Το γοβάκι-στιλέτο χτυπάει την φτέρνα της σημαιοφόρου, η μαθήτρια τοποθετεί σταθερά τον ιστό για να μην της πέσει, ο καθηγητής προθυμοποιείται να της βάλει μπαμπακάκι στο ποδαράκι και ο άλλος σημαιοφόρος μαθητής κοιτάει με θαυμασμό ή τα δεκάποντα γοβάκια της μαθήτριας ή τα... χεράκια του καθηγητή με το μπαμπάκι!
Ποιός ξέρει…
Ως φαίνεται κάπου έχουμε μπερδέψει την παρέλαση με την… πασαρέλα!
Όμως, ποιά είδωλα έχουν να ζηλέψουν σήμερα τα παιδιά; Μία «τηλεοπτική» βόλτα, δείχνει τα πάντα! Γι’ αυτό ας μην «λιθοβολούνται» τα παιδιά – αυτά τα απίθανα ελληνικά νιάτα που καταφέρνουν να αντέχουν και να επιζούν, έχοντας δίπλα τους εμάς -την ανάξια «γενιά του Πολυτεχνείου»- και ένα σχολείο ανίκανο να προσφέρει τη βασική εκπαίδευση και όσα αυτονόητα έχουν σχέση με το ήθος και τη φινέτσα.
Υ/Γ
Καμμιά φορά με πιάνουν αδικαιολόγητα οι κακίες μου, αφού καλύτερα με γόβα-μίνι στις παρελάσεις, παρά με φούστα-μπλούζα σε κουλτουροτεκέδες!
Καμμιά φορά με πιάνουν αδικαιολόγητα οι κακίες μου, αφού καλύτερα με γόβα-μίνι στις παρελάσεις, παρά με φούστα-μπλούζα σε κουλτουροτεκέδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου