Γράμμα από τη Νέα Υόρκη...

Η κατσίκα δεν μασάει ταραμά...

Η ψήφος των Αποδήμων

Γράφει

ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης 

Νέα Υόρκη, Μάϊος 2007

(ή σαν να λέμε: Σεπτέμβριος 2008)

Είναι πλέον γεγονός, ιδιαίτερα μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ότι η ψήφος των Αποδήμων απασχολεί στα σοβαρά τους πολιτικούς που ασχολούνται με το θέμα αυτό. Στη συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής που έγινε πριν λίγο καιρό στην Αθήνα, τα δυό μεγάλα κόμματα συμφώνησαν στο θέμα αυτό. Χαρακτηριστικά μάλιστα κάποια από τα μέλη της Επιτροπής δήλωσαν στους δημοσιογράφους ότι ήταν μιά από τις σπάνιες φορές που τα δυό μεγάλα κόμματα συμφώνησα σε κάποιο θέμα. Μόνο το ΚΚΕ διαχώρησε την θέση του και δεν συμφώνησε. Το κόμμα αυτό διαφωνεί εκεί που τα δυό μεγάλα κόμματα συμφωνούν και συμφωνεί εκέι που αυτά διαφωνούν. Είναι και αυτός ένα τρόπος πολιτικής.

Συμφώνησαν λοιπόν να δοθεί ψήφος στους Αποδήμους. Συμφώνησαν γιά μας αλλά χωρίς εμάς. Βέβαια σε κάποιο θέμα που μας αφορά οι πολιτικοί της πατρίδας μας δεν θεωρούν απαραίτητο να έχουμε και μεις μιά γνώμη. Δεν την χρειάζονται, δεν την θέλουν δεν την υπολογίζουν τη δική μας γνώμη. Κι' αυτός είναι ένας λόγος που δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας πείσουν ότι φροντίζουν γιά μας. Συγκινητικό το ενδιαφέρον τους αλλά «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες»...

Όσο και αν θελήσει κάποιος να ερευνήσει το παρελθόν σίγουρα δεν πρόκειται ούτε μιά φορά να εντοπίσει κάποιον πρωθυπουργό, κάποιον υπουργό, βουλευτή, κάποιον πολιτικό, κάποια κυβέρνηση τέλος πάντων, που να έδειξε κάποιο έμπρακτο ενδιαφέρον γιά τον Απόδημο Ελληνισμό σε οποιοδήποτε σημείο της γης και αν βρίσκεται. Ό,τι έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα είναι κάποιοι νόμοι που έχουν γίνει και αυτοί όχι πάντα γιά το δικό μας συμφέρον.

Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη πνευματική ικανότητα γιά να καταλάβει κανείς ότι πάνω στην ψήφο των Αποδήμων παίζεται ένα πολιτικό παιγνίδι των δύο μεγάλων κομμάτων. Στόχος τους η συγκέντρωση ψήφων γιά την εξασφάληση της εξουσίας. Η γνώμη η δική μας δεν έχει καμμιά σημασία γι' αυτούς, που θέλουν να πιστεύουν ότι μπορούν να εξουσιάζουν και την δική μας ζωή. Ούτε και χρειάζονται τη γνώμη μας. Το νομοσχέδιο θα εγκριθεί χωρίς εμείς να έχουμες κάποιο λόγο. Κάποια παρέμβαση του ΣΑΕ, του οργανισμού που υποτίθεται ότι ιδρύθηκε γιά τους Απόδημους, μάλλον εξυπηρετεί τους σκοπούς των κομμάτων.

Είχα την ευκαιρία να καλύψω δημοσιογραφικά πάρα πολλές επισκέψεις πολιτικών από την Ελλάδα. Ερχόντουσαν εδώ, σκορπούσαν αφειδώς τις υποσχέσεις, γέμιζαν με ελπίδες και όνειρα όσους είχαν την αφέλεια να τους πιστεύουν και μόλις έμπαιναν στο αεροπλάνο της επιστροφής λησμονούσαν τα πάντα. Κι' απόμεναν οι Απόδημοι να περιμένουν τις υποσχέσεις των ασυνεινηδήτων πολιτικών.

Όλοι αυτοί έφταναν εδώ με μιά βαλίτσα και αναχωρούσαν με εφτά. Όχι πως μέσα σε αυτές έκλειναν τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει. Απλούστατα τις γέμιζαν με τις προσφορές των φίλων, που πάνω στην αφέλειά τους πρόσφεραν στον κ. Πολιτικό μήπως και φιλοτημηθεί και φροντίσει γιά κάποιο πρόβλημά μας.

