Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Η Σταύρωση του Κοσσυφοπεδίου

Μία «εικόνα» από το Κοσσυφοπέδιο, προσφέρει σήμερα στο bloggάκι μου, ο βιολόγος Αντώνης Χ. Λαμπίδης. Ένας φίλος από τα παλιά. Από την εποχή του Woodstock, του Χημείου και του... «Μπόκολα»! Του
Αντώνη Χ. Λαμπίδη

1999 - 2008. Η μαρτυρική πορεία εννέα χρόνων του κλήρου και λαού του Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων κορυφώνεται αυτές τις ώρες με την Σταύρωση… Ανελέητοι βομβαρδισμοί, 6.535 άγριες επιθέσεις εναντίον αθώων ψυχών, παιδιών, μανάδων, ανήμπορων ηλικιωμένων, εκδίωξη 230.000 Σέρβων από τις πατρογονικές εστίες τους, 1201 νεκροί, 1308 ακρωτηριασμένοι, 1200 απαχθέντες και εξαφανισθέντες, 78 μοναστήρια και εκκλησίες κατεστραμμένες και λεηλατημένες… ένας ανατριχιαστικός κατάλογος ανείπωτης φρίκης, που δεν έκλεισε ακόμη, σημαδεύει το δράμα ενός λαού που «τόλμησε» να ζει «εν Ορθοδοξία».
(Η συνέχεια με ένα "κλικ" στα Σχόλια)

1 σχόλιο:

  1. Πέραν από οποιεσδήποτε γεωστρατηγικές, οικονομικές, πολιτικές θεωρήσεις των Βαλκανικών ανακατατάξεων, υπάρχει μια άλλη διάσταση που ελάχιστα έχει διερευνηθεί και μελετηθεί. Συγκεκριμένα, οι βίαιες είτε «ειρηνικές» παρεμβάσεις των Δυτικών στα Βαλκάνια και τη Λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου στόχο έχουν να αλλοτριώσουν και να εξοντώσουν τα αυθεντικά πρόσωπα και τις κοινότητες που συνεχίζουν σε πείσμα των καιρών να βιώνουν την ορθόδοξη πνευματικότητα. Κυριολεκτικά, αυτά τα πρόσωπα είναι οι ήρωες που βρίσκουμε στο έργο του Ντοστογιέφσκι και του Παπαδιαμάντη, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο πατήρ Αθανάσιος Γιέφτιτς, πρώην Επίσκοπος Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης. Οι ήρωες αυτοί δεν κατατάσσονται ούτε εξαντλούνται σε σχήματα όπως: «Ανατολή - Δύση, Ευρώπη - Βαλκάνια». Η γεωγραφική και πνευματική πατρίδα τους είναι ακριβώς αυτή η περιοχή όπου κυριάρχησε γεωγραφικά και πνευματικά το Βυζάντιο, όπου γεννήθηκε και εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός, αλλά και ο ελληνικός πολιτισμός, και όπου δημιουργήθηκε η Ορθόδοξος Εκκλησία με την παράδοσή της την ζωντανή.
    Στον χώρο των Βαλκανίων υπήρξε μια κοινή πνευματική και πολιτιστική παράδοση κλήρου και λαού. Αυτό βιώθηκε με την Ορθοδοξία, την θεία Ευχαριστία και τον ησυχασμό. Αυτή η παράδοση φαίνεται στους βίους των αγίων, στα κοινά εκκλησιαστικά κείμενα, στην πολιτιστική κληρονομιά, όπως εκφράζεται στην ναοδομία και την αγιογραφία, και στο αυθεντικό κοινοτικό πνεύμα του λαού που εκφράζεται με την αγάπη, την φιλαλληλία, την αλληλεγγύη και την αλληλοπεριχώρηση.

    Σήμερα, το Κοσσυφοπέδιο είναι το ύστατο λίκνο της βιωματικής Ορθόδοξης Παράδοσης στην περιοχή μας. Εκείνο το «πρώτον μεν τον Θεόν ευλαβείσθαι, είτα τους γονείς αιδείσθαι, τρίτον δε, τους διδασκάλους ευφημίζειν», που κάποτε ήταν στάση και οδηγός ζωής για μας τους Έλληνες, σήμερα εξακολουθεί να γαλουχεί τους ελάχιστους εναπομείναντες Ορθοδόξους του Κοσσυφοπεδίου. Πόσοι, αλλοίμονον, έμειναν ; Παντού συντρίμμια, ανθρώπινα ράκη με πληγές και τραύματα στο σώμα και την ψυχή τους…Τώρα, ποιος να κρατήσει υψωμένο τον Σταυρό ;

    Ας αφήσουμε τον πατέρα Αθανάσιο Γιέφτιτς, στο εξαίρετο κείμενο του
    «Ο Σπαρακτικός Θρήνος των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων –δημοσιευμένο στην αγγλική γλώσσα στο διαδίκτυο με τον τίτλο The Cry of Serbs of Kosovo and Metohia», να μας αφηγηθεί με πόνο: «Υπό την αιγίδα των «Ειρηνευτικών Δυνάμεων» της KFOR, αναπάντεχα δεινά και απρόκλητες επιθέσεις εναντίον ενός ολόκληρου λαού έχουν ενταθεί σε πρωτοφανή βαθμό. Το τέλος αυτής της δοκιμασίας δεν είναι πουθενά ορατό καθώς οι Δυνάμεις της KFOR αρνούνται να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους ώστε να σταματήσουν τις Αλβανικές εγκληματικές βιαιοπραγίες. Πώς όμως, όταν οι Αλβανοί ηγέτες των συμμοριών είναι σύμμαχοι και συνεργάτες της νατοϊκής «παγκόσμιας νέας τάξης». Είναι μια σύμπραξη στη νεοαποικιοκρατία. Ένας νέος τρόπος να ελέγχουν τον κόσμο μέσω των ναρκωτικών, των όπλων, του χρήματος, και άλλων μορφών εγκληματικότητας, όλα υπό την ετικέτα της «demo(n)cracy», όπως χαρακτηριστικά τονίζει «παίζοντας» ευφυέστατα με τις λέξεις «δαιμονοκρατία – δημοκρατία».

    Η πρόσφατη «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων χαρακτηρίζει με δραματικό τρόπο την εποχή της βαρβαρότητας που όλοι ζούμε. Όμως, μέσα στη σύγχυση και αλλοτρίωση των καιρών, θέλουμε να μεταδώσουμε και ένα μήνυμα αισιοδοξίας: Τη στιγμή που το μέλλον είναι αβέβαιο και το παρόν άρρωστο, δεν μένει άλλο παρά η επιστροφή στις ρίζες, δηλαδή επιστροφή στον εαυτό μας, στην ιερότητα του προσώπου και στην τιμιότητα της Παράδοσης μας. Να πεισθούμε πως αξίζει να ζούμε και να δημιουργούμε αυθεντικά. Και αυτό ακριβώς θα ανατρέψει τα όποια κακόβουλα σχέδια εφαρμόζουν οι ισχυροί του κόσμου. Έχουν την υλική ισχύ, αλλά δεν διαθέτουν πνευματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή