες τό πρόβλημα ὑπῆρχε καί μεγεθυνόταν ὑπόγεια καί καταλυτικά. 
Ὁ λόγος γιά τή μετατροπή μας σέ εὐρωπαϊκό προτεκτοράτο δέν εἶναι προϊόν εἰκασίας. Ἀπό τό 1830 τελοῦμε ὑπό μόνιμη κατοχή, μέ τήν ψευδαίσθηση τῆς συμμαχίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ μικρασιατική ἐκστρατεία, πού δέν ἦταν παρά ἐκτέλεση ἐντολῶν τῶν προστατῶν μας σέ δύο φάσεις, ὣς τήν καταστροφή. Ἡ συνέχεια αὐτῆς τῆς στάσης ἒχει κορυφαῖες στιγμές, ὃπως ἡ δήλωση: «Στρατηγέ, ἰδού ὁ στρατός σας», πρός τόν Βάν Φλήτ, ἢ τό: «’Ανήκομεν εἰς τήν Δύσιν», πού γιά τούς εὐρωπαϊστές μας δέν κλείνεται μόνο στόν πολιτικοστρατιωτικό χῶρο, ἀλλ’ ἐπεκτείνεται καί στόν πολιτιστικό. Ἡ ἀπόλυτη κορύφωση ὃμως τό: «Εὐχαριστοῦμε τήν Κυβέρνηση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν». Ἡ πολιτική μας Ἡγεσία λειτουργεῖ, κατά κανόνα, ὡς τοποτηρητεία τῶν Ξένων Δυνάμεων στήν Ἑλλάδα, ὃπως ἰδιαίτερα σήμερα.
5. Ἀπό τήν πορεία καί στάση μας μετά τίς δύο μεγάλες Ἁλώσεις διδασκόμαστε πῶς μπορεῖ νά μήν ἒλθει τό τέλος τῆς ἱστορικῆς μας παρουσίας, πού σήμερα, δυστυχῶς, φαίνεται ἀναπόφευκτο. Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκική καί ἡ ὀθωμανική, δέν ἃλωσαν τήν ψυχή καί τήν συνείδηση τοῦ Γένους/Ἒθνους μας. Σήμερα ὃμως πραγματοποιεῖται -ἂρχισε ἢδη- ἡ Τρίτη Ἃλωση, ἢ μᾶλλον βρισκόμαστε στό τελικό στάδιό της. Ἡ ἃλωση τοῦ 1204 ὁλοκληρώνεται σήμερα, πού τά σύνορά μας βρίσκονται μέσα στήν ψυχή μας. Δέν εἶναι κυρίως γεωγραφικά, ἀλλά πνευματικά καί συνειδησιακά. Ἡ ψυχή μας ἀπειλεῖται μέ νέα μεγάλη ἃλωση, τήν Τρίτη καί ἀποφασιστικότερη, πού ἲσως ἀποδειχθεῖ τελεσίδικη.Ἡ Ὑπερδύναμη τῆς Νέας Ἐποχῆς, μέ ὃλες τίς συνιστῶσές της, ἒχει ἀποβεῖ «καθολική μας μητρόπολη», κατά τόν ἀείμνηστο ἱστορικό Κωστή Μοσκώφ καί μόνιμο σημεῖο ἀναφορᾶς, πού καθορίζει σύνολο τόν ἐθνικό μας βίο, καί αὐτό τό φρόνημά μας, μέ τήν ἐξωπροσδιοριζόμενη παιδεία. Σ’ αὐτό τό σημεῖο θά ἐπαναλάβω ἓνα λυγμικό λόγο τοῦ ἀειμνήστου Δασκάλου μου Νικολάου Τωμαδάκη: «Ἐλᾶτε –γράφει- νά μνημονεύσωμεν τήν Ἃλωσιν! Ποίαν; Τήν ἐκ τῶν ἒνδον ἐπελθοῦσαν; Τήν αὐτοάλωσιν ἢ τήν βίᾳ διά τῆς τουρκικῆς σπάθης πραγματοποιηθεῖσαν τό 1453; Ποία εἶναι ἡ δραματικωτέρα, ἢ χειροτέρα; Διά ποίαν εὐθυνόμεθα περισσότερον; Ἀπό ἐκείνην, ἡ ὁποία μᾶς ἒδωκε τά παραδείγματα καί τήν ἐλπίδα; Ἢ ἀπὀ τήν τωρινήν, ἡ ὁποία καταλύει τήν πίστιν;». Αἰωνία η μνήμη τοῦ σοφοῦ Διδασκάλου!
