Σε μια από τις πλέον βάναυσες παρλαπίπες των ημερών έχει εξελιχθεί το σλογκανάκι «γενιά των 600 ευρώ», που αφορά τους νέους και άνεργους! 
Η φράση «εφευρέθηκε» προκειμένου να καταγγείλει την κυβερνητική πολιτική με τους χαμηλούς μισθούς και τελικά η γενική κατάντια έχει αναδείξει το σλόγκαν «η γενιά των 600 ευρώ» ως κάποιο αξεσουάρ της φιλοκυβερνητικής προπαγάνδας.
Όσο νά ‘ναι είναι πρόκληση να ακούς περί 600 ευρώ, σε μία εποχή που η νεολαία μαστίζεται από την ανεργία, κάποιοι τυχεροί απασχολούνται «μερικώς», έναντι 300 – 400 ευρώ και λίγοι είναι οι εκλεκτοί που αντικρίζουν το 600άρι!
Δεν πρόκειται για τη «γενιά των 600 ευρώ», αλλά για τη «γενιά της ανεργίας», τη «γενιά της πείνας», τη «γενιά χωρίς όνειρα»!
Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελείται τα τελευταία χρόνια. Να αφαιρείται από τους νέους όχι μόνον το δικαίωμα στην εργασία, αλλά και το δικαίωμα να ονειρευτούν! Παράλληλα, όμως, να «απαγορεύεται» και η αναφορά στους αρχαίους ημών προγόνους!
Η νέα γενιά δεν μπορεί να ψελλίσει το «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες» («κάποτε θα γίνουμε και εμείς πολύ καλύτεροι»). Οι γέροντες θα αναπολήσουν ότι «κάποτε ήμασταν και εμείς εύρωστοι νέοι» («άμες ποκ’ ημέθ άλκιμοι νεανίες») και οι ενήλικες δεν μπορούν να έχουν το θράσος για να πουν: «εδώ είμαστε εμείς, αν θες λάβε πείρα» («άμες γ’ ημές ει δε λης, πείραν λάβε»).
Η φράση «εφευρέθηκε» προκειμένου να καταγγείλει την κυβερνητική πολιτική με τους χαμηλούς μισθούς και τελικά η γενική κατάντια έχει αναδείξει το σλόγκαν «η γενιά των 600 ευρώ» ως κάποιο αξεσουάρ της φιλοκυβερνητικής προπαγάνδας.
Όσο νά ‘ναι είναι πρόκληση να ακούς περί 600 ευρώ, σε μία εποχή που η νεολαία μαστίζεται από την ανεργία, κάποιοι τυχεροί απασχολούνται «μερικώς», έναντι 300 – 400 ευρώ και λίγοι είναι οι εκλεκτοί που αντικρίζουν το 600άρι!
Δεν πρόκειται για τη «γενιά των 600 ευρώ», αλλά για τη «γενιά της ανεργίας», τη «γενιά της πείνας», τη «γενιά χωρίς όνειρα»!
Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελείται τα τελευταία χρόνια. Να αφαιρείται από τους νέους όχι μόνον το δικαίωμα στην εργασία, αλλά και το δικαίωμα να ονειρευτούν! Παράλληλα, όμως, να «απαγορεύεται» και η αναφορά στους αρχαίους ημών προγόνους!
Η νέα γενιά δεν μπορεί να ψελλίσει το «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες» («κάποτε θα γίνουμε και εμείς πολύ καλύτεροι»). Οι γέροντες θα αναπολήσουν ότι «κάποτε ήμασταν και εμείς εύρωστοι νέοι» («άμες ποκ’ ημέθ άλκιμοι νεανίες») και οι ενήλικες δεν μπορούν να έχουν το θράσος για να πουν: «εδώ είμαστε εμείς, αν θες λάβε πείρα» («άμες γ’ ημές ει δε λης, πείραν λάβε»).
Ναι, γιατί αυτό το «μολών λαβέ» είναι σκέτη πρόκληση! Διότι οι «τυχερές» γενιές του ‘60 και του ’70, αντί να πουν «ευχαριστώ» για τα όσα έζησαν, έφτυσαν πάνω στις δάφνες τους, δείχνοντας εγκληματική αδιαφορία στις νέες γενιές. Τόση υπερκομματική αχαριστία και τόση οικουμενική ανευθυνότητα, δεν έχει ξαναδεί η Ελλάδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου