Το Πολυτεχνείο ακόμη «ενοχλεί»!

Εφημερίδα "Αθηναϊκή"

Αφιερώνεται στη μνήμη του Κώστα Γεωργάκη, 

του Κερκυραίου φοιτητή 

που το 1970 αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα, 

διαμαρτυρόμενος για το στρατοκρατικό καθεστώς της Ελλάδας. 

Ενός ήρωα, που για αγνώστους λόγους, 

η θυσία του 

δεν έχει εκτιμηθεί ούτε από την Ελληνική Δημοκρατία, 

ούτε και από την πανεπιστημιακή κοινότητα…

Οι «τηνέητζερς» και το «φοιτηταριό» του 1973 δεν είναι πιά εδώ. Οι μεν έγιναν… «πουρέητζερς» και οι δε, βρίσκονται σε κατάσταση συνταξιοδότησης!
Πάντως εκείνες οι μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, συνεχίζουν να φέρνουν την άνοιξη μέσα στον κάθε Νοέμβρη και να αναδεικνύουν την 17 Νοέμβρη σαν την Γιορτή της Νεολαίας – όσο κι αν δεν αρέσει αυτό σε μερικούς…

Το Πολυτεχνείο δεν άρχισε και δεν τέλειωσε τον Νοέμβρη του 1973, αλλά αρχίζει από την αποφράδα ημέρα της 21ης Απριλίου και συνεχίζεται όσο να εκλείψουν τα αιτήματα για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία».

Από εκείνη την ημέρα της 19ης Σεπτεμβρίου του 1970 - που ο 22χρονος φοιτητής Γεωλογίας και ΕΔΗΝίτης συναγωνιστής Κώστας Γεωργάκης άφηνε την τέφρα του στην πλατεία Ματεόττι της Γένοβας, μπροστά στο επιβλητικό Μέγαρο των Δόγηδων - μέχρι σήμερα, που τα νιάτα της Ελλάδας διαβιούν υπό την κρατική αδιαφορία, την κοινωνική αναλγησία και την κυριαρχία των μετριοτήτων…

Ας μην κομματικοποιούμε την Επέτειο κι ας μην προσπαθούν διάφοροι θιασώτες της χούντας ή και δήθεν σκεπτόμενοι να μειώσουν την έννοια του Πολυτεχνείου. Το πώς έγινε, ποιοί το προκάλεσαν, ποιοί το οργάνωσαν και γιατί το έκαναν και αν είχαμε νεκρούς και πόσους… Το Πολυτεχνείο δεν ήταν μονοήμερη διαμαρτυριούλα. Ήταν το ξεχείλισμα του ποτηριού. Η λαϊκή εξέγερση που ξεκίνησε από τους φοιτητές, για να γίνει αποδεκτή σε λίγα 24ωρα από ολόκληρο τον ελληνικό λαό.

Όσο για τα θύματα, που αρκετοί παρουσιάζουν λόγους αντιπαράταξης, ας μην επιμένουν. Είναι πολλοί περισσότερα απ’ όσα έχουν δηλωθεί, διότι στα θύματα δεν ανήκουν μόνον όσοι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν από ανόητους στρατευμένους και αστυνομικούς εκείνη τη «μαύρη» νύχτα της 16ης προς την 17η Νοέμβρη, αλλά κι εκείνοι που μέσα στην «μαύρη» επταετία φονεύτηκαν, αυτοκτόνησαν, βασανίστηκαν, σακατεύτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, αυτοεξορίστηκαν, κλείστηκαν σε φρενοκομεία…

Εκείνοι που είδαν να καταστρέφονται οικονομικώς, να διαλύονται οι οικογένειές τους, να τσαλακώνεται η καριέρα τους, να ταπεινώνονται, να υβρίζονται και να τους αφαιρείται κάθε δικαίωμα για τα πλέον αναφαίρετα πολιτικά δικαιώματα.

Πικρή η αλήθεια, ότι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο και κάποιοι φροντίζουν να ξεφτίζει η Επέτειος. Και το «γιατί άραγε;» προβληματίζει κάθε σκεπτόμενο Έλληνα, που τον ενοχλούν οι «ερπύστριες» της αυθαιρεσίας της εξουσίας, που γκρεμίζουν «πύλες» συνειδήσεων και προσπαθούν να φέρουν τον χειμώνα μέσ’ στον πάντα "ανοιξιάτικο" Νοέμβρη!

Το Πολυτεχνείο είναι ημέρα Γιορτής της Νεολαίας και αφορά όλους τους νέους που πιστεύουν στα δημοκρατικά ιδεώδη.

Και είναι κρίμα να μονοπωλείται από την μαρξιστική αριστερά, λες και ο αγώνας τότε δόθηκε μόνον με... Levis, Lacoste και Lenin! Τα… φημισμένα τρία «L»!

Το Πολυτεχνείο ανήκει στην ελληνική νεολαία. Είναι δική της υπόθεση και για πολλούς από εμάς τους «τότε», το Πολυτεχνείο αποτελεί μία έξωθεν καλή μαρτυρία.

Έτσι τα καταφέραμε. Άλλοι να εξαργυρώσουν του αγώνες τους, άλλοι να φτύσουν πάνω στις δάφνες τους και άλλοι να αναπολούν απελευθερωμένοι από τα δεσμά του μικροκομματισμού και της κατάρας που σέρνεται μαζί με την απληστία για εξουσία…