Με μια εντυπωσιακή σε όγκο προσέλευση κόσμου, έγινε στο βιβλιοπωλείο Ιανός, η παρουσίαση του βιβλίου «Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη» του Γιώργου Δουατζή, από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη. Για το βιβλίο μίλησαν ο Κώστας 
Γεωργουσόπουλος, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Κώστας Σκανδαλίδης, ο Απόστολος Μπενάτσης και ο Νίκος Κουτσιανάς.(Tι είπαν: κλικ παρακάτω στα ΣΧΟΛΙΑ). Την παρουσίαση συντόνισε ο συνάδελφος Κώστας Αρβανίτης και αποσπάσματα του έργου διάβασε ο ηθοποιός Άγγελος Αντωνόπουλος. Επίσης παρουσιάστηκε σε πρώτη εκτέλεση το έργο της Κατερίνας Καραμεσίνη «Κόκκινα παπούτσια» σε στίχους του Γιώργου Δουατζή. Τραγούδησε η σοπράνο Αγάπη Παπαμήτσου και έπαιξαν: πιάνο ο Τίτος Γουβέλης και βιολοντσέλο ο Στέλιος Ταχιάτης.
Τι είπαν για το βιβλίο του Γιώργου Δουατζή, «Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη» οι ομιλητές της εκδήλωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστας Γεωργουσόπουλος: «Σήμερα έχουμε τη μεγάλη χαρά να παρουσιάζουμε ένα ιδιότυπο είδος λογοτεχνίας. Πραγματικά ιδιότυπο και μάλιστα θα έλεγε κανένας πρωτότυπο στη δική μας ιστορία της λογοτεχνίας. Δεν θα διστάσω να πω ότι καταγωγικά το είδος αυτό ξεκινάει από την Πλατωνική φιλοσοφία …είναι μια πεζογραφία στοχαστική, διαλογικής μορφής. Πιστεύω ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα είδος λυτρωτικής σχιζοφρένειας. Από τη μια μεριά είναι ένας δημοσιογράφος, είναι και ένας ποιητής, που πιθανό να είναι τα δυο πρόσωπα του Ιανού, του Γιώργου Δουατζή. Αυτό το βιβλίο, εγκαινιάζει μια στοχαστική λογοτεχνία, που σχεδόν κάθε μία παράγραφος και κάθε μία ερωταπόκριση, είναι σχεδόν ένα είδος γνωμικού, κατασταλάγματος πείρας …έχει θεατρικότητα, δηλαδή υπάρχει μια σύγκρουση ιδεών, δεν υπάρχει σύγκρουση χαρακτήρων, μέσα όμως από αυτά πηγάζουν και οι χαρακτήρες και η στάση ζωής και οι εμμονές και οι ψευδαισθήσεις. Εύχομαι να έχει συνέχεια αυτό το βιβλίο, παρόλο ότι νομίζω ότι είναι το καταστάλαγμα μιας πορείας ποιητικής ενός ανθρώπου, ο οποίος τελικά κατέγραψε, όπως τελικά καταγράφουν οι καλλιτέχνες, ζωγράφοι ή μουσικοί την εμπειρία τους από τη δημιουργική πράξη, που είναι η ίδια καθαυτή η ποίηση».