Ἀπό τήν ἳδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους οἱ ἐκδυτικισμένοι εὐρωπαϊστές καί σύμφωνα μέ τά σημερινά δεδομένα, ἐκσυγχρονιστές (δηλαδή νεωτεριστές καί μετανεωτεριστές), φαίνεται ὃτι ἒχουν στίς ἀντορθόδοξες προοπτικές τους, τήν «ἀλλαγή» τοῦ Ἒθνους, ὡς διαστροφή καί καταστροφή τῆς ταυτότητάς του. Ἢδη οἱ ὀπαδοί τῆς Βαυαροκρατίας ἒβαλαν στό στόχαστρό τους τά Μοναστήρια καί τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο (1833 κ.ἑξ.). Διότι οἱ Εὐρωπαῖοι καί εὐρωπαϊστές γνωρίζουν καλά, ὃτι ὁ χῶρος αὐτός ἐξασφαλίζει τήν συνέχεια τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης καί τῆς συνοχῆς τοῦ Ἒθνους μας. Τό πνεῦμα τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ παραμένει ἒκτοτε συνδεδεμένο μέ τόν ἐπαρχιωτισμό καί τήν ἡττοπάθεια μπροστά στή Δύση, πολιτικά καί θρησκευτικά, δημιουργώντας στό Ἒθνος συνείδηση προτεκτοράτου. Ἡ ἀδυναμία βιώσεως τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης ἀπό τούς ἐκδυτικισμένους Ἡγέτες μας ὃλων τῶν ἰδεολογικῶν ἀποχρώσεων ἐξασθενίζει τίς ἀντιστάσεις τους καί τίς ἐκμηδενίζει, ὁδηγώντας καί στήν ἀδυναμία ὀρθῆς ἀποτίμησης τοῦ πολιτισμοῦ μας καί τῆς ἱστορίας μας, μέ ἀποτέλεσμα νά αἰσχύνονται γιά τήν ταυτότητά τους. Πῶς, λοιπόν, ν’ ἀγωνισθοῦν ὑπέρ τοῦ Ἒθνους καί τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής του;
Καί στίς ἡμέρες μας στά ὃρια τοῦ λεγομένου «χωρισμοῦ» Ἐκκλησίας – Πολιτείας, ἐπιδιώκονται καί πραγματοποιοῦνται, βαθμιαῖα, πολιτειακά μέτρα, πού ἀποδομοῦν ὂχι μόνο τόν ἐκκλησιαστικό, ἀλλά καί τόν ἐθνικό μας βίο. Στό πλαίσιο αὐτό ἢδη ἒχουν μεταξύ ἂλλων ἐπιβληθεῖ: ἀποποινικοποίηση τῶν ἀμβλώσεων καί τῆς μοιχείας, αὐτόματο διαζύγιο΄ άπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες, γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν Κέντρων ἐξαρτήσεώς μας΄ ἀπομάκρυνση τῶν Κληρικῶν ἀπό τά σχολεῖα καί παρακώλυση τοῦ κοινωνικοῦ ἒργου τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἐπαχθή φορολόγηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ὡς νά ἀνῆκε στούς Κληρικούς καί ὂχι στό Λαό τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί παρεμπόδιση τοῦ πνευματικοῦ της ἒργου, μέ τόν περιορισμό τῶν χειροτονιῶν΄ θέσπιση τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν καί τῶν χριστιανῶν, ἐπαχθεῖς φορολογήσεις καί περικοπές τῆς μισθοδοσίας τῶν πολιτῶν καί τῆς ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψής τους΄ σκανδαλώδης ἀποφυγή ἐφαρμογῆς τῶν νόμων καί ἀτιμωρησία, μέ ἀποτέλεσμα τήν αὒξηση τῆς τρομοκρατίας καί παρανομίας΄ διαιώνιση τῆς ἀνυπαρξίας ἀποφασιστικῆς καί ὀρθολογικῆς μεταναστευτικῆς πολιτικῆς, πού ἀποβαίνει εἰς βάρος τῶν Πολιτῶν τῆς Χώρας μας, ἀλλά καί αὐτῶν τῶν μεταναστῶν, μέ τήν διευκόλυνση τῆς λαθρομετανάστευσης΄ μειοδοσία στά ἐθνικά μας θέματα καί ἀπεμπόληση τῶν ἐθνικῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων μας΄ ἀλλοίωση καί παραχάραξη τῆς ἱστορίας τοῦἚθνους μας καί προώθησή της στήν ἐκπαίδευση μέ τά σχολικά βιβλία. Ὂχι δηλαδή μόνο ἡ πίστη καί ὁ ἐκκλησιαστικός μας βίος, ἀλλά ὁλόκληρος ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός μας πλήττεται θανάσιμα. Καί ὃλα αὐτά «διά νά γίνωμεν τέλειοι Εὐρωπαῖοι ἐξωτερικῶς, μέ ὃλα τά γνωρίσματα, ἑνός καταρρέοντος κοινωνικοῦ συστήματος, ἀπίστου, ἀθρήσκου, ραθύμου ...». (Ν. Τωμαδάκης).
