Παγκόσμια Ημέρα των ατόμων με ειδικές ανάγκες η σημερινή και η Ελλάδα έρχεται να δείξει και σε αυτόν τον τομέα την «αφασία» της, αφού εμείς οι ίδιοι ως πολίτες αδιαφορούμε για την διευκόλυνση της ζωής των συνανθρώπων μας. Των ατόμων που μπορεί να είναι γονείς μας, αδέρφια μας, σύζυγοι και παιδιά.
Αυτό ίσως να μην οφείλεται τόσο στον... πατροπαράδοτο «ωχαδερφισμό» μας, όσο στην άγνοιά μας ότι 7-10 στους 100 κατοίκους της πατρίδας μας ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που στέλνουμε στον Καιάδα. Ναι, ένας στους 10 Έλληνες είναι άτομο με ειδικές ανάγκες και λόγω των τροχαίων ο αριθμός των αναπήρων (ιδίως νέων ανθρώπων) αυξάνεται αλματωδώς!
Οι ανάπηροι δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού ή πολίτες β’ κατηγορίας. Πολλοί από αυτούς προσφέρουν στην κοινωνία πολύ περισσότερα απ’ όσα προσφέρουν κάποιοι αρτιμελείς.
Οι ανάπηροι δεν ζητούν τον οίκτο ή την «ανθρωπιά» μας. Ζητούν τα δικαιώματα που απορρέουν μέσα από τον κόσμο που κλήθηκαν να ζήσουν και να επιβιώσουν. Το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη μάθηση, το δικαίωμα στη μετακίνηση, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία...
Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με ειδικές ανάγκες η σημερινή και άμα κάποιος «γραφικός» ρίξει σήμερα μια ματιά γύρω του θα δει, μοτοσυκλέτες αφημένες πάνω σε πεζοδρόμια, αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε διαβάσεις αναπήρων και «μουλάρες» στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να στρογγυλοκάθονται ανέμελες σε θέσεις ΑμΕΑ.
Και τι κάνουν οι αρχές; Ποιές είναι αυτές; Μήπως οι... δημοτικές «αστυνομίες»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου