Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι ψώνια και το παραδέχονται και οι ίδιοι. «Ψώνια» με την καλή και την κακή έννοια. Απ’ όλα έχει ο μπαξές των ΜΜΕ. Άλλος ονειρεύεται δόξα και χρήμα. Για άλλον η «δημοσιογραφία» είναι ο μοναδικός τρόπος να γίνει επώνυμος, να γίνει «κάποιος» χωρίς να διαθέτει κανένα προσόν, καμία γνώση, κανένα ταλέντο. Υπάρχουν και οι ρομαντικοί. Ψώνια κι αυτοί. Όσοι έγιναν δημοσιογράφοι για να αλλάξουν τον κόσμο. Ή για να βρεθούν μέσα στη ζωντανή ιστορία. Ή για να ζήσουν σαν ήρωες του κινηματογράφου.
Οι περισσότεροι καταλήγουν υπάλληλοι, «μεροκαματιαρήδες», διεκπεραιωτές. Απ’ όποια φιλοδοξία κι αν ξεκίνησαν. Υπάρχουν και λίγοι που με πολύ κόπο και φθορά καταφέρνουν να προσεγγίζουν την πραγματική δημοσιογραφία, παραμένοντας αξιοπρεπείς και κάνοντας αρκετές φορές σημαντικά ρεπορτάζ. Ίσα που να διασώζουν για λίγες στιγμές τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας.
Σημαντικές και πικρές αλήθειες. Επειδή ο εν Ελλάδι συνδικαλισμός των δημοσιογράφων εξαρτάται από την... ασπιρίνη, ας μην ψάχνουμε να δούμε τους λόγους της γενικής κατάντιας. Για περισσότερα, επί των παραπάνω, κλικ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου