Μαύρη μέρα για την Ελλάδα η σημερινή. Άφησε πίσω της έναν νεκρό 53χρονο πατέρα άνεργο, μία Αθήνα προδομένη από το κράτος και παραδομένη στους κουκουλοφόρους και μιά χώρα "μικρότερη". Η μόνη παρένθεση, ήταν η στάση της Λούκας Κατσέλη, να μην ψηφίσει το περιβόητο άρθρο 37 του επαίσχυντου νομοσχεδίου. Αλλά για ποιά "παρένθεση" μπορεί να μιλήσει κανείς, όταν ένας άνεργος οικοδόμος χάνει τη ζωή του, αγωνιζόμενος για το ψωμί των παιδιών του...
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί πριν 87 χρόνια, όταν σε διαδήλωση για την Πρωτομαγιά του 1924, σκοτώθηκε στην πλατεία Κοτζιά, ο 24χρονος εργάτης Σωτήρης Παρασκευαΐδης.
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών οι εργατικοί αγώνες βάφτηκαν με αίμα, αλλά όπως έμεινε στην ιστορία η διαδήλωση της Πρωτομαγιάς του 1924, έτσι θα μείνει και η σημερινή.
Ο 53χρονος οικοδόμος πέρασε στην ιστορία. Έγινε σύμβολο αγώνα και από αύριο κιόλας πρέπει να αναγνωριστεί η θυσία του, άσχετα με τα πολιτικά "πιστεύω" που είχε. Δεν είναι καιρός για μικροψυχίες, αλλά για λαϊκή ενότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου