Ξημέρωσε, μεσημέριασε και δυστυχώς είδαμε ότι τελικά είναι ακατόρθωτο να σταθεί η εξουσία ανώτερη των περιστάσεων. Δυστυχώς…Αλλά τι να λέμε σήμερα… Σήμερα που απευθύνεται το ύστατο χαίρε στον μικρό Αλέξανδρο. Στο παιδάκι που δεν πρόλαβε ούτε καν να ζήσει την εφηβεία του. Το έαρ που πότισε με το αίμα του τον χειμώνα και την κακομοιριά μας.
Η «συγγνώμη» μας είναι λίγη, διότι φονιάς δεν είναι μόνον εκείνος που πυροβόλησε τη νεανική καρδούλα, αλλά και κάποιοι άλλοι που ψηφίζουμε για να έχουμε τόσο ανίκανους πολιτικούς.
Ημέρα πένθους η σημερινή. Ημέρα σιωπής, για να χαιρετίσουμε τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Αυτόν τον μικρό, αλλά τόσο Μεγάλο νεκρό.
Άραγε… «ποιός τό ‘λπιζε να γίνουνε τα μούσκλια τα νυχτιάτικα στεφάνι στα μαλλιά του;».
Ας μας συγχωρέσει…
Καληνύχτα μας.
Καληνύχτα μας.
... τη "συγγνώμη" με σκυφτό κεφάλι γιατί ανήκουμε σ' αυτή την κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς!!!
Συμφωνώ, λες και τραβήξαμε την σκανδάλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε θα αλλάξει αυτός ο κόσμος;
Πότε θα αλλάξουμε επιτέλους...
Θέλω αέρα ν'ανασάνω...
Θέλω ήλιο να στεγνώσουν τα όνειρά μου...
...Θέλω, να ΜΗ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ τα παιδιά τα σφάλματα των Μεγάλων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥιώτα Στρατή,
Νέα Υόρκη