Το "ευχαριστώ" της Σοφίας και το "ευχαριστώ" το δικό μας

Ο Δάσκαλος δέχεται ευχές

στο ακουστικό της Αιωνιότητας

Της

Σοφίας Βούλτεψη

Του Αη Γιαννιού χαιρόταν να δέχεται ευχές. Περιχαρής έτρεχε από το ένα τηλέφωνο στο άλλο. Για πρώτη φορά φέτος δεν θα σας απαντήσει ο ίδιος. Κρατά το ακουστικό της Αιωνιότητας.

Εκ μέρους της οικογένειάς μου, εκφράζω σε όλους την ευγνωμοσύνη μας. Δεν συμμετείχατε απλώς στο πένθος μας. Πενθήσατε κι’ εσείς αληθινά. Ο Γιάννης Βούλτεψης, αυτός ο γνήσιος Κεφαλλονίτης με την βαθιά αγάπη για την Πατρίδα και την αυστηρή προσήλωση στις αρχές της Δημοσιογραφίας, δεν ανήκε μόνο στην οικογένειά του. Ανήκε σε όλους γιατί ήταν ακριβοδίκαιος. Και ακριβοδίκαια μοίραζε την αγάπη του. Φανατικός πολέμιος του διχασμού, δεν χώριζε τους ανθρώπους σε φίλους και εχθρούς. Δεν είχε καν αντιπάλους. Αναγνώρισαν κι’ αυτοί την ανιδιοτέλειά του.

Ευχαριστώ όλη τη δημοσιογραφική οικογένεια, τους αναρίθμητους μαθητές του, που υπερασπιζόταν και παρακολουθούσε (μέχρις ενοχλήσεως) σε κάθε τους βήμα, τους συγγενείς, τους φίλους του από κάθε περίοδο της πολυτάραχης ζωής του, τους πολιτικούς από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά, τον ΛΑΟΣ, την Δημοκρατική Αναγέννηση, τους δημοτικούς άρχοντες, τους αντιστασιακούς των περιόδων 1941-1945 και 1967-1974, τα σωματεία, τους γιατρούς, τους πνευματικούς ανθρώπους, τους συνδικαλιστές, τους επιχειρηματίες, τους εκδότες του, τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους που έδειξαν την αγάπη τους με κάθε τρόπο – με την παρουσία τους στον ύστατο χαιρετισμό, με τις ομιλίες τους, τα στεφάνια τους, τις δωρεές τους σε Ιδρύματα, τα τηλεφωνήματα, τα τηλεγραφήματα, τα ηλεκτρονικά μηνύματα, τη σκέψη τους. Πολλές ευχαριστίες στον Μητροπολίτη μας και στους ιερείς μας.

Ευχαριστώ τις εφημερίδες, τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τους bloggers, που δεν μετέδωσαν απλώς τη θλιβερή είδηση, αλλά κατέθεσαν τις προσωπικές αναμνήσεις και τα σχόλιά τους.

Τέλος, ευχαριστώ τα στελέχη του Δήμου Π. Φαλήρου, που με επικεφαλής (επιτρέψτε μου μόνο αυτή την προσωπική αναφορά) τον Δήμαρχο Διονύση Χατζηδάκη, στάθηκαν δίπλα μας ώστε η διαδικασία να μην ακυρώσει την ουσία. Ελπίζω να μην ξέχασα πολλούς. Αλλά -όπως θα έλεγε κι’ εκείνος με το γνωστό σκωπτικό του ύφος- «όσους ξέχασα να τους ξεχάσει ο Χάρος»…

Το «ευχαριστώ» ας συνταξιδεύει μαζί του...

Κάθε δημοσιογράφος, της δικής μου γενιάς, έχει να θυμηθεί και να μιλήσει για τους δασκάλους που είχε σ’ αυτό το ψυχοφθόρο «λειτούργημα». Για δασκάλους, που του άνοιξαν τις πόρτες στη γνώση και για δασκάλους που στάθηκαν η αφορμή ώστε να αγαπήσει αυτή τη δουλειά. Και δάσκαλοι δεν είναι μόνον εκείνοι που κάποιον κάτω από την «μπαγκέτα» τους, αλλά και όσοι συνέβαλαν εθελουσίως ή μη, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και της συμπεριφοράς του σε αυτόν το δύσκολο χώρο. Συμβαίνει να είσαι «δάσκαλος» για κάποιον, χωρίς εσύ να το γνωρίζεις και μάλλον αυτό είναι το πλέον συνηθέστερο.

Μιά τέτοια περίπτωση ήμουν εγώ με τον Γιάννη Βούλτεψη. Αυτόν τον μεγάλο της Δημοσιογραφίας, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω τότε στη δοξασμένη εποχή της «Απογευματινής» του Νάσου Μπότση, εκεί στο κτίριο της Φειδίου. Επάνω στην «Απογευματινή» ο δυναμικός αρχισυντάκτης (εξ ού και η προσωνυμία... Σερίφης!) Γιάννης Βούλτεψης και κάτω στην «Ακρόπολι» εγώ ο... πρωτόμπαρκος. Επάνω ο άνθρωπος που είχε συμβάλει τα μέγιστα για την αποκάλυψη της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και κάτω εγώ που συνέτασσα μονοστηλάκια... Τόση ήταν η απόστασή μου από τον Γιάννη Βούλτεψη! Πώς να μην τον έβλεπα σαν... Θεό!

Μπορεί να μην βρισκόμουν υπό την «εποπτεία» του, αλλά κάπου με συμπαθούσε και με συμβούλευε. Ήξερε να «αγκαλιάζει» τους νέους ανθρώπους και η κάθε συμβουλή του, να αποτελεί συμβολή για όσους επέλεγαν την δύσβατη ατραπό του ήθους και της αξιοπρέπειας προς τη Δημοσιογραφία, που τόσο τίμησε ο Γιάννης Βούλτεψης.

Μιά παρέα ήμασταν τότε όλοι οι δημοσιογράφοι και πόσο μάλλον εμείς οι του «συγκροτήματος» Μπότση. Στον 2ο - 3ο όροφο η «Ακρόπολη», στον 4ο - 5ο η «Απογευματινή». Εκεί στον 4ο όροφο με «ανέβασε» προχθές από τον 2ο, η Σοφία Βούλτεψη και την «είδα» στο γραφείο της παλιοπαρέας τής «Α». Εκ δεξιών, η Νίτσα Θεοδωράκη, η αξέχαστη Βαρβάρα Τσιμπούλη, η Σοφία Βούλτεψη, ο Γιώργος Γκιώνης, ο Κώστας Τσαρούχας, ο Φώτης Σιούμπουρας, ο Νάσος Νικολαΐδης... Ναι, εκεί με «πήγε» η Σοφία, όταν στο φύλλο της «Απογευματινής» (07/01), διάβασα το παραπάνω άρθρο της με τις ευχαριστίες της για όσους πένθησαν την απώλεια του πατέρα της. Είναι δυνατόν Σοφία; Ξέρεις πόσα «ευχαριστώ» χρωστάμε εμείς στον Γιάννη Βούλτεψη; Ας μην ξεχνιώμαστε...