Προσοχή: Ο 9.84 είναι «ειδική περίπτωση».

Του 

Δημήτρη Κωνσταντάρα 

Δεν το είχα συνειδητοποιήσει και με κινητοποίησαν φίλοι, συνάδελφοι και συνεργάτες πως «κάτι» ετοιμάζεται στον Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό της πόλης, τον ιστορικό «Αθήνα 9.84». Πως πληθαίνουν οι φόβοι και οι πληροφορίες ότι επίκεινται «σαρωτικές αλλαγές» , θ΄αλλάξει «νομικό πρόσωπο», θα απομακρυνθούν πάνω από 100 εργαζόμενοι, θα διατηρηθεί ένας μικρός αριθμός εργαζομένων, θα γίνουν …μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες του Δήμου, θα…θα…θα… 

Εγώ δούλεψα δέκα χρόνια στον 9.84 αλλά δεν έχω πληροφορίες. Έφυγα αφού γιορτάσαμε τα 10 χρόνια του σταθμού που ισοδυναμούσαν με τα 10 χρόνια της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας. Από τότε ο σταθμός είχε αρχίσει να «πάσχει». Η Ελεύθερη Ραδιοφωνία είχε πια ξεπεραστεί ως ιδέα, δεκάδες άλλα ραδιόφωνα είχαν ξεπηδήσει, οι στόχοι και οι επιδιώξεις του ραδιοφώνου είχαν αλλάξει, το ίδιο και οι ακροατές του που δεν ήταν πια διψασμένοι γι΄ αυτές τις ελεύθερες, δυναμικές, αποφασιστικές φωνές των ανθρώπων που ρισκάραμε δίπλα στον Μιλτιάδη Έβερτ και τον Γιάννη Τζανετάκο προσπαθώντας να δημιουργήσουμε το φρέσκο, το καινούργιο, το διαφορετικό, να σπάσουμε τα τείχη της σιωπής της «Κρατικής Ραδιοφωνίας».

Οι ακροατές που μας είχαν αγκαλιάσει με λατρεία το 1987 στο ξεκίνημα, σε όλες τις συγκλονιστικές πολιτικές εξελίξεις το 1988 και ΄89 και ΄90, στις αλλαγές των συνόρων της Ευρώπης, την υπόθεση Κοσκωτά, την υπόθεση της υγείας του Ανδρέα, την περιπέτεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την ανατροπή της, τις τρομερές υποθέσεις των Ιμίων και της σύλληψης Οτσαλάν, της ανόδου Σημίτη, της ανόδου Καραμανλή, βρήκαν κι άλλα ραδιόφωνα, κι άλλες «φωνές». 

Ο 9.84 έπρεπε να αντιδράσει, να ανανεωθεί, να μετασχηματιστεί, να αγωνιστεί μετά το 1997, το 1998 γιατί ήταν σύμβολο. Αλλά δεν το έκανε. Γιατί; Δεν αποφάσισα ακόμη να γίνω «ιστορικός αναλυτής». Αλλά αγαπώ, σέβομαι και πονάω τον σταθμό. Προθυμοποιήθηκα να επιστρέψω και να βοηθήσω και επί Ντόρας Μπακογιάννη και επί Νικήτα Κακλαμάνη. Δεν το θέλησαν. 

Ξέρω ότι υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Ξέρω ότι υπάρχουν χρέη. Ξέρω ότι κάποιες στιγμές, τον κακομεταχειρίστηκαν το σταθμό. Ότι τον «γέμισαν» ανθρώπους , υποχρεώσεις, χρέη , χωρίς κακή πρόθεση, πάντα με καλή διάθεση, με επιθυμία να βοηθήσουν, να τον αναπτύξουν, να τον ξαναφέρουν μπροστά. 

Αλλά κυρίως ξέρω ότι αυτοί που ΔΕΝ ήταν ΤΟΤΕ μαζί μας, πριν από 20 χρόνια, που δεν έκαναν εκπομπή στον …πρώτο όροφο της Λιοσίων, δίπλα στον ηχολήπτη και τη δισκοθήκη και το τηλέτυπο, που δεν κυνηγήθηκαν για τη συμμετοχή τους, που δεν έγραψαν ιστορία πίσω από τα μικρόφωνά του και στις κονσόλες του σταθμού της Αθήνας , είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να γίνουν οι νεκροθάφτες του 9.84. Κι αυτό κινδυνεύουν να γίνουν. Όσο κι αν οι ενέργειες που σχεδιάζουν κρίνονται αναγκαστικές και απαραίτητες. Να μην το δεχτούν. Να το αποφύγουν. Να βρουν τρόπο. Να διορθώσουν. Να μελετήσουν. Να τρέξουν. Να χτυπήσουν πόρτες. Και να μην οχυρώνονται πίσω από το «γράμμα του νόμου» που δεν λαμβάνει υπ΄ όψη του την ιστορία. Να μην ανεχτούν να μείνουν στα χρονικά ως απλοί «εκκαθαριστές», διεκπεραιωτές κακού έργου, καταστροφείς εκείνου του «όνειρου δροσιάς».

Εν ολίγοις, να μην κάνουν τον 9.84 «άλλο ένα ραδιόφωνο», οδηγώντας τον στη λήθη. Και την εξαφάνιση.