Στις ερχόμενες εκλογές… έρχεται ο Αρμαγεδδών

Του 

Δημήτρη 

Κωνσταντάρα

Όπως και την περασμένη εβδομάδα, έτσι και τώρα, οι σημαντικές πολιτικές εξελίξεις εμποδίζουν τους αρθρογράφους να είναι όσο επίκαιροι θα ήθελαν (και θα έπρεπε). Αλλά τώρα, που φτάσαμε επιτέλους στο επόμενο επίπεδο, μπορούμε άνετα να βεβαιώσουμε ότι δικαίως ο Ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, αισθάνεται έτσι όπως αισθάνεται απέναντι στην πολιτική ( και όχι μόνο) ηγεσία του τόπου.

Μάρτυρες ενός συγκλονιστικού τραγέλαφου, όλοι οι Έλληνες που βρίσκονται απέναντι στην απειλή της ολοκληρωτικής εξαθλίωσής τους εξ αιτίας ενός πολύπλοκου συνδυασμού ανικανότητας, αδιαφορίας, συνωμοσιών, δολοπλοκίας και ανοησίας επί δεκαετίες, ελπίζουν ότι η προσωρινή , μεταβατική πολιτική ηγεσία θα αντιμετωπίσει με στοιχειώδη επάρκεια τα τρέχοντα πιεστικά προβλήματα και θα οδηγήσει με – σχετική- ασφάλεια τη χώρα σε εκλογές.

Δεν ξέρω αν το 2012 που οσονούπω ξημερώνει θα είναι το έτος που θα οδηγήσει στην κατά τους αρχαίους Μάγια, το Νοστράδαμο, των κάθε λογής προφητειών και καταστροφολογικών προβλέψεων Συντέλεια του Κόσμου, ξέρω όμως ότι –κατά πάσα πιθανότητα- ο Αρμαγεδδών θα έρθει και θα «χτυπήσει» μέσα στο πρώτο τετράμηνο.

Θα είναι οι επερχόμενες εκλογές αυτός ο Αρμαγεδδών. Θα είναι το τσουνάμι, ο τυφώνας, ο κυκλώνας που – όπως όλοι ελπίζουμε- θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, αποκαθαίροντας την Ελλάδα από τους Δαίμονες.

Θα κάνουμε υπομονή και θα περιμένουμε. Θα πληρώσουμε – όσοι από εμάς μπορούν- αυτά που απαιτεί το αναποτελεσματικό και ανίκανο Κράτος, θα πιεστούμε – όσοι από εμάς είναι δυνατόν να πιεστούν κι άλλο-, θα φτάσουμε στα όρια της τρέλας – όσοι από εμάς διατηρούν ακόμη κάποια ψήγματα ψυχραιμίας- , θα παλέψουμε – όσοι από εμάς έχουν ακόμη δυνάμεις- αλλά στις εκλογές θα φτάσουμε. Και θα φτάσουμε γιατί τον θέλουμε όσο τίποτα αυτόν τον Αρμαγεδδώνα. Ο καθένας από εμάς που εισέπραξε ψέματα, κοροιδία, εκμετάλλευση, εξαπάτηση και ανικανότητα επί σειρά ετών, έχουμε μιαν απάντηση να δώσουμε.

Δεν ξέρω πότε θα διαγραφούν από τη μνήμη μου – αν διαγραφούν ποτέ- οι τελευταίες εμφανίσεις και ομιλίες του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή και στην Κοινοβουλευτική του ομάδα όπου κανείς – προφανώς ούτε ο ίδιος- καταλάβαινε τι έλεγε, η μαγνητοσκοπημένη υπό τύπο διαγγέλματος ομιλία αποχώρησής του κατά τη διάρκεια της οποίας δεν είπε ούτε μία φορά τις λέξεις «παραίτηση» ή «παραιτούμαι», ούτε βέβαια η άξια για Νόμπελ Χημείας ή Φιλοσοφίας προσπάθειά του να κάνει πρωθυπουργό στη θέση του τον κολλητό του Φίλιππο Πετσάλνικο. Δεν έχω ακόμη καταλήξει σε συμπέρασμα για το αν ήταν πονηρός, δόλιος ή απλώς βλάξ αλλά αυτό – φαντάζομαι- μόνο η …νεκροψία θα το δείξει. Αλλά είμαι βέβαιος ότι αν είχα ψηφίσει Παπανδρέου το 2009 – όπως άλλα τρία εκατομμύρια Έλληνες- θα είχα , στο μεσοδιάστημα, σκεφτεί πολλές φορές το ενδεχόμενο…αυτοκτονίας ή και δολοφονίας.

Το 2007, όταν αποχωρούσα από τη Βουλή ύστερα από άθλια συμπαιγνία εις βάρος μου, ένοιωθα θλίψη και πλήρη απογοήτευση. Ένα, ενάμιση χρόνο αργότερα, ένοιωθα εντελώς βλάκας που είχα πιστέψει στον Κώστα Καραμανλή και την «καθαρότητα» της Νέας Δημοκρατίας του 2004. Σήμερα νοιώθω ανακουφισμένος που ο « εφιάλτης Παπανδρέου» τέλειωσε και διατηρώ ακόμη σώας τας φρένας μου. Αλλά δεν είναι δυνατόν να πω ότι εναποθέτω τις ελπίδες μου στον Αντώνη Σαμαρά , έστω και όπως τον είχα γνωρίσει εγώ και τον είχα αγαπήσει το 1990 και όχι όπως παρουσιάζεται σήμερα.

Για τον κ. Παπαδήμο τι να πώ; Ακούσατε τι δήλωσε : «Τα προβλήματα θα επιλυθούν γρηγορότερα εάν υπάρχει ενότητα, συνεργασία και σύνεση. Όλοι πρέπει να συμβάλλουμε στην αντιμετώπιση της κρίσης και την ανόρθωση της οικονομίας.». Συνεπώς, ετοιμαστείτε να …πληρώσετε για να συμβάλλετε στην αντιμετώπιση της κρίσης, έστω κι αν είστε μισθωτοί των 1.000 ή συνταξιούχοι των 500 ευρώ.

Είπαμε…τεχνοκράτης. Είπαμε…τραπεζίτης. Του φιλάγανε όλοι τα πόδια για να αναλάβει. Αλλά στις πρώτες του κουβέντες μόλις ανέλαβε, δεν βρήκε ΜΙΑ φράση να πει για τον άγρια δοκιμαζόμενο Ελληνικό λαό που πληρώνει από το υστέρημά του για τις αμαρτίες «τρίτων». Δεν μπόρεσε να βγάλει από το …τεχνοκρατικό του στόμα ΜΙΑ κουβέντα για να απαλύνει τον πόνο του λαού, να του δώσει κάποια τέλος πάντων αισιοδοξία, να τον κάνει – έστω στιγμιαία- να αισθανθεί λίγο καλύτερα και να ανασάνει. Φρόντισε βέβαια να τον…προειδοποιήσει ότι «όλοι πρέπει να συμβάλλουμε» και ότι «πρέπει να υπάρχει ενότητα».

Ούτε ο ίδιος μπόρεσε να το σκεφτεί, ούτε κανένας άλλος φρόντισε να του υποδείξει ευγενικά ότι όλη αυτή η ιστορία που ξεκινά, δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς αρχηγούς, τα κόμματα, τους βουλευτές και τους «Ευρωπαίους εταίρους» αλλά πρώτιστα αφορά τον Ελληνικό λαό. Τον οποίο όφειλε να «θυμηθεί» στις πρώτες του δηλώσεις.

Εμείς θα πορευτούμε όλοι μαζί, για μιαν ακόμη φορά, επιδιώκοντας να βοηθήσουμε όπου μπορούμε – και όπου μας «επιτρέπουν»- αλλά δεν θα χαριστούμε σε κανέναν. Κι όταν έρθουν επιτέλους οι εκλογές, όποτε κι αν έρθουν, ανεξάρτητα από τα ασαφή «ρητά» του ψυχρού και αδιάφορου – όπως μας έδειξε- Παπαδήμου, ανεξάρτητα από τον ανοήτως ραδιουργούντα Παπανδρέου, ανεξάρτητα από τον «παρατηρητή εξελίξεων» Σαμαρά… Αρμαγεδδών. Στο χέρι μας είναι.