Η αμερικανική φούσκα σε μικρογραφία*

*Από έναν απλό κάτοικο της γειτονιάς, με απλό μυαλό.

Του
Γαβριήλ Παναγιωσούλη

Νέα Υόρκη, 22.

Ζούσα και ακόμη ζω σε μια μικρή οδό η οποία είχε 10 σπίτια από το ένα μέρος, με μονούς αριθμούς και δέκα από το αντίθετο με ζυγούς με μονή ροή κατεύθυνση αυτοκινήτων.

Μια ήσυχη καταπράσινη γειτονιά, με ένα σωρό άδεια κενά οικόπεδα γεμάτα δένδρα και πρασινάδα. Με άφθονο πάρκινγκ. Όλα τα οικόπεδα τα χτισμένα και μη είναι ίδιων διαστάσεων 25x100 πόδια. Οι περισσότεροι κάτοικοι κρατούσε η σκούφια τους από Ιρλανδούς και Ιταλούς.

Πριν 3-4 χρόνια γέμισε η γειτονιά από πλανόδιους σπεκουλαδόρες σε πίεζαν να πουλήσεις το σπίτι σου ή το οικόπεδό σου σε μια τιμή διπλάσια ή και τριπλάσια αυτής που το είχες αγοράσει. Οι περισσότεροι γείτονες είδαν το χρήμα, ζαλίστηκαν τα πούλησαν κι έφυγαν. Άρα ο Αμερικάνος δεν βλέπει το σπίτι του, τη γειτονιά του σαν δική του, σαν αποκούμπι, δεν υπερηφανεύεται για αυτήν, αλλά την βλέπει σαν μια επένδυση…

Άρχισε λοιπόν ο οικοδομικός οργασμός, έχτισαν, σπίτια τριώροφα δεν επιτρέπεται πιο ψηλά, δυο-τριών διαμερισμάτων.

Για αγοραστές εύρισκαν οποιονδήποτε ακόμα του έδιναν και χρήματα για την προκαταβολή κάτω απ’ το τραπέζι, οι τράπεζες έδιναν υποθήκη 100% της αξίας των για 30 χρόνια με εναλλασσόμενο επιτόκιο.

Μετά οι τράπεζες πουλούσαν-έπαιζαν τις υποθήκες στο χρηματιστήριο για ένα μεγαλύτερο κέρδος, έτσι άρχισε τα κατρακύλισμα. Μερικά σπίτια πουλήθηκαν σε τιμές απαγορευτικές για έναν εργάτη, η δόση σε χιλιάδες. Πολλοί μη σκεπτόμενοι υπολόγιζαν να ενοικιάσουν το ένα διαμέρισμα και με τα χρήματα αυτά να πληρώνουν την υποθήκη. Αλλά το για να βρεις ενοικιαστή να πληρώνει τόσα πολλά είναι δύσκολο, αυτά που χρωστούν είναι πιο πολλά από τη σημερινή αξία, των σπιτιών. Η γειτονιά έχασε το πράσινο, εξαφανίστηκε το πάρκινγκ, η αντικειμενική αξία φορολόγησης του δικού μου αυξήθηκε σύμφωνα με τις τιμές της γειτονιάς.

Μένουν ακόμη αρκετά απούλητα…