Δ. Κωνσταντάρας: Ένα δάκρυ κι ένα πικρό χαμόγελο...

Του 

Δημήτρη 

Κωνσταντάρα

Ίσα-ίσα που το πρόλαβα  και το σκούπισα ένα δάκρυ που ετοιμαζόταν να κυλίσει απ΄ τα μάτια μου τη στιγμή που «έπεσε μαύρο» στην οθόνη της τηλεόρασης , στη συχνότητα της ΕΡΤ.  Πάνω-πάνω, δεξιά, έγραφε ακόμα  «Τρίτη 11 Ιουνίου, 23.15». Την ΕΡΤ την είχε «κλείσει» μια πολιτική κυβέρνηση.

Δεν μπορούσα να μη δακρύσω. Η ΕΡΤ ήταν το «σπίτι» μου από το 1976 ως το 1993. Και η κυβέρνηση που την έκλεισε σαν να ήταν του παππού της το αμπελοχώραφο, ήταν μια κυβέρνηση που βασιζόταν στο πολιτικό κόμμα στο οποίο ανήκα από το 1979 ως το 2009 και συμπορεύτηκα μαζί του και μπήκα στη Βουλή μαζί του.

Και η ΕΡΤ μου έδωσε χαρές, γνώσεις, εμπειρίες και συγκινήσεις και η Νέα Δημοκρατία. Και οι δυο τους με πρόδωσαν. Γι αυτό και το πικρό χαμόγελο. Η ΕΡΤ και η Νέα Δημοκρατία που με «ντάντεψαν» επαγγελματικά  και πολιτικά, που μού έμαθαν τα περισσότερα απ΄ αυτά που ξέρω και που με τιμώρησαν σκληρά αν και ήμουνα αθώος του αίματος, «έβγαλαν τα μάτια τους».

Η μια, «έκλεισε» την άλλη. Γιατί ΕΡΤ , όπως τη γνωρίσαμε, δυναμική και πρωτοπόρα δεν πρόκειται να ξανα- υπάρξει  άλλη και Νέα Δημοκρατία όπως την ξέραμε, ορμητική, διεκδικητική, παραδοσιακή έχει πάψει προ πολλού να «αναπνέει» και δεν θα υπάρχει για πολύ ακόμα.

Κακό; Όχι απαραίτητα. Η ΕΡΤ χρειαζόταν  εδώ και πολλά χρόνια ενδοσκόπηση, αλλαγές, ορθολογισμό, ψυχοθεραπεία, ανανέωση και καλλωπισμό αλλά κανείς δεν ήθελε, δεν μπορούσε, δεν άντεχε, δεν τολμούσε να το επιχειρήσει. Η Νέα Δημοκρατία, με τις φθορές  από το χρόνο, τα πρόσωπα και τις πολιτικές  χρειάζεται τις δικές της «επεμβάσεις» που αν δεν γίνουν έγκαιρα, θα χαθεί.

Αλλά αυτός ο συγχρονισμός δεν ήταν εύκολα αναμενόμενος. Μπορεί να οδηγήσει στο καλύτερο. Όμως ο βιαστικός, τσαπατσούλικος, αστήρικτος και εκβιαστικός τρόπος «σφραγίσματος» της τηλεοπτικής μας ιστορίας δεν ήταν ούτε ο σωστότερος, ούτε ο πιο κατάλληλος. Κι αν με τον ίδιο τρόπο , δίκην κεραυνοβόλου πολέμου (blitzkrieg)  αποφασιστεί και επιχειρηθεί και η δεύτερη «μεταμόρφωση», τότε η απογοήτευσή μου για την έλλειψη τακτικής και μεθοδικότητας  θα εμπεδωθεί οριστικά.

Και θα είναι διπλό κρίμα.