Μήνυμα από τη Νέα Υόρκη

Σημείωμα-μήνυμα 

του ποιητή και λογοτέχνη Σπύρου Δαρσινού,

ενός μέλους της Διασποράς από τη Νέα Υόρκη, 

που με τα βιβλία του, 

αλλά και με τα άρθρα του στον αμερικανικό Τύπο, 

δίνει τις μάχες του 

υπέρ της Ελλάδας, της Ομογένειας και του δίκιου... 

Διάβασα το άρθρο γιά την επέτειο της 28ης στο «Εδώ Αθήναι»...

Πολύς αγώνας, πολλές θυσίες, πολύ αίμα 

και δυστυχώς χωρίς αντίκρισμα, χωρίς φως στο τούνελ...

Γιατί άραγε ρε Παντελή, να χρησιμοποιείται ο άνθρωπος σαν φτηνό λάδι στις τροχαλίες του συστήματος και όχι σαν κύρια δύναμη και μοχλός ανατροπής της κάθε άρνησης;

Για τον άνθρωπο δεν δουλεύει το κάθε σύστημα; Τότε γιατί το σύστημα να ευημερεί και ο άνθρωπος να επαιτεί; 

Μήπως δεν παραγάγει όσα απαιτεί; 

Μήπως μέσα από την εξάρτηση θέλουν να του μουδιάσουν κάθε λογικό αίτημα και κάθε ιδανικό; 

Μήπως τα ιδανικά και το όραμα λειτουργούν ανασταλτικά στην ισοπέδωση που θέλει να επιβάλλει το σύστημα; 

Μα τότε πώς θα υπάρξει μελλοντικά το σύστημα χωρίς όραμα και φαντασία; Στον άνθρωπο δεν θέλει να παίρνει και να δίνει το σύστημα για να υπάρξει; 

Πώς μπορεί αέναα να παίρνει από μιά καταπατημένη αξιοπρέπεια που αφαιρεί κάθε ανάταση που μέσα από αυτή θα ανέβει και το ίδιο το σύστημα; Μήπως γι’ αυτό ξευτελίζονται και χρεοκοπούν με τον καιρό τα συστήματα, επειδή ηγούνται από ανόητους και ασύδοτους;

Γιατί όμως ρε γαμώ ‘το να χαραμίζονται, μία πίσω από την άλλη οι γενιές; Οι ζωές; Γιατί να νικιέται η αλήθεια από το ψέμα;

Γιατί να μην προλαβαίνει ο άνθρωπος να δει την αυγή που τον γέννησε; Πόσο ζει μωρέ; 

Δώστε του όσο ζει το μισό από εκείνο που προσφέρει! Πόσα πάρα πάνω θέλουν οι Τσέϊνηδες για το αίμα που ρουφούν; Το άχρηστο μωρέ είναι εκείνο που δημιουργεί και την δική τους φθορά! Δεν τους βλέπετε; Δεν το βλέπουν; Υποφέρουν πιο πολύ από τον άνθρωπο που δυναστεύουν!

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αξίζει να ζούμε σε μια ναρκωμένη ειρήνη ή σε μιά επανάσταση που ξέρει να κατοχυρώσει τη θυσία...

Σπύρος Δαρσινός

Νέσβιλ Τενεσί Η.Π.Α.