Τελικά, τι είδους ανθρώπους θέλουμε στις κυβερνήσεις της Ελλάδας;

Του 

Δημήτρη 

Κωνσταντάρα

Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα βιβλίο του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργου Κοντογιώργη με τίτλο «Κομματοκρατία και Δυναστικό Κράτος».

Όσο προχωρώ, τόσο περισσότερο αναρωτιέμαι: «Μα είναι δυνατόν οι «λειτουργοί» του σημερινού πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα, πρωθυπουργοί , αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, βουλευτές , επιχειρηματίες, δικαστές να τον αφήνουν να κυκλοφορεί ελεύθερος αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος ; Θάπρεπε να τον είχαν συλλάβει, και να τον είχαν κλείσει στον Κορυδαλλό. Αυτός ο άνθρωπος είναι μια κινούμενη απειλή εναντίον του πολιτικού συστήματος , αυτού που έβγαλε τον οργισμένο κόσμο στους δρόμους σε μιαν εξέγερση που γκρεμίζοντας τον Παπανδρεισμό, καταδικάζοντας το Μνημόνιο, απαιτώντας καταδίκη του «συστήματος», οδηγώντας σε εκλογές, «αποσυμπίεσε» την οργή του βάζοντας στη Βουλή τη «Χρυσή Αυγή» και αφήνοντας απέξω τον Καρατζαφέρη. Κι αν δεν τον έβαζαν φυλακή τον κ. Κοντογιώργη, ας τον έβαζαν τουλάχιστον στην κυβέρνηση»!

Στην πραγματικότητα; Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι που γράφουν κάτι τέτοια βιβλία που τα διαβάζουν κάποιοι άνθρωποι και… ξεστραβώνονται και μετά, ίσως προσπαθούν να κάνουν άλλους ανθρώπους να τα διαβάσουν κι αυτοί μπας και… ξεστραβωθούν περισσότεροι.

Τον ρωτούν σε μια συνέντευξη: «Γράφετε πως, από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους τον 19ο αιώνα και εξής, τα απολυταρχικά καθεστώτα ουσιαστικά απαγόρευσαν στον Έλληνα πολίτη να πολιτεύεται ελεύθερα. Και αυτό σήμανε την αρχή για τη σταδιακή αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας».

Και απαντά αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος : «Το ελληνικό κράτος φέρνει μαζί του τριών ειδών δουλείες: Κατά την πρώτη, το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε στο περιθώριο του εθνικού κορμού. Το έθνος βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, σε άλλες ζωτικές του περιοχές, διέθετε μια ηγετική θέση στο περιβάλλον τριών αυτοκρατοριών.

Η δεύτερη δουλεία προέκυψε επειδή υιοθετήσαμε ως πρότυπο την απολυταρχία της Δυτικής Ευρώπης. Ουσιαστικά καταργήσαμε το θεσμικό υπόβαθρο του Ελληνισμού, δηλαδή τον Δήμο, την Δημοκρατία μέσα από τα κοινά. Αντί το σύστημα των κοινών να εγκατασταθεί στη νέα κοινωνική ολότητα, στο κράτος έθνος, το κατήργησαν ολοσχερώς.
Οπότε, η μεν κοινωνία από δήμος έγινε ιδιώτης το δε πολιτικό σύστημα το ενσάρκωσε το κράτος. Έτσι, αποδομήθηκε η κοινωνική συλλογικότητα και το πολιτικό προσωπικό προσανατόλισε τις πολιτικές του με γνώμονα την προσωπική σχέση του πολιτικού με τον πολίτη.

Η τρίτη δουλεία προέκυψε από το ότι αυτό το νεοελληνικό κρατίδιο εξαρτήθηκε θεσμικά από τρίτες δυνάμεις, οι οποίες είχαν συμφέρον να εξαφανιστεί ο ισχυρός Ελληνισμός, για να μπορούν πλέον να αναλάβουν οι ίδιοι τον ρόλο του στην περιοχή. Το κράτος αυτό έχοντας αποκοπεί από τον κορμό του έθνους, δεν επιθυμούσε την ολοκλήρωσή του. Αν πετυχαίναμε την εθνική ολοκλήρωση, δηλαδή αυτό που περιέγραφε η λεγόμενη Μεγάλη Ιδέα, τότε οι ηγέτες αυτού του κράτους θα γίνονταν πρόεδροι κοινοτήτων».