Νίκος Κωνσταντόπουλος: «Ο Γιώργος Δουατζής δεν επεξεργάζεται το λόγο του, στην κλειστή κάμαρη, κοιτώντας από το παράθυρο τη βουή ή την ερημιά των δρόμων. Είναι στο δρόμο. Κι οδοιπορώντας μόνος ή μέσα στο πλήθος, καταγράφει τα βιωματικά τεκμήρια του στοχασμού του, εμπνέεται την αυθεντική έκφραση της πνευματικής και συνειδησιακής έξαψης. Συγγραφείς όπως ο Δουατζής και πνευματικά έργα, όπως το βιβλίο του «Μη φεύγετε, κύριε Ευχέτη» επαναπροσδιορίζουν το ρόλο και την προσφορά του διανοούμενου στην κοινωνία. Έχει αυτή την αρετή το μυθιστόρημα του Δουατζή. Φτάνει τον προβληματισμό του, ατόφιο και ζωντανό, ως το τέλος, μέχρι τον αναγνώστη. Αναγκάζει τον αναγνώστη να ανοίξει ειλικρινή συνομιλία σε πολλά επίπεδα, να αναζητήσει τους πολλούς εαυτούς, που έχει μέσα του, να αποκαλύψει τον εσωτερικό χρόνο, που τρέχει διαφορετικά από τον πραγματικό. Ο Δουατζής στον Ευχέτη, σου δείχνει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην σε αφορά. Με αδρή διατύπωση, που προϋποθέτει σωστή, συστηματική δουλειά με τη γλώσσα, όχι ως τεχνική γραφής, αλλά ως εκφραστική λειτουργία και στοιχείο υπαρξιακής ταυτότητας. Σου ανοίγει, επίσης, η μυθιστορία του Ευχέτη, με την πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα πλοκή, τα κρίσιμα ερωτήματα αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου, μέσα στο χρόνο, ανάμεσα στα γεγονότα, απέναντι στα καίρια υπαρξιακά και πολιτικά γεγονότα».
Κώστας Σκανδαλίδης: Ξαφνιάστηκα για τον τρόπο και το λόγο που επιλέγει ο συγγραφέας για να παρουσιάσει τη διαδρομή του. Η σύγκρουση των δύο κόσμων μέσα από το διάλογο του ποιητή και του δημοσιογράφου, έρχεται στο ακραίο όριο της ωριμότητας αυτής της διαδρομής για τον Γιώργο Δουατζή. Ο διάλογος αυτός γίνεται με τη φυσική φορά των πραγμάτων. Είναι επιστροφή. Νομίζω πως όλοι επιστρέφουμε. Αν έχει μείνει κάτι από το απόθεμα που παραμένει ανεκτίμητο, που δεν έχει εμπορευματοποιηθεί, δεν έχει πουληθεί στους συμβιβασμούς της πραγματικής ζωής, όλοι γυρίζουμε εκεί. Στη ρίζα, στην παλιά λεπτομέρεια που μπορεί πάντα να σκαλίσει μια καινούργια ομορφιά. Νομίζω ότι αυτή η επιστροφή δείχνει ένα πράγμα. Το απόθεμα άντεξε στο χρόνο. Το άμεσο, το ευθύ, το ακατέργαστο επέζησε απέναντι στο έλλογο, στο πλάγιο, στο επεξεργασμένο. Η επιστροφή γίνεται σημειολογικά. …Γνώρισα το Δουατζή στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, νεαρό δημοσιογράφο που αναζητούσε την πορεία του αλλά που τότε ο ποιητής ήταν ο κυρίαρχος στον κόσμο της ψυχής του. Τον συνάντησα σε πάρα πολλές διαδρομές, αλλά σήμερα ένιωσα ότι έκανα μια πραγματική συνάντηση μαζί του μετά πολλά χρόνια. Άφησε στο κελάρι της ψυχής του, στο απόθεμά του αξίες, που ακόμα τον οδηγούν και γι αυτό είναι άξιος επαίνων. Ο τίτλος του βιβλίου μοιάζει με την κραυγή μιας απεγνωσμένης προσπάθειας της εποχής μας. «Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη». Κάτι να μείνει στα μάτια της ψυχής μας, που να μην έχει προσκυνήσει, να μην έχει βολευτεί, να μην έχει συμβιβαστεί. Διάβασα αυτή τη συναρπαστική διαδρομή σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση με λόγο γρήγορο και αιχμηρό, με μορφή πολλαπλών κατόπτρων, με απεικόνιση του εσώτερου κόσμου, με αστραπές στη γαλήνη και βροντές στη νηνεμία. Ευχαριστώ πολύ για αυτή την πραγματική συνάντηση».
Απόστολος Μπενάτσης (επικ. καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων): «Στο έργο εμπεριέχεται το στοιχείο του απροσδόκητου και του ευρηματικού. Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα ανατρέξει σε μια σε μια παλιά εποχή, στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, θα πληροφορηθεί ότι κάποιοι κριτικοί επέμεναν πώς μια νέα μεθοδολογική και συγγραφική πρόταση εμφανίστηκε στο χώρο της νεοελληνικής λογοτεχνίας με το έργο του Γιώργου Δουατζή «Μη φεύγετε, κύριε Ευχέτη». Νομίζουμε ότι το έργο ικανοποιεί τις προσδοκίες του αναγνώστη και ταυτόχρονα θα αποτελέσει αφετηρία διαλόγου για τον ρόλο της λογοτεχνίας στον σύγχρονο κόσμο. Στοιχείο του έργου είναι η πολλαπλότητα των οπτικών γωνιών. Τα πράγματα, ο λόγος των ηρώων, δεν έχουν μια όψη μόνον. Ο χρόνος δεν έχει μία διάσταση, οι ανθρώπινες σχέσεις ποικίλλουν, το θετικό συνυπάρχει με το αρνητικό και επομένως η αλήθεια δεν είναι δεδομένη. Ο μυθιστορηματικός κόσμος συνεχώς δομείται και αναδομείται. Αυτό το παιχνίδισμα της συναισθηματικής μάζας είναι το γνώρισμα που δίνει στο έργο του Δουατζή την αισθαντικότητα ενός πολυεπίπεδου αφηγήματος. Το εύρος της θεματικής του είναι τεράστιο. Ο «Ευχέτης» έχει τελικά όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να παραπέμψουν σε ένα θεατρικό κείμενο. Τα ένθετα, οι σχολιασμοί και οι κώδικες του κειμένου θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και πάνω στη σκηνή. …Το ωμό υλικό της πραγματικότητας γίνεται τέχνη. Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα απολαυστικό κείμενο με αλλεπάλληλες προτάσεις, με διαπλοκή ηρώων και προβολή ενός κόσμου καθημερινού, αλλά μη ορατού σε όλους μας».
Νίκος Κουτσιανάς (διευθύνων σύμβουλος «Apivita»): «Από τα βασικά πράγματα που κατά τη γνώμη μου δικαιολογούν την ύπαρξη αυτού του βιβλίου, είναι ότι στις σελίδες του, ο αναγνώστης θα βρει πολλές φορές τον εαυτό του. Βρήκα τις κρυμμένες παιδικές ευαισθησίες μου, τις σκέψεις μου για την επιβίωση στη ζούγκλα της καθημερινότητας. Ταυτίστηκα συχνά και με την αίσθηση πρόσληψης των ηρώων του βιβλίου, σε περιγραφές καταστάσεων και αισθημάτων. Και με έκπληξη ανακάλυψα ότι συμπίπτω με τον Ευχέτη κυρίως, σε αρχές και αξίες ζωής. Πιστεύω ότι ο Δουατζής οικοδομεί, στηρίζει και υποστηρίζει ένα σύστημα αξιών, εφικτό για το μέσο άνθρωπο. Με πρωταρχικό μέλημα το δόσιμο στους άλλους. Με κέρδισε αυτό το βιβλίο για αρκετούς λόγους. Ένιωσα πως δεν είμαι μόνος, αλλά έχω συνοδοιπόρους στις αναζητήσεις μου. Με βοήθησε να κάνω πιο συγκεκριμένες κάποιες σκέψεις. Με έκανε να δω με άλλη ματιά ορισμένα πράγματα. Με κέντρισε σε φιλοσοφικό επίπεδο να ανοιχτώ σε νέους ορίζοντες. Και αυτό είναι ένα όμορφο στοιχείο στα κείμενα του Δουατζή. Σου λέει: Να οι σκέψεις μου, να ο μόχθος μου, δεν διεκδικώ καμία αλήθεια μου ως μοναδική, πάρε ό,τι θέλεις και δούλεψέ το στα δικά σου μέτρα Το βιβλίο αυτό, είναι πολυδιάστατο. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ένα απλό έργο λογοτεχνίας, αλλά έργο πολλαπλής δυναμικής. Είναι ένα μυθιστόρημα, με έντονο ποιητικό λόγο, που προκαλεί σε μεγάλα ταξίδια του νου».