Οἱ κινήσεις ὃμως αὐτές τῶν αὐτοκτονούντων ἐθνοκτόνων μας ἐνισχύονται ἀπό τήν πέμπτη φάλαγγα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, τούς μεταπατερικούς Κληρικούς καί κατ’ ἐπάγγελμα Θεολόγους, τούς «συνευδοκοῦντας τοῖς πράσσουσι» (Ρωμ. 1,32) τήν ἀνομίαν. Ἡ διάσπαση δέ τῆς Ἱεραρχίας εὐνοεῖ ἀποφασιστικά τήν προώθηση καί ἐπιβολή τῶν ἀνατρεπτικῶν καινοτομιῶν. Ὃπως τόν 19ο αἰώνα, ἒτσι καί σήμερα, δυστυχῶς, δεσπόζουν «ὑδαρεῖς» -κατά τόν ἀείμνηστο καθηγητή Χρῆστο Ἀνδροῦτσο- Κληρικοί, συσχηματιζόμενοι μέ τά μέτρα τῆς Πολιτικῆς Ἡγεσίας, γιά λόγους προοδευτισμοῦ ἢ διεκδίκησης προσωπικῶν ὠφελημάτων. Ἐπειδή δέ τά πνευματικά συμπορεύονται πάντοτε μέ τά πολιτειακά, πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε, ὃτι ἡ πνευματική καί πολιτιστική ἀποδόμηση τοῦ Ἒθνους ἒχει σημαντικό ἀντίκτυπο καί στά ἐθνικά θέματα σέ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας μας. Καί αὐτό τό ζοῦμε σήμερα μέ τή νέα κατοχή μας καί πάλι ἀπό τήν Φραγκία, ὃπως τό 1204! Ἡ διαφορά τῆς προϊούσας σήμερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπό ἐκεῖνες τοῦ 1204 καί τοῦ 1453 εἶναι, ὃτι τότε ἡττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα προχωρήσαμε στήν ἃλωση μέ τήν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ὡς σωτηρία! 
* * * * *
Ἡ Δύση πῆρε ἐπιτέλους τήν «ρεβάνς» (revanche) ! Τώρα πραγματοποιεῖ τόν μακραίωνα πόθο της, τήν ὁλοκληρωτική διάλυση τοῦ Ἒθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἐντασσόμενοι στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη, ἐκάμαμε τόσους πανηγυρισμούς, διότι θεωρήσαμε τό γεγονός ὡς σωτηρία μας. Ὁ Θεός ἐπέτρεψε, γι’ αὐτό, νά μᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ πού στηρίξαμε «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, στά οἰκονομικά, γιά νά εἶναι εὐκολότερη ἡ ἀφύπνισή μας. Ἒτσι, ἡ ἱστορία παίρνει τήν ἐκδίκησή της! Ξεχάσαμε τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν καί πιστεύουμε στήν ἀπολυτοποιημένη «ἀξία» τοῦ οἰκονομισμοῦ. Δέν ἀνοίξαμε καμμιά κερκόπορτα, ἀλλά τίς πύλες τῆς ψυχῆς καί καρδιᾶς μας, γιά νά μᾶς ἀλλοτριώσει καί νά μᾶς συντρίψει ἡ σημερινή Δύση.
Εὐτυχῶς ὃμως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο- καί ἡ «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη. Σ’ αὐτήν ἀνήκουν ὃσοι σημερινοί Ἑλληνες μένουμε πιστοί στήν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων μας καί τόν Σωτήρα μας Κύριον ‘Ιησοῦν Χριστόν. Οἱ ἀληθινοί πατερικοί καί Ὀρθόδοξοι. Αὐτοί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μας, θά ἀναστήσουν τό Ἒθνος, σέ κάποιο νέο ’21, ὃταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει!

Πηγή: dimokratianews.gr

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

1453-2016 >> Ρωμηοί απροσκύνητοι μιλάνε για την Άλωση της Πόλης

Του
Φώτη Μιχαήλ*

Ο Ιωσήφ Βρυένιος, ονομαστός διδάσκαλος του Γένους μας, σε λόγο του ενώπιον του αυτοκράτορα, τριανταπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, όρισε την αιτία, της διαφαινόμενης πτώσης της Πόλης, με τα παρακάτω λόγια:
’’Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι. Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι και οι πάντες αχρείοι. Χάθηκε ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία’’.