Στον πολιτικό χώρο της Ελλάδας έχει χαθεί κάθε έννοια τιμιότητας. Όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί έχουν χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία των κατοίκων της χώρας. Κανείς δεν τους εμπιστεύεται και όλοι έχουν πάψει να τους υπολογίζουν και να τους υπολύπτονται. Πως να εμπιστευτούν οι Έλληνες πλέον έναν πολιτικό όταν ο χορός των ομολόγων μήνες τώρα ταλανίζει τους πάντες και τα εκατομύρια των ευρώ έχουν πετάξει από τα ταμεία. Πως να νοιώσουν σίγουροι όταν ακούν τον κ. Πολύδωρα, Υπουργό Δημόσιας Τάξης, υπεύθυνον ενός τόσο νευραλγικού Υπουργείου, να δηλώνει με θράσος στην Βουλή ότι. «κάνει αγγαρεία. Εκτοίει ποινή» Πως να τον εμπιστευτούν όταν η υπό τας διαταγάς του ΕΛ-ΑΣ έχει κυριολεχτικά διαλυθεί. Οι Έλληνες δεν τους εμπιστεύονται πλέον. Και αυτοί νοιώθουν πως δεν μπορούν πλέον να είναι σίγουροι γιά την καρέκλα τους στην Βουλή. Χρειάζονται ίσως κάποιους καινούργιους που να μην τους γνωρίζουν...από την καλή. Χρειάζονται κάποιους που να μπορεί να τους εμπιστεύνται ακόμη. Και επέλεξαν αυτοί οι «κάποιοι» να είμαστε εμείς. 

Η ιστορία ξεκινάει με την ίδρυση του ΣΑΕ. Ενός οργανισμού που από το 1995 που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα έχει κατασπαταλήσει πάνω από εκατό εκατομύρια δολλάρια σε ένα μηδενικό έργο. Ένας οργανισμός που μέχρι σήμερα δεν έχει προσφέρει τίποτα στον Απόδημο Έλληνα παρά μόνο τα ταξιδάκια και τις διασκεδάσεις των συνέδρων του καθε δύο χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Το ΣΑΕ είναι ένα έργο της ελληνικής γραφειοκρατίας και ιδρύθηκε γιά να εξυπηρετεί τις εκάστοτε κυβερνήσεις και όχι τους Αποδήμους. Η Μαρίνα Φράγκου, διευθύντρια του κεντρικού γραφείου του ΣΑΕ στη Θεσσαλονίκη και βοηθός του τότε παγκοσμίου προέδρου Άντριου Άθενς είχε γράψει σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Odyssey"τον Οκτώβρη του 2000. «Τρεις κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν στο ΣΑΕ. Οι ηγέτες του, οι σύνεδροι - μέλη και οι Έλληνες πολιτικοί. Όλοι φαίνεται να έχουν βολευτεί με την κατάσταση που επικρατεί μέσα στους κόλπους του οργανισμού.» Και ο νοών νοείτω.

Μετά από το ΣΑΕ και με την βοήθεια αυτού του οργανισμού, ακολουθεί η απόφαση γιά την ψήφο των Αποδήμων. Τι θα επακολουθήσει; Μπορούμε να το γνωρίζουμε από τώρα μιά και οι όλες ενέργειες μας οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα.Οι φωστήρες του πολιτικού χώρου της Ελλάδας θα αρχίσουν να ταξιδεύουν σε όλα τα σημεία της γης όπου υπάρχουν Απόδημοι και θα αρχίσουν τις ψεύτικες υποσχέσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν την ψήφο μας. Θα μας μιλάνε γιά τα «Γαλάζια ή τα Πράσινα παιδιά» τα οποία θα βολευτούν σε κάποια θέση γιά να απομυζούν το δημόσιο χρήμα και με την πάροδο του χρόνου θα εξεληχτούν σε ομολογοφάγους και άρπαγες του δημόσιου χρήματος. Γνωρίζουν πως αρκετοί από τους Αποδήμους διαθέτουν και κάποια παχουλά πορτοφόλια και φυσικά θα επιχειρήσουν να έχουν κάποια πρόσβαση σε αυτά. Θα καταφέρουν να μας κομματικοποιήσουν και θα μας εξωθήσουν να κόψουμε ακόμη και την «καλημέρα» μεταξύ μας προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα σχέδιά τους.

Η παροχή ψήφου στους Απόδμους είναι κάτι που αυτή τη στιγμή ο ελληνισμός της ξενητιάς δεν το χρειάζεται. Δεν θα μπορέσουν ποτέ οι Απόδημοι με την ψήφο τους να προσφέρουν κάτι στην πατρίδα αλλά ούτε και στους ίδιους. Εκείνο που χρειαζόμαστε εμείς οι Απόδημοι από την πρώτη στιγμή της ξενητιάς μας και το οποίο ποτέ δεν μας έδωσε η πατρίδα μας, είναι η αγάπη της και το ενδιαφέρον της γιά μας. Αυτά δεν τα είδαμε ποτέ. Και η ψήφος δεν πρόκειται να μας το δώσει. Αν θέλουμε να διαφυλλάξουμε όλα όσα μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει στις ξενητιές μας ας φωνάξουμε όλοι ένα «όχι» σε όλους αυτούς που μας εμπορεύονται. Σ΄αυτούς που θέλουν να μας μετατρέψουν σε πιόνια των βρώμικων παιγνιδιών τους.