Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Η δουλειά του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι δύσκολη και απαιτητική. Περνάει από Συμπληγάδες, από Σκύλα και Χάρυβδη από Αψίδα Θριάμβου όταν τα καταφέρνει και από Καυδιανά Δίκρανα όταν «την πατάει». Είναι μια ηλεκτρική καρέκλα. Λίγοι τα βγάζουν πέρα. Αρκετές φορές, διότι δεν αντιλαμβάνονται εγκαίρως την πολυπλοκότητα της «δουλειάς».
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής, νέος στην ηλικία, εμφανίσιμος, άπειρος στο Δημόσιο Λόγο, με εμφανή προβλήματα στην άρθρωση, είχε – πρωτοφανές - πολύ εύκολη δουλειά. Είχαν φροντίσει οι… προηγούμενοι να του αφήσουν ανοιχτό το δρόμο, «σπαρμένο με …πτώματα», πρόθυμο ακροατήριο, ευμενή Τύπο. Είχαν φροντίσει να του γεμίσουν οι ίδιοι τη φαρέτρα με βέλη και το «μπλοκάκι» του με επιχειρήματα. Είχε μπροστά του πεδίον δόξης λαμπρό.
Μέχρι στιγμής, παίρνει κακό βαθμό. Δεν πείθει για την ευρυμάθειά του, δεν δείχνει να κάνει με επιμέλεια το… μάθημά του, δεν αντιδρά με σπιρτάδα και καταφεύγει στις εύκολες λύσεις.
Στην τελευταία του δήλωση, απέδειξε ότι ούτε την πρωτοτυπία αναζητεί, ούτε «τίτλους βγάζει» - όπως λέμε στις εφημερίδες- , ούτε το βασανίζει το θέμα ώστε να ξεφύγει από την απλή διεκπεραίωση. Ασκεί τα καθήκοντά του χωρίς να έχει κάνει το μεγάλο λάθος ακόμη αλλά και χωρίς να μπορεί να κάνει τη διαφορά από έναν απλό Δημόσιο Υπάλληλο. Φοβισμένος, ανέμπνευστος, άτολμος, νωθρός, επιλέγει το σίγουρο δρόμο της απάντησης άνευ απαντήσεως, της απλής επιστροφής των βελών που δέχεται, σ ‘ένα ρόλο «αυτόματου πωλητή» .
Τι δήλωσε το Σάββατο για όσα ακούστηκαν στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας; «Επιλεκτική μνήμη, συλλογική αμνησία ή σκόπιμη υποκρισία; Ας επιλέξουν οι ίδιοι». Απογοήτευση. Έναν σοβαρό πολιτικό συντάκτη από τους τόσους που τον… περιτριγυρίζουν κι αυτόν και την κυβέρνηση να είχε ρωτήσει, κάτι καλύτερο θα είχε βρει να πει.
Επέλεξε να μιλήσει για «επιλεκτική μνήμη και συλλογική αμνησία» τη στιγμή που το κόμμα του δόξασε και δοξάζει και την επιλεκτική μνήμη και τη συλλογική αμνησία. Και κατέληξε με ένα δυσνόητο συλλογισμό που στην πραγματικότητα δεν λέει τίποτε αλλά προδίδει την πλήρη ένδεια παραγωγής πολιτικού λόγου εκ μέρους των κυβερνώντων: «Έτσι κι αλλιώς, κανείς υπεύθυνος πολίτης ή πολιτικός δεν μπορεί να εξηγήσει πως η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας εμφανίζεται να αγνοεί, δήθεν, ότι το spread τον Μάρτιο του 2009 είχε ξεπεράσει το 300».
Τι ακριβώς εννοούσε ο ποιητής;
Καμιά πενηνταριά οικονομολόγοι, τραπεζίτες και επιχειρηματίες ίσως και να κατάλαβαν αλλά ουδείς άλλος αντελήφθη κάτι.
Προτείνω να αποσυρθεί για ένα διάστημα, για μελέτη και φροντιστήριο μην πάθει καμιά πρόωρη ζημιά. Και είναι και συμπαθητικός. Μέχρι στιγμής, η Νέα Δημοκρατία πανηγυρίζει.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής, νέος στην ηλικία, εμφανίσιμος, άπειρος στο Δημόσιο Λόγο, με εμφανή προβλήματα στην άρθρωση, είχε – πρωτοφανές - πολύ εύκολη δουλειά. Είχαν φροντίσει οι… προηγούμενοι να του αφήσουν ανοιχτό το δρόμο, «σπαρμένο με …πτώματα», πρόθυμο ακροατήριο, ευμενή Τύπο. Είχαν φροντίσει να του γεμίσουν οι ίδιοι τη φαρέτρα με βέλη και το «μπλοκάκι» του με επιχειρήματα. Είχε μπροστά του πεδίον δόξης λαμπρό.
Μέχρι στιγμής, παίρνει κακό βαθμό. Δεν πείθει για την ευρυμάθειά του, δεν δείχνει να κάνει με επιμέλεια το… μάθημά του, δεν αντιδρά με σπιρτάδα και καταφεύγει στις εύκολες λύσεις.
Στην τελευταία του δήλωση, απέδειξε ότι ούτε την πρωτοτυπία αναζητεί, ούτε «τίτλους βγάζει» - όπως λέμε στις εφημερίδες- , ούτε το βασανίζει το θέμα ώστε να ξεφύγει από την απλή διεκπεραίωση. Ασκεί τα καθήκοντά του χωρίς να έχει κάνει το μεγάλο λάθος ακόμη αλλά και χωρίς να μπορεί να κάνει τη διαφορά από έναν απλό Δημόσιο Υπάλληλο. Φοβισμένος, ανέμπνευστος, άτολμος, νωθρός, επιλέγει το σίγουρο δρόμο της απάντησης άνευ απαντήσεως, της απλής επιστροφής των βελών που δέχεται, σ ‘ένα ρόλο «αυτόματου πωλητή» .
Τι δήλωσε το Σάββατο για όσα ακούστηκαν στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας; «Επιλεκτική μνήμη, συλλογική αμνησία ή σκόπιμη υποκρισία; Ας επιλέξουν οι ίδιοι». Απογοήτευση. Έναν σοβαρό πολιτικό συντάκτη από τους τόσους που τον… περιτριγυρίζουν κι αυτόν και την κυβέρνηση να είχε ρωτήσει, κάτι καλύτερο θα είχε βρει να πει.
Επέλεξε να μιλήσει για «επιλεκτική μνήμη και συλλογική αμνησία» τη στιγμή που το κόμμα του δόξασε και δοξάζει και την επιλεκτική μνήμη και τη συλλογική αμνησία. Και κατέληξε με ένα δυσνόητο συλλογισμό που στην πραγματικότητα δεν λέει τίποτε αλλά προδίδει την πλήρη ένδεια παραγωγής πολιτικού λόγου εκ μέρους των κυβερνώντων: «Έτσι κι αλλιώς, κανείς υπεύθυνος πολίτης ή πολιτικός δεν μπορεί να εξηγήσει πως η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας εμφανίζεται να αγνοεί, δήθεν, ότι το spread τον Μάρτιο του 2009 είχε ξεπεράσει το 300».
Τι ακριβώς εννοούσε ο ποιητής;
Καμιά πενηνταριά οικονομολόγοι, τραπεζίτες και επιχειρηματίες ίσως και να κατάλαβαν αλλά ουδείς άλλος αντελήφθη κάτι.
Προτείνω να αποσυρθεί για ένα διάστημα, για μελέτη και φροντιστήριο μην πάθει καμιά πρόωρη ζημιά. Και είναι και συμπαθητικός. Μέχρι στιγμής, η Νέα Δημοκρατία πανηγυρίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου