Η αλήθεια γύρω από τους «indignados»

Του 

Δημήτρη 
Κωνσταντάρα

Είναι υπερβολή ο ισχυρισμός ότι «Χωρίς να το ξέρουν, οι «καναπεδάτοι» Έλληνες βγήκαν στις πλατείες να διαδηλώσουν υπέρ μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης» που έγραψε το blog Alkimosarchives σε μια προσπάθεια επεξήγησης του πανευρωπαϊκού πλέον φαινομένου μαζικών συγκεντρώσεων σε πλατείες.

Όπως είναι υπερβολή και η φράση ότι όλη αυτή η «Κίνηση» είναι στην ουσία « υπέρ της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων, την οποία ευαγγελίζεται ο George Soros αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου» του οποίου την εμφάνιση «στις επάλξεις» δεν αποκλείει ο αρθρογράφος.

Η πραγματικότητα – τουλάχιστον έτσι όπως την έχει αντιληφθεί η πλειοψηφία των χιλιάδων συμμετεχόντων - είναι ότι οι κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα εξουσίας, οι διεφθαρμένοι της πολιτικής, η γραφειοκρατία του Δημοσίου Τομέα αδυνατούν να βρουν λύσεις στα οξύτατα προβλήματα του τόπου – για τη δημιουργία των οποίων και βαρύτατα ευθύνονται όλοι οι προηγούμενοι- και μην έχοντας «φωνή» είτε από τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους είτε από τα κεντρικά ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε., πρέπει «να κάνουν κάτι». Κι όπου βγει. Γιατί μπορεί πολλοί απ΄ τους «αγανακτισμένους» να είναι «καναπεδάτοι» και «φραπεδάτοι» αλλά όχι από δική τους επιλογή.

Ζουν σε μια ραγδαία μεταλλασσόμενη σε «άμεσα ελεγχόμενη» κοινωνία, μέσα σε μια χρεωκοπημένη χώρα, σε μια καταλυτική ύφεση, σε συνθήκες καταδικαστικής ανεργίας και έλλειψης ανάπτυξης, σε μια κοινωνία αδιέξοδη κι αναγκαστικά ευνουχισμένη και αμέτοχη, αφελληνίζονται χωρίς να το αντιλαμβάνονται, διδάσκονται επιλεκτικά, ενημερώνονται αποσπασματικά και διαμορφώνουν τα κοινωνικά τους πρότυπα μέσα από συγκεκριμένες μορφές επικοινωνίας που αφού δημιουργούν αυτά τα πρότυπα, τα επιβάλλουν.

Αυτή είναι η αλήθεια. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, οι εφημερίδες, τα σχολεία, η πολιτική, τα Πανεπιστήμια, ακόμη και η σύγχρονη λογοτεχνία, όλα μοιάζουν να είναι βαρύτατα «προ-κατ», φτιαγμένα από κεντρικούς «παρασκευαστές», έτοιμα για «ζέσταμα» και «σερβίρισμα».

Το άρθρο ωστόσο του Alkimosarchives έχει χρησιμότητα γιατί παρουσιάζει μερικές άγνωστες λεπτομέρειες γύρω από τον «ηθικό αυτουργό» αυτής της κίνησης των indignados, λεπτομέρειες που κάποτε θα γίνονταν γνωστές στο ευρύ κοινό αλλά αξίζει τον κόπο να γίνουν όσο το δυνατόν ταχύτερα ώστε οι χιλιάδες των αγανακτισμένων πολιτών που γεμίζουν και στην Ελλάδα τις πλατείες να γνωρίζουν πώς ακριβώς ξεκίνησε αυτό το «κίνημα» και τι εκπροσωπούσε ως ιδέα και φιλοσοφία – άσχετο του πώς εξελίχθηκε σε κάθε χώρα.

Η κίνηση αυτή λοιπόν, έχει τον εμπνευστή της, ο οποίος δεν είναι βέβαια ο …Σόρος, αλλά ενδεχομένως έχει κι αυτός κάποιο συγγενικό ιδεολογικό υπόβαθρο και κάπου στοχεύει, παροτρύνοντας τους νέους ανθρώπους να αγανακτήσουν. Αυτός ακριβώς είναι ο τίτλος του βιβλίου του 93χρονου, πρώην διπλωμάτη, Στεφάν Εσέλ: «Αγανακτήστε!» («Ιndignez-vous!») και γι αυτό οι Ισπανοί έδωσαν το όνομα «Los Indignados» .

