Πρωτομαγιά: Του αγώνα και του Αλέκου!

Πρωτομαγιά αύριο και το αίσθημα που κατέχει τον κάθε Έλληνα δημοκράτη (με την επί χούντας έννοια της λέξης) είναι αυτό της χαρμολύπης. Χαρά, γιατί είναι η άγια μέρα του αγώνα των εργαζομένων και λύπη γιατί τέτοια μέρα το 1976, χάσαμε τον Αλέκο Παναγούλη.

Από τότε πέρασαν 33 Πρωτομαγιές. Και αύριο που είναι η 34η χρονιά χωρίς τον Αλέκο, θα γίνει το καθιερωμένο τρισάγιο στο μνήμα του, στο Α’ Νεκροταφείο.

Φέτος όμως, είναι μία διαφορετική Πρωτομαγιά για την Ελλάδα μας. Αντί να είναι μέρα ελπίδας για κάθε εργαζόμενοι, αναδεικνύεται σε μέρα αγώνα για το ίδιο του το ψωμί.

Είναι ιδιαίτερη Πρωτομαγιά και όλοι πρέπει ν’ αφήσουμε τους καναπέδες και να βγούμε στους δρόμους. Έτσι, για να έχουμε ένα μικρό άλλοθι. Για να μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας...

Επειδή, αν ζούσε ο Αλέκος, θα είχε βγει μπροστάρης στους δρόμους, γι’ αυτό τον λόγο οι συναγωνιστές του, οι άλλοτε νεολαίοι του, αλλά και κάθε άλλος δημοκράτης (με την παλιά έννοια) ας τιμήσουν τη μνήμη του με τη συμμετοχή τους στην πανεργατική συγκέντρωση. Ας ανάψουμε ένα κεράκι σε κάποια εκκλησία και μετά ας ακολουθήσουμε το πλήθος... Η μέρα είναι δική μας και το αύριο των παιδιών μας!

* Όσο για το τρισάγιο στο μνήμα του, θα πραγματοποιηθεί. Και φέτος αναμένεται να παραστούν «νέοι» πολίτες και πολιτικοί, που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση για την επανέκδοση των ποιημάτων του Αλέκου, η οποία έγινε στις 21 Απριλίου στο Δημαρχιακό Μέγαρο Αθηνών και έτυχε ιδιαίτερης προβολής. Όσο για εμάς τους «παλιούς», ας τιμήσουμε τη μνήμη του Αλέκου ΜΑΣ, στην πανεργατική συγκέντρωση! Γιατί «ο Αλέκος είναι Αντίσταση, είναι Πράξη και Τρόπος Ζωής!», όπως αναφέρει το μήνυμα της ΕΔΗΝ, για την επέτειο του θανάτου του αρχηγού μας...

* Προς Λιάνα Κανέλλη: Έχεις δίκιο. Ο Αλέκος Παναγούλης, δεν είναι για αγάλματα και κονκάρδες. Υπήρξε τέτοια ψυχή, που η παρουσία του είναι Παντού και Πάντα.