Το γράμμα ενός αναρχικού

Το γράμμα ενός αναρχικού στον πατέρα του, που κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες στο Διαδίκτυο. Πηγή: το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Βασίλη.

Αγαπητέ μου πατέρα

Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, αν και ξέρω πως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μιλήσαμε για τελευταία φορά για κάτι τέτοιο. Γνωρίζω τί πιστεύεις για μένα, πως είμαι ένα ρεμάλι που σου τρώει τα λεφτά που βγάζεις με τον τίμιο ιδρώτα σου και αντί να βρίσκομαι σε μια σχολή να εκπαιδεύομαι για να γίνει ένα λαμπρό μέλος της κοινωνίας, προτιμώ να τρέχω στα Εξάρχεια με άλλα ρεμάλια σαν κι εμένα και να κάνω την μητέρα μου ν' ανησυχεί κάθε βράδυ που αργώ να γυρίσω στο σπίτι.

Λοιπόν πατέρα ναι, είμαι κι εγώ Αναρχικός! Καλώς ήρθες στον κόσμο μου. Θα σε πάω ένα ταξίδι. Μια ιστορική αναδρομή εάν προτιμάς. Θέλω να με καταλάβεις, έστω και τώρα και ελπίζω πως δεν είναι πλέον πολύ αργά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα που από πολύ νωρίς μου δίδαξε την ελευθερία και την ευθύνη του ατόμου απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Από τα πρώτα μου βήματα στο σχολείο, έμαθα για την αρχαία Αθήνα και το σύστημα πολιτεύματος της, για τον Δίκαιο Αριστείδη και τους τυραννοκτόνους. Έμαθα για τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους του, που προτίμησαν να θυσιαστούν (θυσία παράλογη για τα σημερινά δεδομένα) προσπαθώντας να σώσουν την πατρίδα μας από τον εχθρικό ζυγό. Επίσης έμαθα και για τον Εφιάλτη... Συνέχισα το διάβασμα, πέρασα στο γυμνάσιο κι εκεί έμαθα για τον Μάρκο Μπότσαρη, την Μπουμπουλίνα, τον γέρο του Μοριά κι όλους αυτούς του ήρωες που θυσίασαν τα πάντα, ζωή και περιουσίες για να ελευθερώσουν την χώρα μας. Εκεί πλέον κατάλαβα πως μια χούφτα άνθρωποι με τα σωστά ιδανικά, το όραμα τους για ελευθερία, είναι πιο ισχυροί κι από τον καλύτερα εκπαιδευμένο τακτικό στρατό. Επίσης έμαθα και για τα μετέπειτα γεγονότα, τις έριδες για την κατάκτηση της εξουσίας, τον εμφύλιο, την καταστροφή της Σμύρνης, τον ξεριζωμό κι όλα τα γεγονότα που εσύ προσπαθείς πλέον να ξεχάσεις... Επίσης, ήρθα σε επαφή και με το έργο, τις ιδεολογίες αν θες και κάποιων άλλων προσώπων της παγκόσμιας Ιστορίας. Έμαθα για τον Λένιν, τον Μπακούνιν, τον Νίτσε, τον κόμη Μπίσμαρκ. Για σκέψου πατέρα, οι ιδεολογίες τους σε άλλα κράτη ξεσήκωσαν επαναστάσεις κι όλες βασίζονται σε κάποιο βαθμό στα λόγια και στις σκέψεις των δικών μας Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Σοφοκλή. Μιλάνε για την ελευθερία, την ισότητα του ατόμου, για το δικαίωμα του σε δωρεάν παιδεία και νοσηλεία... Αυτά που εσύ σήμερα θες να πετάξεις στα σκουπίδια.

Κάνε λιγάκι υπομονή ακόμα πατέρα και μην μου θυμώνεις που σου μιλάω έτσι. Στο τέλος ελπίζω πως θα καταλάβεις. Είμαι πλέον στο Λύκειο, παλικαράκι και το αίμα μου βράζει. Ξέρω, ακόμα κι αν δεν μου το έχεις πει ποτέ, πως συχνά με βλέπεις που γυρίζω φορτωμένος από το σχολείο και νιώθεις υπερήφανος για μένα. Είμαι καλός μαθητής, (ίσως όχι άριστος, αλλά καλός), καλός γιος, καλός με τους φίλους μου και γενικά έχω όλα τα χαρίσματα για να γίνω ένας πολύ καλός άνθρωπος. Στο μόνο πράγμα που ερχόμαστε σε αντίθεση οι δυο μας, είναι στα πολιτικά. Δεν βαριέσαι λες, παιδί είναι ακόμα, έχει χρόνο ν'αλλάξει. Ε λοιπόν πατέρα, λυπάμαι αλλά όχι δεν θ'αλλάξω. Όχι ακόμα τουλάχιστον! Εσύ στην ηλικία μου ήσουν παιδί των λουλουδιών, αριστερός και διαδήλωνες για να σταματήσει ένας πόλεμος που μαινόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και που τελικά δεν έμαθες ποτέ ακριβώς τί έγινε. Θυμάσαι; Πολεμούσες για την παγκόσμια ειρήνη. Εγώ πάλι είμαι αναρχικός' πιστεύω στην ελευθερία και όχι στις παρατάξεις. Αριστερά, Δεξιά, δεν μου λένε πάρα πολλά, πιστεύω στον Άνθρωπο. Ο δικός μου πόλεμος, ο δικός μου εχθρός βρίσκεται πολύ πιο κοντά. Βρίσκεται στην ίδια μου την χώρα. Σε ξάφνιασα έτσι; Λυπάμαι, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Πατέρα, κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί των λουλουδιών, με όραμα και ιδανικά. Τώρα πλέον είσαι μεγαλο-Ιατρός, με δική σου κλινική και ζεις μια ζωή ακριβώς όπως την ονειρεύτηκες. Αλλά με τί κόστος πατέρα; Άφησες τους προστάτες σου να γίνουν τύρανοι σου. Αυτοί που τώρα δέρνουν το σπλάχνο σου που τόσο κουράστηκες για να μεγαλώσεις σωστά. Καταλαβαίνω πως πλέον είσαι κουρασμένος και αρκετά γέρος για να αντιδράσεις. Δεν είσαι παλικαράκι πια όπως λες κι εσύ καμμιά φορά. Όλη σου την ζωή πάλεψες για να μου δώσεις εμένα μια καλύτερη και σ'ευχαριστω γι'αυτο. Όμως τώρα είναι η σειρά μου να δώσω κι εγώ κάτι στα δικά μου παιδιά: Έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που παρέλαβα από εσένα.

Μην ακούς αυτά που λένε στις ειδήσεις για μενα και τους όμοιους μου πατέρα. Εμείς δεν προκαλούμε επεισόδια, δεν βάζουμε βόμβες, δεν είμαστε τρομοκράτες. Δεν χρησιμοποιούμε βια, η βία φέρνει μονάχα περισσότερη καταπίεση' ποτέ όμως αυτονομία. Εμείς αναζητάμε μονάχα περισσότερη ελευθερία. Κοιτάμε μακριά, μακριά από την ανάγκη για καταπίεση κάθε μορφής. Είμαστε ενάντια στην εξουσία κι αυτό γιατί, όποια κι αν είναι, είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω, σημαίνει δυναστεύω. Σε φαντάζομαι πατέρα, την ώρα που θα διαβάζεις αυτό το γράμμα να λες από μέσα σου, "μα παιδί μου κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει. Από καταβολής κόσμου, ο άνθρωπος δυναστεύει τον άνθρωπο κι έτσι θα συνεχίσει να γίνεται". Έστω. Εγώ δεν είπα ποτέ πως ο κόσμος θα αλλάξει σήμερα. Σε διακόσια, πεντακόσια, χίλια χρόνια ίσως; Να θυμάσαι όμως πατέρα όλα από κάπου αρχίζουν και ο δικός μας αγώνας έχει ήδη αρχίσει.

Ζητάμε ένα καλύτερο μέλλον και σας δείχνουμε τον δρόμο για να μας ακολουθήσετε. Βάρβαρα; Ισως. Φανατικά; Σίγουρα.

Είμαστε νέοι και δεν έχουμε καλούς τρόπους. Θέλω όμως να ελπίζω πως σε μερικά χρόνια τα βιβλία θα μιλάνε για εμάς όπως πριν μιλάγανε για εσάς, τα παιδιά των λουλουδιών -- κι όχι κυβερνήτες, κατακτητές ή εξουσιαστές. Να θυμάσαι πάντοτε πως το άτομο πεθαίνει, οι ιδέες του όμως ποτέ. Αν συμφωνείς με την ελευθερία του ατόμου τότε πρέπει να συμφωνήσεις και με μένα τον αναρχικό. Πρέπει να παραδεχτείς πως όχι μόνο είμαι χρήσιμος στην κοινωνία που ζεις, αλλά και αναγκαίος...

Αγαπητέ πατέρα. Νιώθω πλέον πως σε κούρασα. Ελπίζω να σε έκανα, αν όχι ν'αλλάξεις γνώμη τουλάχιστον να καταλάβεις ποιός είναι ο γιος σου. Ίσως είναι πλέον πολύ αργά για να τα ξαναβρούμε οι δυο μας αλλά εγώ θέλω να ξέρεις πως σε ευχαριστώ βαθύτατα για όσα κάνεις όλα αυτά τα χρόνια για μένα.

Σε φιλώ σταυρωτά κι εσένα και την μάνα και πες της σε παρακαλώ να μην ανησυχεί για μένα.

Ο γιος σας:

Χαρίλαος - Wolf Μαρτζούκος

Υ/Γ:

Αγαπητοί αναγνώστες. Θέλω να σας ζητήσω μια χάρη. Αν σας άρεσε το παρακάτω κείμενο, προσθέστε το και στα δικά σας Blogs, στείλτε και σε φίλους σας με e-mail. Τυπώστε το και αφήστε το στα έδρανα σε κάποια σχολή. Ίσως έτσι κάποτε φτάσει και στα χέρια αυτών που πρέπει. Να θυμάστε πάντα: τα ΜΜΕ και το Ίντερνετ, σχεδιάστηκαν όχι για να τρομοκρατούν τον πολίτη, αλλά για να του δίνουν την δυνατότητα να εκφράζεται και να ενημερώνεται ελεύθερα. Σας ζητώ λοιπόν να μην το παρατήσετε αυτό το κειμενάκι. Μην το αφήσετε να περάσει στην αφάνεια της διαδικτυακής σφαίρας. Διαδώστε το. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και είμαι ανοικτός στα σχόλια σας, όποια κι αν είναι αυτά. Υπόσχομαι να απαντήσω σε όλους.