Απεργιακές κινητοποιήσεις εξαγγέλλουν η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ. Εάν νομίζουν οι δύο φορείς πως με τις απεργίες που οργανώνουν θα βγει άκρη, κάνουν μεγάλο λάθος. Σε μιά Ελλάδα που οι μισοί είναι διορισμένοι κι οι άλλοι μισοί αγωνιούν για το μεροκάματο, οι δύο αυτές οργανώσεις, ή θα πρέπει να ανανεωθούν σε ιδέες και τακτικές, ή θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν. Η μεν ΑΔΕΔΥ, ενδιαφέρεται μόνον για τα προβλήματα των δημοσίων υπαλλήλων, αδιαφορώντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και η δε ΓΣΕΕ, διότι χρόνια τώρα, επικεντρώνει το ενδιαφέρον της μόνον για τους εργαζομένους στους οργανισμούς και τις τράπεζες. Υπάρχει και το ΠΑΜΕ, το οποίο έχει άμεση σχέση με το ΚΚΕ και έτσι δύσκολα να προσελκύσει εργαζόμενους διαφορετικής ιδεολογίας.
Άντε να πείσετε π.χ. τον εργαζόμενο εμποροϋπάλληλο, να απεργήσει. Γιατί να απεργήσει, όταν ζει την ανέχεια μαζί με το αφεντικό του; Να κλείσει το μαγαζί και έτσι να βάλει από μόνος του ένα «λιθαράκι» για το «λουκέτο»;
Άντε να πείσετε π.χ. τον υπάλληλο του πολυκαταστήματος, που έτσι και απεργήσει, μάλλον δεν θα τον βρει εργαζόμενο ο επόμενος μήνας...
Γι’ αυτό, η Ελλάδα έχει ανάγκη από κάποιον συνδικαλιστικό φορέα, που να εισάγει νέες ιδέες και τακτικές που να έχουν αποτέλεσμα.
Για παράδειγμα, η σημερινή «λευκή απεργία» των μεταναστών, έχει φαντασία και είναι μία διαμαρτυρία «υπόκωφη» η οποία, αφ' ενός δεν... ενοχλεί και αφ' ετέρου έχει αποτέλεσμα για τον σκοπό που γίνεται.
Δεν μπορεί... Θα υπάρχουν τέτοιου είδους ιδέες και για την αντίδραση της ελληνικής μεσαίας και εργατικής τάξης, πριν πάνε στον Παράδεισο Αμαρουσίου ή και παραπέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου