Σύγχιση, γενικά.

Της

Αλεξάνδρας Κωνσταντοπούλου

Η γνώμη μου για αυτά που συμβαίνουν είναι ότι υπάρχει μια σύγχυση γενικά παντού. Σε όλους τους τομείς. Μαζί με την σύγχυση τη δική μας, και κατ' επέκταση και των νέων (κουκουλοφόρων ή μη) - γιατί και αυτοί είναι δικά μας παιδιά, υπάρχει μια σύγχυση θεσμών.

Ανέφερα και παραπάνω ότι το νήμα γεννέσεως της Αστυνομίας στηρίζεται σε ένα 'κοινωνικό συμβόλαιο" από σύστασης των οργανωμένων κοινωνιών, και έχει μια ηθική και δημοκρατική νομιμοποίηση η οποία όμως δεν περιγράφεται πουθενά.

Η συγκεκριμενοποίηση αυτού του "κοινωνικού συμβολαίου" κάτω από κάποιο νομικό πλαίσιο το οποίο εκλείπει εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια, θα έκανε ωφέλιμη την διάκριση των ρόλων του Αστυνομικού από αυτήν του "προστάτη της εξουσίας".

Δεν υπάρχει κοινωνιολογική παιδεία, δεν υπάρχει κριτική αξιολόγηση γεγονότων, δεν υπάρχουν μέτρα κλιμάκωσης και αποκλιμάκωσης, δεν υπάρχει τίποτα σαφές στο ρόλο που καλούνται να παίξουν. Τo αποτέλεσμα αυτών του ουσιωδών ελλείψεων είναι αυτό που παρακολουθούμε σήμερα. 

Από τη άλλη...

Οι νέοι που παρακολουθούμε να φοράνε κουκούλες και να τα σπάνε, δεν είναι οι άλλοι, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο οι " άλλοι", τα τσογλάνια, οι αντιεξουσιαστές, που δεν έχουν μέτρο, και συμπεριφέρονται φασιστικά πλέον στις περιουσίες μας.

Είναι παιδιά δικά μας. Είναι οι νέοι που εγκλωβίζονται σε μια παιδεία χωρίς αντίκρυσμα, σε ένα μέλλον που φαίνεται αβέβαιο σε όλους τους τομείς. Από το επάγγελμα, τις αξίες, την επιβίωση, μέχρι ακόμα και τη σύνταξη.

Δεν υπάρχουν οράματα. Και όσα οράματα τους έταξαν οι παλιότερες γενιές, αυτές που υποτίθεται δοκιμάστηκαν στους αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία, τους τα πήραν πίσω.

Και έρχεται η βία. Μια πρωτόγονη τυφλή βία, ενάντια αυτών που τους καταδυναστεύουν. Μέσα στη σύγχυσή τους καταπατούν τη δημοκρατία την οποία υπερασπίζονται. Συμπεριφέρονται ακραία παραβιάζοντας στοιχειώδης ελευθερίες για τις οποίες ευθύς εξαρχής βγήκαν στους δρόμους.

Βρίσκονται και αυτοί υπό σύγχυση. 

Υπάρχει λοιπόν κάτι να γίνει;

Η πρακτική είναι για μένα μονόδρομος! Όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί! Παιδεία παντού. Παιδεία ολοκληρωμένη. Παιδεία σε επαφή με την κοινωνία, σε ισορροπία με τους θεσμούς, με σαφή διάκριση των αξιών και των θεσμών. Παιδεία που δεν τελειώνει με το σχολείο, αλλά που συνεχίζεται μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Ο επαναπροσδιορισμός όλων αυτών εν τη γέννέση τους είναι η πρακτική και το μέτρο με το οποίο θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο αύριο. Και από τους "μπάτσους", και από τα παιδιά μας.