Διαβάζοντας, διαπίστωσα ότι ο συγγραφέας μιλά και για «ασύμμετρη καταστροφή», φέρνοντάς μου στο νου τη φράση του τότε Υπουργού Δημόσιας Τάξης Βύρωνα Πολύδωρα (Αύγουστος του 2007) ο οποίος μιλώντας για τις τεράστιες, καταστροφικές πυρκαγιές αναφέρθηκε σε ««ασύμμετρη απειλή» κατά της Ελλάδας. Τον Αύγουστο του 2007, η υπό αποχώρηση κυβέρνηση Καραμανλή απέδιδε την τραγωδία σε οργανωμένο σχέδιο.

Όσο πιο απλά γίνεται: «Ασύμμετρη απειλή» σημαίνει πόλεμο που γίνεται από οργανωμένες αλλά μη-συμβατικές ομάδες, βασίζεται στην αναίρεση των κανόνων του δικαίου και του δικαίου του πολέμου και ενώ χρησιμοποιεί χαμηλού κόστους «όπλα» προκαλεί δυσανάλογα, μεγάλου (ασύμμετρου) κόστους αποτελέσματα στον υπέρτερο αντίπαλο, τόσο σε ανθρώπινες ζωές και υλικό όσο και σε ψυχολογικό και κοινωνικό κόστος.

Κατά τους ειδικούς, «κύριος σκοπός της ασύμμετρης απειλής» είναι η εξασθένιση/κάμψη της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικής χρήσης των συντελεστών ισχύος του υπέρτερου αντιπάλου.» Επίσης, στις ασύμμετρες απειλές περιλαμβάνονται οι ανταρτικές ή τρομοκρατικές επιθέσεις ή άλλων οργανωμένων ομάδων. Ιστορικά, τέτοιες μεθόδους χρησιμοποίησαν « ασθενέστερες» δυνάμεις εναντίον πολύ ισχυρότερων αντιπάλων (κυβερνήσεων κρατών ή οργανισμών άμυνας και ασφάλειας)».

Αυτό λοιπόν συνέβαινε το 2007 στην Ελλάδα και ο Βύρων Πολύδωρας το παραδεχόταν, έστω κι αν χρησιμοποιούσε μια όχι και τόσο διαδεδομένη ή γνωστή ορολογία. Ήξερε πολύ καλά τι έλεγε.

Αλήθεια, πόσα χρόνια υπάρχει, δρα, εξελίσσεται, διαφοροποιείται αυτή η καταραμένη «ασύμμετρη απειλή»; Τι θέλει να πετύχει που δεν το πέτυχε ακόμα; Και μέσε σε ποιο πολιτικό περιβάλλον πάμε και ψηφίζουμε για να εκλέξουμε κόμματα και πρωθυπουργός και βουλευτές ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ;

Είναι «σοφός» ο κ. Κοντογιώργης; Πολύ πιθανόν. Κι αν είναι σοφός, αν έχει απλές και κατανοητές λύσεις για το πολιτικό μας πρόβλημα, αν ξέρει τι λέει, γιατί δεν τον κάλεσαν κι αυτόν στην – υποτίθεται- τρικομματική κυβέρνηση; Δεν τον ξέρουν; Δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία του; Δεν γνωρίζουν τις σκέψεις του; Του κυρίου Ράπανου γιατί τις γνώριζαν; Του κυρίου Στουρνάρα; Του κυρίου Βερνίκου;

Μπα! Κοντογιώργηδες δεν θέλουμε στις κυβερνήσεις μας. Οι Κοντογιώργηδες «μιλάνε». Και δυστυχώς, ξέρουν τι λένε.