Σήμερα το «ύστατο χαίρε» για τον Δημήτρη Μητροπάνο και σαν αφιέρωμα για τη μνήμη του λεβέντη του τραγουδιού μας, δημοσιεύεται παρακάτω μία μαρτυρία από μία άγνωστη πτυχή της ζωής του…
Γύρω στα 1968-69 ο Δημήτρης Μητροπάνος, που ήδη είχε φτιάξει ένα «ονοματάκι» στο χώρο του τραγουδιού, κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του. Επειδή ήταν «χαρακτηρισμένος», του έδωσαν την ειδικότητα του Ανεφοδιαστή ΠΖ και μετά τη βασική εκπαίδευση τον έστειλαν στο Κτηνιατρικό Κέντρο που ήταν εγκαταστημένο στο στρατόπεδο της Α’ Στρατιάς (Λάρισα), προκειμένου να εκπαιδευτεί στην... περιποίηση μουλαριών! Δηλαδή να πλένει και να πηγαίνει βόλτα τα μουλάρια, αλλά και να καθαρίζει επί ατέλειωτες ώρες τους σταύλους με μία σκούπα από ξερά χόρτα.
Τις λίγες ελεύθερες ώρες που είχε, δεν τις περνούσε στο ΚΨΜ, αλλά έπαιρνε ένα μπουζουκάκι και μαζί με δυό τρεις φίλους πήγαινε εκεί πέρα πίσω από τους σταύλους, το «γρατζούνιζε» και τραγουδούσε. Κι ο ήχος έφτανε μέχρι τις παρακείμενες φυλακές …
Κάποιο σούρουπο, είχε πιάσει το «Νύχτες χωρίς φεγγάρι» και μόλις το άκουσαν οι φυλακισμένοι έγινε χαμός! Γιατί χαμός είναι όταν ακούς γοερά κλάματα από παλικάρια και χαμός είναι όταν ακούς να χτυπάνε τα κάγκελα με οποιοδήποτε αντικείμενο που είχαν στην κατοχή τους! «Ψιλοχαμός» έγινε και στη μονάδα, αλλά λόγω της ηπιότητας του χαρακτήρα του Διοικητή, δεν υπήρξαν «περαιτέρω»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου