Για μάς, κανείς δεν γράφει...

Οι υπάλληλοι της ΔΕΗ δίνουν τον αγώνα τους για τα κεκτημένα τους και καλά κάνουν, αλλά μη ζητάνε συμπαράσταση από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, διότι... προκαλούν! Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι ΔΕΗτες διορίστηκαν από τον βουλευτή τους, εξασφάλισαν μία εργασία χωρίς τον φόβο της ανεργίας και γεύονται τα καλά του ταμείου τους. Ας μην θεωρούν θυσίες και λεβεντιά το ότι έχουν στην άκρη τόσα εκατομμύρια, διότι ναι μεν προήλθαν από τις κρατήσεις τους, αλλά όχι από τις… στερήσεις τους! Βέβαια, εξαιρούνται οι εργαζόμενοι στα ορυχεία και στις άλλες πράγματι σκληρές δουλειές. Ας αγωνίζονται και ας επιτύχουν όσα στοχεύουν. Ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση θα έχουν συντάξιμα χρόνια και θα πάρουν σύνταξη. Αλλοίμονο, από εκείνους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που μετράνε τα ένσημα ένα-ένα και δεν βγαίνουν τα αφιλότιμα για συνταξούλα! Καλά, ούτε λόγος να γίνεται για τους εργαζόμενους στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, που μετά βίας κολλάνε 50 ένσημα τον χρόνο! Με αυτούς ποιός ασχολείται... Όπως και με τον κάθε εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, είτε είναι επιστήμονας είτε μεροκαμιατάρης. Άλλοι να μην τους κολλάνε τα ένσημα, άλλοι να τους τα βάζουν λειψά – και άντε να διαμαρτυρηθούν! Γι’ αυτούς ποτέ κανένας δεν ενδιαφέρθηκε... Ούτε και η ίδια η ΓΣΣΕ, η οποία χρόνια τώρα αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Ούτε μία διαμαρτυρία συμπαράστασης προς τους ιδιωτικούς υπαλλήλους δεν οργάνωσαν, διότι στερούνται στην ουσία του δικαιώματος της απεργίας! Κι αυτό διότι δεν είχαν τον βουλευτή τους για να τους βολέψει σε καμμιά θεσούλα και να μπορούν να απεργούν εκ του ασφαλούς…
Ποιός σκέφτεται αυτούς τους ανθρώπους; Ποιός ενδιαφέρθηκε ποτέ γι’ αυτούς τους πολίτες β’ κατηγορίας; Ούτε καν κι εμείς οι δημοσιογράφοι*, που βρισκόμαστε στην ίδια ίσως και χειρότερη μοίρα. Και για μάς, κανείς δεν γράφει…

* Όσοι προλαβαίνουν να πάρουν σύνταξη, είναι με εγκεφαλικά και εμφράγματα. Είναι μία σκληρή πραγματικότητα, που ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά - εάν μας το επιτρέπουν...