Η ολιγοσέλιδη μπροσούρα του Στεφάν Εσέλ σπάει ρεκόρ πωλήσεων στη Γαλλία και στην Ισπανία, στήνοντας στον τοίχο το χρήμα, τις αγορές και τον …εγωισμό.

Ποιος είναι ο Στεφάν Εσέλ; Ένας σχεδόν άγνωστος συνταξιούχος διπλωμάτης που στη δύση της ζωής του αποφάσισε να δώσει στους νέους ανθρώπους μια ώθηση προς την ιδεολογική κατεύθυνση την οποία ο ίδιος έχει ασπαστεί και ζητά από τους Γάλλους να εξεγερθούν και να υπερασπιστούν δυναμικά τις «κοινωνικές αξίες της σύγχρονης δημοκρατίας». Να απορρίψουν την «εγωιστική» δύναμη του χρήματος. Να πουν «όχι» στην παντοδυναμία των αγορών. Να αγανακτήσουν, για να αλλάξει επιτέλους η κοινωνία.

Ο Στεφάν Εσέλ γράφει όντως ότι οραματίζεται «μια κοινωνία για την οποία θα είμαστε και πάλι υπερήφανοι, όπου δεν θα θίγονται οι συντάξεις, οι κατακτήσεις της κοινωνικής ασφάλισης, και όπου τα ΜΜΕ θα είναι στην υπηρεσία των αδυνάτων».

Που στοχεύει όμως ο 93χρονος «επαναστάτης»; Προς ποια κατεύθυνση επιδιώκει να σπρώξει τη Νέα Γενιά και ποια «συμφέροντα» εξυπηρετεί – μάλλον- χωρίς να το θέλει; Η εκδότρια του βιβλίου Σιλβί Κροσμάν, πρώην δημοσιογράφος του «Μonde εξηγεί: «Βλέπω το βιβλίο ως μια νέα, επικαιροποιημένη, εκδοχή της έκκλησης για αντίσταση που απηύθυνε ο Ντε Γκωλ στην ιστορική ομιλία του από το Λονδίνο, τον Ιούνιο του1940».

 Ο Στεφάν Εσέλ καλεί τους νέους να δραστηριοποιηθούν, να βγουν από την απάθεια, να ενωθούν και να διαμαρτυρηθούν για τα κακώς κείμενα που βλέπουν γύρω τους και, όπου μπορούν, στον άμεσο περίγυρό τους, να δημιουργήσουν και κάτι καινούριο. “Πολιτικοί, οικονομικοί ηγέτες και διαχειριστές, πειθαρχήστε! Εγκαταλείψτε τα εθνικά σύνορα και δρομολογήστε μια παγκόσμια στρατηγική, για παράδειγμα στο πλαίσιο ενός συμβουλίου των ΗΕ για την οικονομική και κοινωνική ασφάλεια“, γράφει ο Εσέλ τονίζοντας ότι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προπομπός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

“Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, περισσότερο ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου το 1945, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις μεγάλες προκλήσεις της παγκόσμιας δικαιοσύνης, της δικαιοσύνης στην οικονομία, και της προστασίας του πλανήτη μας. Ειδικά σε αυτό το πεδίο μπορείς να δραστηριοποιηθείς πλέον μόνον ως παγκόσμια οργάνωση“.

Για τον Στεφάν Εσέλ μόνον ο ΟΗΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος: τη βία, την περιβαλλοντική καταστροφή, την κατάπτωση των ηθών, το οικονομείν που δεν σέβεται τον άνθρωπο. Και θεωρεί αναγκαία την ίδρυση μίας περιβαλλοντικής οργάνωσης στο πλαίσιο του ΟΗΕ, στην οποία θα πρέπει να υπαχθούν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Η όποια ερμηνεία και η όποια εξέλιξη, ανήκει στον καθένα από εμάς.