"Quo vadimus?" ή "πού πάμε;" κύριοι;

Παρασκευή σήμερα και η χαλαρότητα περιμένει το Σαββατοκύριακό «της». Ένα χιουμοριστικό κειμενάκι μού έστειλε στο e-mail, ο φίλος μου Α.Μ., μού άρεσε και είπα να το φιλοξενήσω στο «Εδώ Αθήναι». Άλλωστε είναι παλαιοαθηναίος  και όσο να ‘ναι, αυτός ο τόπος εν μέρει του ανήκει! Γράφει:

Quo vadimus?

Αφιερωμένη (η... φωτογραφία) εξαιρετικά,
στον φίλο μου τον Α.Μ. 

1. Έχω απογοητευτεί. Έχω οργιστεί. Πού πάμε; Και… «Quo vadimus?», για την περίπτωση που το κείμενο βρεθεί θαμμένο από την αρχαιολογική σκαπάνη του μέλλοντος)… 2. Έχουμε χάσει την κοινωνική μας συνοχή…   Έχουμε... (μισό λεπτό να ανοίξω Σαράντο Καργάκο, γιατί ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τη θεματολογία έκθεσης για πανελλήνιες!). Α, ναι! Έχουμε…   αλλοτριωθεί και εκμαυλιστεί. 3. Είναι λυπηρό, οι λέξεις και οι φράσεις να έχουν χάσει το νόημά τους, και να ανταποκρίνονται  σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που εγώ τουλάχιστον ήξερα. 4. Φράσεις που παλιότερα μας έφερναν πιο κοντά, που δημιουργούσαν παιχνιδιάρικη διάθεση, συντροφικότητα, ζεστασιά, οικειότητα και ανεπιτήδευτη ανθρώπινη ευχαρίστηση, έχουν καταντήσει να σηματοδοτούν σήμερα τον εγωισμό, τον κυνισμό και την πλήρη αδιαφορία για το συνάνθρωπο και τις ανάγκες του. 5. Και τα διαπίστωσα με θλίψη τα παραπάνω χθες, όταν μπροστινός μου γιωταχής, απευθυνόμενος στο βενζινά, ξεστόμισε μια φράση που για μένα σηματοδοτούσε, μέχρι σήμερα, όλο το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 4 του παρόντος, μέχρι δηλαδή και τη λέξη «ευχαρίστηση». Ο καλός μου συμπολίτης είπε λοιπόν αναίσχυντα και ανερυθρίαστα   «Βάλ’ τη σε μένα όλη!» (την… αμόλυβδη!), αδιαφορώντας επιδεικτικά αν έφτανε να… μπει και στους άλλους (πελάτες).

Προς στιγμήν, σκέφτηκα να του απευθύνω το λόγο και να τον ρωτήσω δεικτικά: «Στο δικό μου (ρεζερβουάρ) δεν χωράει, στο δικό σου (ρεζερβουάρ) πρέπει να κολυμπάει;». Αλλά ο εκνευρισμός μου με απέτρεψε από το να του δώσω έστω και μια στιγμιαία δόση γλυκιάς ανάμνησης, σε περίπτωση που και γι' αυτόν, πριν γίνει «γαϊδούρι», η εν λόγω φράση παρέπεμπε σε όλο το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 4 του παρόντος, μέχρι δηλαδή και τη λέξη «ευχαρίστηση».

Νομίζω πως πρέπει να ανασκουμπωθούμε σαν κοινωνία, να κοιτάξουμε την κατάντια μας και να σκεφτούμε καλά τι θα κάνουμε, ώστε να έρθει και πάλι η στιγμή που θα ακούσουμε, με χαρά, φράσεις που παραπέμπουν σε αλληλεγγύη και σε γνήσιο ενδιαφέρον για τις ανάγκες του συνανθρώπου μας, αλλά και, για τους πιο συναισθηματικούς, σε όλο το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 4 του παρόντος, μέχρι δηλαδή και τη λέξη «ευχαρίστηση», δηλαδή φράσεις όπως: «Βάλε λίγη και στον πίσω να βολευτούμε όλοι!».

Α.Μ.