Το παρακάτω άρθρο "αλιεύθηκε" από το φοιτητικό περιοδικό "Εξ Ευωνύμων" (τεύχος 13 – Μάρτιος 2011). Θεωρήθηκε ως ένα δείγμα "απάντησης" της νεολαίας προς εμάς που σταθήκαμε ανίκανοι να διατηρήσουμε τα "καλά" και να συντηρούμε ό,τι το βρωμερό και σιχαμένο κάνει μία κοινωνία να ντρέπεται για τους πολίτες της. Ευτυχώς, το μέλλον δεν ανήκει σε εμάς και ιδιαίτερα σε εκείνους που κάθονται πάνω στα καλάμια τους, αλλά στον κάθε νέο άνθρωπο, που ό,τι κι αν σκεφτεί, ό,τι κι αν πει , ό,τι κι αν κάνει, έχει δίκιο! Το αύριο του ανήκει. Είναι δικό του και το κάνει ό,τι γουστάρει! Κι όποιος ανησυχεί για το "πού θα πάει η κοινωνία", ας αναλογιστεί τι έκανε ο ίδιος για το μέλλον της σημερινής νέας και άτυχης γενιάς...
Π.Ξ.
Ένα κείμενο αφιερωμένο σ' αυτούς
που ποτέ δεν θα το διαβάσουν
Του
Σωτήρη Μπούτου*
Υπάρχουν τόσα πολλά να πει κανείς για όσα βιώνουμε, να τα σχολιάσει, να τους ασκήσει κριτική. Έχω την αίσθηση ότι αν ξεκινήσω να γράφω για κάτι, μπορεί να παραβλέψω κάτι άλλο, σημαντικότερο. Επιπλέον, εφόσον σχεδόν όλα έχουν ήδη σχολιαστεί και ειπωθεί, ακόμη κι αν κατάφερνα να εντοπίσω το πιο σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, θα έπεφτα σε επανάληψη. Διαλέγω λοιπόν να γράψω κάτι χωρίς θέμα. Να μεταφέρω αυτολεξεί φράσεις που άκουσα και εντυπώθηκαν στο μυαλό μου και να αφεθώ σε συλλογισμούς που τυχόν θα γεννηθούν.
Κάποτε, κάποιος έγραψε " Δε θα επαναστατήσουν αν δεν αποκτήσουν συνείδηση, και δε θ' αποκτήσουν συνείδηση αν δεν επαναστατήσουν. " Δεν έχει σημασία, πιστεύω σε ποιους αναφερόταν. Διαβάζοντας τη φράση, αρχικά, προσπάθησα να την καταλάβω. Παρουσιάζεται η ύπαρξη συνειδήσεως ως μία αναγκαία προϋπόθεση για την επανάσταση, ενώ στη συνέχεια αντιστρέφεται το νόημα, και παρουσιάζεται η επανάσταση ως αναγκαία για την απόκτηση συνείδησης. Αλήθεια σε ποιο βαθμό μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο; Είναι γεγονός πως κάποιος που είναι "συνειδητοποιημένος" σήμερα αντιδρά και επαναστατεί. Οι τρόποι που επιλέγει να το κάνει αφορούν, φυσικά, στη συνείδησή του κι επομένως είναι άσκοπο κι αδύνατο να αναλυθούν. Ποιός είναι, όμως, ο τρόπος με τον οποίο επαναστατεί ένας "ασυνείδητος"; Κάποιος εύκολα θα μπορούσε ν' απαντήσει ότι, λόγω της ιδιότητάς του [να είναι ασυνείδητος] απλά ακολουθεί το γενικό ρεύμα. Δεν υπάρχουν, δηλαδή, ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί-μεμονωμένοι τρόποι επανάστασης; Φυσικά και υπάρχουν. Τουλάχιστον, οι άπειροι τύποι "ασυνείδητων" ανθρώπων, σε αυτή την υπόθεση οδηγούν. "Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας θα μέναμε εκστατικοί". Λόγω των αλλαγών των καταστάσεων, θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος. Ή ακόμα λόγω των απρόσμενων καταλήξεων ορισμένων από αυτών. Αλλαγές στον τρόπο σκέψης, αλλαγές στην εμφάνιση, αλλαγές στα πιστεύω που οδηγούν σε περαιτέρω αλλαγές στον τρόπο συμπεριφοράς, είναι καταστάσεις που παρατηρούνται στις ζωές όλων μας. Πράγματα που υπερασπίζεσαι κάποτε, άλλοτε τα καταπατάς. Για άλλα που νιώθεις σίγουρος τώρα, έπειτα σε γεμίζουν ανασφάλεια και φτάνεις στο σημείο να τα ξεχνάς ή και να τα απορρίπτεις. Δύσκολο να φράξει κανείς το χάος των αλλαγών. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα ήταν ενάντια στην εξέλιξη των πραγμάτων, όποια κι αν είναι αυτή.
Είτε είσαι συνειδητοποιημένος, είτε ασυνείδητος/ είτε η πορεία της ζωής σου σε κάνει να εκστασιάζεσαι, είτε σε κάνει να μένεις απαθής, υπάρχει κάτι που σε ενώνει με τους άλλους, τους διαφορετικούς από εσένα κι αυτό είναι οι σχέσεις σου μαζί τους. Λίγα μπορείς ν' αλλάξεις μόνος σου, αλλά μαζί με τους υπόλοιπους, αν προσπαθήσεις, μπορεί να καταφέρεις πολλά. Κι αν δεν είσαι σίγουρος, ίσως γιατί νομίζεις τον εαυτό σου χωρίς συνείδηση, τα συναισθήματά σου μπορούν να σε οδηγήσουν. Αν κάνεις λάθος δεν μπορείς να επιστρέψεις. Είναι η επιλογή, άλλωστε, κι η τύχη που συμβάλλουν στο να δημιουργούνται "άνθρωποι μικροί, μεγάλοι άνθρωποι".
Δε θα επαναστατήσουν αν δεν αποκτήσουν συνείδηση, και δε θ' αποκτήσουν συνείδηση αν δεν επαναστατήσουν". (φράση από το βιβλίο "1984-Ο Μεγάλος Αδελφός" του Τζωρτζ Όργουελ).
"Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας θα μέναμε εκστατικοί". (φράση από το ποίημα " Τα Σπίτια" της Λίνας Νικολακοπούλου).
"Άνθρωποι μικροί, μεγάλοι άνθρωποι". (φράση από την θεατρική παράσταση "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου" του Πέτρου Ζούλια).
*Ο κ. Σ. Μπούτος,
είναι φοιτητής Φαρμακευτικής
στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου