Ξημερώνει Πρωτομαγιά και το συναίσθημα που κατέχει τον κάθε Έλληνα δημοκράτη είναι αυτό της χαρμολύπης. Χαρά, γιατί είναι η μεγάλη ημέρα του αγώνα των εργαζομένων και λύπη επειδή ξημερώματα της Πρωτομαγιάς του ’76 ήταν που χάσαμε τον Αλέκο Παναγούλη.
Από τότε πέρασαν 34 Πρωτομαγιές και ξημερώνει η 35η χρονιά χωρίς τον Αλέκο. Κι όπως κάθε χρόνο, η οικογένειά του, οι συναγωνιστές του και η Νεολαία του (ΕΔΗΝ) έχουν το καθιερωμένο τρισάγιο στο μνήμα του, στο Α’ Νεκροταφείο.
Κάθε Πρωτομαγια η Ελλάδα έχει να δείξει σωρεία προβλημάτων που πλήττουν τους εργαζόμενους. Φέτος όμως, η Πρωτομαγιά θέλει τον Αλέκο της – έτσι για να μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας...
Ας θυμηθούμε για ποιό λόγο είχε ανεξαρτοποιηθεί από την ΕΔΗΚ ο Αλέκος Παναγούλης, αλλά διατήρησε την ηγεσία της νεολαίας της (ΕΔΗΝ). Δεν άντεχε να βλέπει την ατιμωρησία πολιτικών που είχαν συνεργαστεί με την χούντα, όπως και το στήσιμο ενός νέου καθεστώτος «μούχλας», σαν συνέχεια της αποφράδος «επταετίας». Ήταν βέβαια κι εκείνα τα αρχεία της ΕΣΑ, που δεν πρόλαβε να δημοσιοποιήσει και μέχρι σήμερα παραμένουν σε κάποια συρτάρια ανέπαφα...
Δεν είναι ώρα να κάνουμε παραλληλισμούς τού τότε με το σήμερα και δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να δει κανείς κοινές «παραστάσεις».
Όσο κι αν φανεί ουτοπιστικό ο Αλέκος Παναγούλης, δεν έχει παύσει ποτέ να βρίσκεται ανάμεσά μας και το πνεύμα του να καθοδηγεί τον κάθε ΕΔΗΝίτη του σήμερα και του άλλοτε. «Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΖΕΙ» είναι το σύνθημα και «ΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ» το παρασύνθημα. Ο ελληνικός λαός έχει τον λόγο.
*** Κυκλοφορεί στον Πειραιά, μία κτηνώδης φυσιογνωμία της χούντας και βασανιστής του Αλέκου Παναγούλη. Και έχει μία αξιολύπητη κατάντια. Ίσως να γνωρίζει ότι κυκλοφορεί ελεύθερος, λόγω των αγώνων που έδωσε ο Αλέκος Παναγούλης για τη δημοκρατία και την ελευθερία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου