Η αναβάθμιση της ΔΕΘ δε μπορεί να νοηθεί χωρίς τη δυνατότητα ανάπτυξης νέων αποθηκευτικών χώρων. Εδώ όμως μεθοδεύεται μια μορφή ασφυξίας της πόλης. Επιπλέον η ΔΕΘ μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο της οικονομικής διπλωματίας.
Του
καθηγητή
Δημήτρη Μάρδα
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 αρχίζουν οι ατέρμονες συζητήσεις για την μετεγκατάσταση της ΔΕΘ. Αυτές γνώρισαν μια ενδιαφέρουσα έξαρση κατά την έναρξη της δεκαετίας των αρχών του 2000, με αφορμή την υποψηφιότητα της χώρας για την Expo του 2008.
Αφήνοντας ένα θέμα μόνιμα ανοικτό η εκάστοτε κυβέρνηση και τα πολιτικά γραφεία της πόλης, περιορίζουν από τη μια πλευρά τις αντιδράσεις των Θεσσαλονικέων, ενώ από την άλλη με το επίπλαστο ενδιαφέρον τους, προσπαθούν να μην επωμισθούν ένα σημαντικό πολιτικό κόστος. Ως προέκταση των ανωτέρω σημειώνεται το εξής: Δημιουργείται συχνά η αίσθηση ότι κύριο μέλημα των βαρόνων της πολιτικής της πόλης -και όχι μόνο- δεν φαίνεται να είναι η επίλυση του Γόρδιου δεσμού, που το ίδιο το πολιτικό σύστημα έφτιαξε, αλλά ο έλεγχος της Διοίκησης της ΔΕΘ με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ως προς τη Διοίκηση της ΔΕΘ και ειδικότερα τον πρόεδρο της, αν ακολουθούσαμε τις διεθνείς πρακτικές ίσως αποφεύγαμε συμπεριφορές –απαράδεκτες κατά τα άλλα– με πρωτοστάτη το Δήμαρχο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική ως Πρόεδρος των Διεθνών Εκθέσεων ορίζεται συνήθως είτε ο Πρόεδρος ενός ισχυρού Επιμελητηρίου είτε ο Δήμαρχος της πόλης, όπου δραστηριοποιείται η Έκθεση, και όχι ένα πολιτικό πρόσωπο που είτε αδικήθηκε κατά την πορεία του στον πολιτικό στίβο είτε ευνοείται από τα γνωστά πολιτικά τζάκια.
Αν οριζόταν ως Πρόεδρος της ΔΕΘ ο Δήμαρχός της πόλης θα αποφεύγαμε τουλάχιστον τις θέσεις του κου Μπουτάρη για μη συμμετοχή του Δήμου Θεσσαλονίκης με περίπτερο στη ΔΕΘ, μια ενέργεια που μάλλον δεν συμβάλλει στην αναβάθμιση του θεσμού.
Ας μην λησμονούμε το ρόλο ύπαρξης της ΔΕΘ, όπως και το λόγο δημιουργίας της. Ο πολιτικός ρόλος ενός τέτοιου θεσμού δεν είναι αμελητέος. Η ΔΕΘ λοιπόν ακόμη και με τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις μπορεί να επεκτείνει το αντικείμενο των δραστηριοτήτων της, εισχωρώντας στους χώρους της οικονομικής διπλωματίας. Φανταστείτε το εξής σενάριο:
Κάθε έτος με πρωτοβουλία της ΔΕΘ να οργανώνονται τρεις χωριστές συναντήσεις διακυβερνητικού χαρακτήρα με συμμετέχοντα κράτη από τα Βαλκάνια, τις Αραβικές χώρες και τις χώρες του Εύξεινου Πόντου. Πολιτικοί, διπλωμάτες, γραφειοκράτες, πανεπιστημιακοί και επιχειρηματίες προερχόμενοι από κάθε μια από τις ανωτέρω γεωγραφικές ζώνες, θα είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν απόψεις ενώ ταυτόχρονα στις εγκαταστάσεις της ΔΕΘ θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα μια, ή πλέον της μιας, κλαδική έκθεση με συμμετέχουσες είτε επιχειρήσεις μόνο από την Ελλάδα είτε και από άλλες χώρες.
Η αναβάθμιση της ΔΕΘ δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς αναβάθμιση του λιμανιού. Μόνο με την μετεξέλιξη των δυο αυτών θεσμών, η πόλη θα μπορέσει θα κάνει μια νέα εκκίνηση σε ένα όμως περιβάλλον φυσικά, που δεν θα ασφυκτιά για εύρεση αποθηκευτικών χώρων .
Εδώ αξίζει να σημειωθεί το ακόλουθο: Ο νέος προς έγκριση Γενικός Πολεοδομικός Κανονισμός (ΓΠΣ) του Δήμου Εχεδώρου χαρακτηρίζει μεγάλες εκτάσεις στο Καλοχώρι ως αγροτικές εκμεταλλεύσεις, (ως Ζώνη Δ) στερώντας έτσι την πόλη από αποθηκευτικούς χώρους πίσω από το λιμάνι.
Οι εκτάσεις αυτές πέριξ του Γαλλικού ποταμού (που δεν είναι φυσικά περιοχές Natura ή Ραμσάρ) και σε σχετικά μεγάλη απόσταση από την κοίτη του, δεν εξυπηρετούν είτε οικολογικούς σκοπούς είτε οτιδήποτε άλλο έχει σχέση με την ισορροπία του φυσικού περιβάλλοντος. Εν μέρει ήδη έχουν οικοδομηθεί. Η ψήφιση του εν λόγω ΓΠΣ ως έχει, θα στερήσει την πόλη από μια περιοχή ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη νέων χώρων ικανών να εξυπηρετήσουν τις πολλαπλές ανάγκες αποθηκευτικού χαρακτήρα.
_______________________
* Ο κ. Δ. Μάρδας
είναι αν. καθηγητής
του Τμήματος Οικονομικών
Επιστημών του ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου