Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Οι ώρες της μελαγχολίας
Μερικές φορές τον τελευταίο καιρό, με πιάνει μια μελαγχολία, μα μια μελαγχολία! Είναι οι ώρες που βλέπω ότι τα πράγματα ΔΕΝ αλλάζουν, ότι όλα παραμένουν τα ίδια, ότι οι μηχανισμοί υπάρχουν, ευημερούν και εξυπηρετούν τους ίδιους και τους ίδιους λες και τίποτε δεν εξελίσσεται, τίποτε δεν προοδεύει σ αυτή τη δύσμοιρη Ελλάδα. Και οι ώρες της μελαγχολίας αρχίζουν κάθε φορά που τον τελευταίο καιρό βλέπω τους απλούς οπαδούς του κόμματός μου, αυτούς που με ψηφίζουν πιστά, να έρχονται και να μου θέτουν θέματα, να μου υποβάλλουν προτάσεις, να μου ζητούν μια βοήθεια και μια συμπαράσταση. Να μένουν άφωνοι μπροστά στη χρεωκοπία του απλού αυτονόητου. Μπροστά στην έλλειψη του στοιχειώδους. Να με κοιτάζουν στα μάτια και να μου εκθέτουν το πρόβλημά τους θεωρώντας ότι «είμαι μέσα», ότι «είμαι κοντά στην εξουσία» και ότι «όλο και κάτι μπορώ να κάνω» εκεί που κάποιοι άλλοι, ΔΕΝ κάνουν.
Κι εγώ, να μην μπορώ να τους προσφέρω τίποτε. Και να τους το λέω ευγενικά αλλά να μη με πιστεύουν. Να μην πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως φοβόντουσαν. Να μην πιστεύουν ότι ο συγκεκριμένος «εγώ» μπορεί και να περιμένω ένα μήνα για να επικοινωνήσω με έναν υπουργό
Τότε αρχίζει η μελαγχολία. Και μελαγχολώ γιατί προσπαθώ. Προσπαθώ με ειλικρίνεια και φιλοτιμία να μείνω «μέσα στο παιχνίδι», παρά τις τόσες απογοητεύσεις και πίκρες, γιατί μου το ζητούν. Αυτοί, οι απλοί άνθρωποι στην Κυψέλη και στους Αμπελόκηπους και στα Πατήσια και στο Κιάτο και στο Ξυλόκαστρο και στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα και στην Άνδρο. Όχι ότι βλέπουν σ εμένα τον …σωτήρα. Αλλά γιατί ξέρουν ότι τουλάχιστον προσπαθώ κάπου να φτάσω, με τις δικές μου δυνάμεις, χωρίς τη στήριξη κανενός.
Συνεχίζω να προσπαθώ γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Και δεν ξέρω αν τώρα, ύστερα από δυο θριαμβευτικές εκλογές το 2002 και το 2004 και μια απίστευτη ήττα το 2007, έχω το δικαίωμα να τους γυρίσω την πλάτη. Τι θα πουν; Τι θα σκεφτούν; Ότι «τότε που σε ψηφίζαμε και έβγαινες ήταν καλά»; Και ότι « τώρα αδιαφορείς και κάνεις τον …τρελό»;
Όμως πραγματικά, δεν υπάρχει και μεγάλη ελπίδα γιατί ΕΤΣΙ τα θέλουν τα πράγματα. Αυτοί που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τις «στραβές» της κυβέρνησης του κόμματός μου και με τις ενέργειες ή τις παραλείψεις τους, επιστρέφουν και ενισχύονται και προωθούνται. Και –το πιο πιθανό- θα ξαναψηφιστούν από αυτούς τους ίδιους που χτες τους καταδίκαζαν και τους θεωρούσαν υπεύθυνους για την πτώση των ποσοστών και των αριθμών.
Οι άνθρωποι φοβάμαι πως δεν αλλάζουν. Τριγυρίζουν γύρω από την «εξουσία».Κι όταν τους λες με ειλικρίνεια και καθαρότητα και σοβαρότητα πώς έχουν τα πράγματα, απογοητεύονται. Γιατί θα ήθελαν να μην είναι έτσι τα πράγματα. Θα ήθελαν να μην έχουν συμβεί ποτέ όλα αυτά που συνέβησαν. Θα ήθελαν να υπάρχει ομόνοια και συνεργασία και συναδελφικότητα και αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμός ανάμεσα στους ανθρώπους του κόμματός τους. Θα ήθελαν, όλοι οι «εκλεκτοί» να είναι καλοί κ’αγαθοί. Δεν θέλουν να δουν την αλήθεια, την πραγματικότητα, το «σκηνικό» στην πλήρη του ανάπτυξη.
Ανάμεσά τους και οι συνάδελφοί μου στη δημοσιογραφία. Που δυο-τρεις μήνες πριν, «σταύρωναν» αυτούς που θεωρούσαν «υπεύθυνους». Και σήμερα, παρέα με πρωτοκλασάτους υπουργούς και πρώην υπουργούς, τα παραβλέπουν όλα.
Μα αν ΔΕΝ έγιναν ποτέ όλα αυτά που όλοι λέγανε ότι έγιναν κι αν είναι ΟΛΟΙ αθώοι, τότε γιατί έχουμε «πέσει» τόσο πολύ στις μετρήσεις; Γιατί ο κόσμος, οι ψηφοφόροι του κόμματός μου είναι τόσο θυμωμένοι, τόσο τσαντισμένοι, τόσο έξαλλοι; ΚΑΤΙ δεν θα πρέπει να τους θύμωσε, να τους τσάντισε, να τους έκανε έξαλλους, έτσι δεν είναι; Και είναι απορίας άξιον, τα ίδια χέρια που μέχρι χτες κρατούσαν μαχαίρια και σφαγίαζαν τους «ένοχους, σήμερα δίνουν τόσο εύκολα και δωρεάν τα συγχωροχάρτια και…
Κι εκεί με πιάνει η μελαγχολία. Γιατί μπροστά στα μεγάλα τζάκια και συμφέροντα, μπροστά στις μεγάλες «συμμαχίες», εγώ ανήκω στην ομάδα απλώς των «καλών παιδιών». Που… «πάνε άκλαυτοι».
Κι εγώ, να μην μπορώ να τους προσφέρω τίποτε. Και να τους το λέω ευγενικά αλλά να μη με πιστεύουν. Να μην πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως φοβόντουσαν. Να μην πιστεύουν ότι ο συγκεκριμένος «εγώ» μπορεί και να περιμένω ένα μήνα για να επικοινωνήσω με έναν υπουργό
Τότε αρχίζει η μελαγχολία. Και μελαγχολώ γιατί προσπαθώ. Προσπαθώ με ειλικρίνεια και φιλοτιμία να μείνω «μέσα στο παιχνίδι», παρά τις τόσες απογοητεύσεις και πίκρες, γιατί μου το ζητούν. Αυτοί, οι απλοί άνθρωποι στην Κυψέλη και στους Αμπελόκηπους και στα Πατήσια και στο Κιάτο και στο Ξυλόκαστρο και στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα και στην Άνδρο. Όχι ότι βλέπουν σ εμένα τον …σωτήρα. Αλλά γιατί ξέρουν ότι τουλάχιστον προσπαθώ κάπου να φτάσω, με τις δικές μου δυνάμεις, χωρίς τη στήριξη κανενός.
Συνεχίζω να προσπαθώ γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Και δεν ξέρω αν τώρα, ύστερα από δυο θριαμβευτικές εκλογές το 2002 και το 2004 και μια απίστευτη ήττα το 2007, έχω το δικαίωμα να τους γυρίσω την πλάτη. Τι θα πουν; Τι θα σκεφτούν; Ότι «τότε που σε ψηφίζαμε και έβγαινες ήταν καλά»; Και ότι « τώρα αδιαφορείς και κάνεις τον …τρελό»;
Όμως πραγματικά, δεν υπάρχει και μεγάλη ελπίδα γιατί ΕΤΣΙ τα θέλουν τα πράγματα. Αυτοί που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τις «στραβές» της κυβέρνησης του κόμματός μου και με τις ενέργειες ή τις παραλείψεις τους, επιστρέφουν και ενισχύονται και προωθούνται. Και –το πιο πιθανό- θα ξαναψηφιστούν από αυτούς τους ίδιους που χτες τους καταδίκαζαν και τους θεωρούσαν υπεύθυνους για την πτώση των ποσοστών και των αριθμών.
Οι άνθρωποι φοβάμαι πως δεν αλλάζουν. Τριγυρίζουν γύρω από την «εξουσία».Κι όταν τους λες με ειλικρίνεια και καθαρότητα και σοβαρότητα πώς έχουν τα πράγματα, απογοητεύονται. Γιατί θα ήθελαν να μην είναι έτσι τα πράγματα. Θα ήθελαν να μην έχουν συμβεί ποτέ όλα αυτά που συνέβησαν. Θα ήθελαν να υπάρχει ομόνοια και συνεργασία και συναδελφικότητα και αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμός ανάμεσα στους ανθρώπους του κόμματός τους. Θα ήθελαν, όλοι οι «εκλεκτοί» να είναι καλοί κ’αγαθοί. Δεν θέλουν να δουν την αλήθεια, την πραγματικότητα, το «σκηνικό» στην πλήρη του ανάπτυξη.
Ανάμεσά τους και οι συνάδελφοί μου στη δημοσιογραφία. Που δυο-τρεις μήνες πριν, «σταύρωναν» αυτούς που θεωρούσαν «υπεύθυνους». Και σήμερα, παρέα με πρωτοκλασάτους υπουργούς και πρώην υπουργούς, τα παραβλέπουν όλα.
Μα αν ΔΕΝ έγιναν ποτέ όλα αυτά που όλοι λέγανε ότι έγιναν κι αν είναι ΟΛΟΙ αθώοι, τότε γιατί έχουμε «πέσει» τόσο πολύ στις μετρήσεις; Γιατί ο κόσμος, οι ψηφοφόροι του κόμματός μου είναι τόσο θυμωμένοι, τόσο τσαντισμένοι, τόσο έξαλλοι; ΚΑΤΙ δεν θα πρέπει να τους θύμωσε, να τους τσάντισε, να τους έκανε έξαλλους, έτσι δεν είναι; Και είναι απορίας άξιον, τα ίδια χέρια που μέχρι χτες κρατούσαν μαχαίρια και σφαγίαζαν τους «ένοχους, σήμερα δίνουν τόσο εύκολα και δωρεάν τα συγχωροχάρτια και…
Κι εκεί με πιάνει η μελαγχολία. Γιατί μπροστά στα μεγάλα τζάκια και συμφέροντα, μπροστά στις μεγάλες «συμμαχίες», εγώ ανήκω στην ομάδα απλώς των «καλών παιδιών». Που… «πάνε άκλαυτοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου