Παρέμβαση από τον Στράτο Δουκάκη

Σαν ευχετήριο για τη νέα χρονιά του 2012, αναρτάται κάτι που είχε γράψει τον περασμένο Απρίλιο για την εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης, ο λογοτέχνης Στράτος Δουκάκης. Ένας αδελφικός φίλος που είχε την ατυχία να αφήσει τη Βενεζουέλα, για μιά καλύτερη ζωή στην Ελλάδα…

 «Τώρα η ελπίδα μου ταυτότητα δεν έχει, τώρα φεύγω...»

Του 

Στράτου 

Δουκάκη

http://mithymnaios.blogspot.com/

Στο διπλανό τραπέζι μια παρέα νέων κουβέντιαζε. Μου έκανε εντύπωση πως δεν ήταν απ’ αυτούς τους χαζοχαρούμενους που χασκογελάνε και οι συζητήσεις τους δεν έχουν νόημα. Τους άκουγα να μιλάνε με σοβαρότητα και να ανταλλάσουν γνώμες για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα μας. Έλεγαν διάφορα και μοιράζονταν - έτσι έδειχναν - τις ανησυχίες τους. Έκπληκτος από το θέμα της συζήτησης αφουγκραζόμουν κάθε τους κουβέντα. Αν και από καιρό νόμιζα ότι σε τούτο τον τόπο είχαν χαθεί οι αξίες ή είχαν αλλάξει γειτονιά… τώρα διαπίστωνα πως ευτυχώς κάποιες έχουν μείνει ακόμα. 

Για μια στιγμή άκουσα καθαρά τα λόγια μιας κοπέλας - ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ χρονών - να λέει στους άλλους: «τουλάχιστον οι γονείς μας μπόρεσαν κι άφησαν σ’ εμάς ένα σπίτι, εμείς τι θα αφήσουμε στα δικά μας παιδιά»; Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα, γύρισα απότομα και κάπως άκομψα, δίχως ντροπή για το κρυφάκουσμα, την κοίταξα και είδα καθαρά τον προβληματισμό και την αγωνία ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της.
Είναι φυσικό η αβεβαιότητα που νιώθουν οι νέοι μας σήμερα να εκφράζεται με αγωνία. Το βλέπεις πόσο τους πνίγει η πίκρα, η αγανάκτηση, ο θυμός, η οργή και η αίσθηση αδικίας που νιώθουν, ξέροντας πως αυτοί δεν φέρουν καμμιά ευθύνη - και ούτε μπορεί να τους καταλογιστεί - για την κατάντια της χώρας. Ζουν την κάθε μέρα τους μεταξύ δυσαρέσκειας και αδράνειας, νιώθουν ανήμποροι, απροστάτευτοι και προδομένοι από μια κοινωνία κι έναν κόσμο που αλλιώς τον περίμεναν. Δεν υπάρχει χειρότερη πράξη μιας κοινωνίας από το να συνθλίβει και να ενταφιάζει οριστικά και αμετάκλητα τα όνειρα της νέας γενιάς. Να τους οδηγεί, με την έλλειψη επικοινωνίας, κατανόησης, προοπτικής, σχεδιασμού, ζεστασιάς κι ελπίδας, στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο δίχως να τους δίνει την ευκαιρία ν’ ανοίξουν τα φτερά τους, την ορμή και το πάθος τους ώστε να πορευτούν σ’ έναν καινούργιο κόσμο που θα φέρει τη δική τους σφραγίδα. Είναι καθήκον της, επομένως, να τους βοηθάει ώστε τουλάχιστον να οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον.
Αλήθεια, τι έχουν να περιμένουν αυτά τα παιδιά όταν στραγγίζεται από μέσα τους κάθε διάθεση για όνειρα και αισιοδοξία; Πώς αντιμετωπίζουν τις χαμένες τους προσδοκίες για το «αύριο»; Πώς αντιδρά κανείς σε δίσεκτους καιρούς; Ακούς, κάθε λίγο, ότι θέλουν να φύγουν γι’ αλλού. Μπορεί να αγαπούν την Ελλάδα, και καλά κάνουν, αλλά αισθάνονται σαν αυτή να τους διώχνει. Δεν έχουν τη δύναμη να βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται μαζί της. Οπότε, - επίκαιρο όσο ποτέ - έρχεται στο νου εκείνο το γνωστό τραγούδι που έλεγε: «Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα, φεύγω, τώρα φεύγω…»
Σ’ αυτές λοιπόν, τις δύσκολες μέρες που διανύουμε σήμερα, τις μίζερες οικονομικά, άγονες πολιτικά και άνυδρες πνευματικά. Σε μια εφιαλτική και γκρίζα πραγματικότητα όπου τα σύννεφα της απογοήτευσης έχουν κρύψει τον καθαρό ουρανό μας. Σε μια πνιγηρή ατμόσφαιρα κοινωνικής παρακμής, όπου θεσμοί, εξουσίες και πρόσωπα δοκιμάζονται και απογοητεύουν, θέλω να ελπίζω πως τούτη η κρίση ίσως φέρει νέους ενδιαφέροντες κι ελπιδοφόρους καιρούς. Μια νέα εποχή, ευκαιρίες και στοιχήματα, ίσως… και ανατροπές. Ας βοηθήσουμε λοιπόν τους νέους, μέσα από αξίες, στόχους και ιδανικά να κάνουν όνειρα απλά, καθημερινά, ρεαλιστικά και… πραγματοποιήσιμα. Όχι εφιάλτες. 

Ας τους δείξουμε το δρόμο να βγουν από την απόγνωση. Ας μην επιτρέψουμε να χρεωκοπήσει η ελπίδα τους. Τα όνειρα των νέων, έτσι κι αλλιώς, δεν πρέπει ούτε να σκοτώνονται ούτε να κλέβονται. Ας υπάρχουν για να τους τροφοδοτούν με ενέργεια και δύναμη για ζωή.