Στο τέλος της ομιλίας του, ως ανάχωμα στην επερχόμενη Άλωση, πρότεινε, σε όλους, μετάνοια και υπακοή στις εντολές του Θεού.
Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ήταν μαθητής του Ιωσήφ Βρυένιου και ως επίσκοπος Εφέσου, συμμετείχε και αυτός σ’ εκείνη την ψευτοσύνοδο της Φερράρας, στην οποία, δεκαπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, σύρθηκαν οι Έλληνες κάτω από την απειλή των Τούρκων και τις εκβιαστικές απαιτήσεις του πάπα, να ζητήσουν βοήθεια από την Δύση.
Τελικά, την δυσσεβή εκείνη συμφωνία περιφρόνησης της Ανατολικής Ορθόδοξης παράδοσης και της υποταγής μας στην παπική αίρεση, την υπέγραψαν όλοι, πλην ενός. Του Μάρκου του Ευγενικού.
Θα μου πείτε, και τι θα μπορούσε να πετύχει η αντίσταση του ενός; Και όμως! Τα αποτελέσματα της αντίστασης, του ενός και μόνον, προέκυψαν καθοριστικά.
Πρώτον, ανάγκασε τον τότε πάπα να παραδεχθεί την πλήρη αποτυχία του, στην προσπάθειά του να υποτάξει την Ορθοδοξία, λέγοντας την γνωστή φράση: ’’Ει Μάρκος ουχ υπέγραψεν, ουδέν εποιήσαμεν’’. Εάν ο Μάρκος δεν υπέγραψε, δεν κάναμε τίποτε.
Και δεύτερον, η αντίσταση του ενός παραδειγμάτισε τόσο δυνατά τους Ρωμηούς, που πίστεψαν ακράδαντα, ότι τα Έθνη χάνονται, όχι όταν απωλέσουν την κρατική τους οντό­τητα, αλλά όταν χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα, δηλαδή, την ψυχή τους.
Ο Γεννάδιος Σχολάριος, εξέχων λόγιος, μαθητής του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και πρώτος Πατριάρχης του υπόδουλου Γένους, μέσα από τις διασωθείσες επιστολές του, παραδίδει υψηλής πνευματικής και πολιτικής στάθμης μαθήματα, όχι μόνον για τους Ρωμηούς των ημερών του, αλλά και για ολόκληρη την σύγχρονη Ρωμηοσύνη, που όλο και ανθεί σε ολόκληρη την οικουμένη.
Ανάμεσα στα άλλα γράφει ο Γεννάδιος:
’’Οι ηγέτες πρέπει να ξυπνήσουν την Πόλη, που φαίνεται ότι κοιμάται. Οι περισσότεροι νομίζουν, ότι θα σωθούν χωρίς θυσίες, διότι πιστεύουν στην σκιά και στο παραμύθι της παπικής βοήθειας, αφού προηγηθεί η προδοσία της Πίστεως.
Αυτό, που απαιτείται, είναι η τόνωση του φρονήματος του λαού και όχι μοιρολατρική εγκαρτέρηση και ηττοπάθεια. Εάν χρειαστεί, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και την ζωή μας ακόμη να θυσιάσουμε. Όσες φορές η Πόλη εναπέθετε τις ελπίδες της στον Θεό και όχι σε δυσσεβείς συμμαχίες ανθρώπων, εσώζετο. Πώς, όμως, να κρατήσει το θάρρος του ο λαός και να πιστέψει στην σωτηρία της Βασιλεύουσας, όταν βλέπει τους πλουσίους και τους μορφωμένους να φεύγουν στην Δύση και στις αυλές των Φράγκων ηγεμόνων, με τις περιουσίες τους και τις ανέσεις τους, απ’ όπου δήθεν φροντίζουν να στείλουν βοήθεια’’;
Η Πόλις εάλω. Η Ρωμιοσύνη, όμως, δεν έσβησε ποτέ.
Το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης, παρά τα μύρια εμπόδια, κατάφερε να φτάσει, μέχρι και τις ημέρες μας, ακέραιο και ρωμαλέο.
Είναι το πνεύμα των ησυχαστών Πατέρων της Εκκλησίας μας, που οι δυνάμεις του σκότους το τρέμουν και το πολεμάνε με μανία, από τότε μέχρι και σήμερα.
Είναι εκείνο το Πνεύμα, που σαν ωριμάσει στις ψυχές μας, θα φέρει και την πολυπόθητη λύτρωση του Γένους μας από την σημερινή ‘’κάμινο του πυρός, την καιομένη επταπλασίως’’.
* Ο κ. Μιχαήλ είναι ιατρός από τον Λαγκαδά