Δημήτρη Κωνσταντάρα
Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς σήμερα ένα κάποιο «κάτι» από το οποίο να αντλήσει αισιοδοξία, καλά συναισθήματα, επιθυμία για δημιουργία. Η καθημερινή μας δραστηριότητα περιορίζεται πλέον στην προσπάθεια βραχυπρόθεσμης επιβίωσης και αντιμετ
ώπισης των προβλημάτων που φαίνονται μπροστά μας. Γι αυτό όταν ανακαλύψει κανείς αυτό το «κάτι» που μέσα στην συντονισμένη προσπάθεια για γενική απαξία, καλό θα ήταν να το μοιράζεται. Ακόμη και μ αυτούς που κάνουν ο,τι μπορούν για να του χαλάσουν τη διάθεση.
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του Αυγούστου. Ξέρω πολύ καλά τι «παίζεται» τριγύρω μας. Βλέπω τι έρχεται, οσμίζομαι τις ενδεχόμενες εξελίξεις, έχω πια μάθει να «διαβάζω» πίσω από αυτά που φαίνονται. Τροπολογία για τις ΔΕΚΟ, Υπόθεση Γιάννη Μανώλη, Μαύρο Χρήμα, φημολογία για πρόωρες εκλογές, προεκλογικές και μετεκλογικές συνεργασίες, φωτιές, κολλέγια, όργανα του ΠΑΣΟΚ, επιχειρηματικές δραστηριότητες του Κ.Κ.Ε., οράματα του Αλέξη Τσίπρα, ΟΣΕ, Κάρατζιτς, Τουρκία, Γκρούεφσκι, Αλογοσκούφης…
Στην ιστορία που μου έστειλε η φίλη μου η Ηλιάνα και τη μοιράζομαι μαζί σας, δύο άνδρες, σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενόςνοσοκομείου. Τον ένα, τον άφηναν να σηκωθεί όρθιος για μία ώρα κάθεαπόγευμα για να κατέβουν τα υγρά από τα πνευμόνια του.Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.Ο άλλος έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.Μιλούσαν για ώρες κάθε μέρα οι δυο τους. Για τις γυναίκες τους, τιςοικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στοστρατό…
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο σηκωνόταν, περιέγραφε με λεπτομέρειες όλα όσα μπορούσε να δει απέξω.Ο άλλος, ζούσε πια μόνο γι αυτό: για τις διηγήσεις από όλη τηδραστηριότητα και το χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και στο βάθος, φαινόταν η πόλη.Ο ένας περιέγραφε με λεπτομέρεια, ο άλλος, στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν το σκηνικό.Ένα πρωί η πρωινή νοσοκόμα διαπίστωσε ότι ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο, είχε πεθάνει. Πήραν το νεκρό. Ο άνδρας που έμεινε, ζήτησε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Τον άλλαξαν. Τους είπε ότι αισθανόταν καλύτερα και ήθελε να ανασηκωθεί. Τον άφησαν.Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτηφορά του τον έξω κόσμο και πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο. Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο. Πολύ προβληματισμένος, ρώτησε τη νοσοκόμα : «Και πως μου περιέγραφε τόσο έξοχα τα πράγματα που έβλεπε έξω απ΄το παράθυρο;»Η νοσοκόμα απόρησε. «Μα… ήταν τυφλός» του είπε.
Ξαναξάπλωσε στο κρεβάτι του ο άρρωστος άνδρας. « Ίσως πρέπει ν αρχίσω να βλέπω κι εγώ με τα δικά του μάτια», είπε.
Οι παλιοί λέγανε ότι « Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη αλλά μοιρασμένη ευτυχία είναι διπλή».
Μπορεί να είναι κι έτσι. Καλό μήνα.
* Από την εφημερίδα "Χώρα"
Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς σήμερα ένα κάποιο «κάτι» από το οποίο να αντλήσει αισιοδοξία, καλά συναισθήματα, επιθυμία για δημιουργία. Η καθημερινή μας δραστηριότητα περιορίζεται πλέον στην προσπάθεια βραχυπρόθεσμης επιβίωσης και αντιμετ
ώπισης των προβλημάτων που φαίνονται μπροστά μας. Γι αυτό όταν ανακαλύψει κανείς αυτό το «κάτι» που μέσα στην συντονισμένη προσπάθεια για γενική απαξία, καλό θα ήταν να το μοιράζεται. Ακόμη και μ αυτούς που κάνουν ο,τι μπορούν για να του χαλάσουν τη διάθεση.Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του Αυγούστου. Ξέρω πολύ καλά τι «παίζεται» τριγύρω μας. Βλέπω τι έρχεται, οσμίζομαι τις ενδεχόμενες εξελίξεις, έχω πια μάθει να «διαβάζω» πίσω από αυτά που φαίνονται. Τροπολογία για τις ΔΕΚΟ, Υπόθεση Γιάννη Μανώλη, Μαύρο Χρήμα, φημολογία για πρόωρες εκλογές, προεκλογικές και μετεκλογικές συνεργασίες, φωτιές, κολλέγια, όργανα του ΠΑΣΟΚ, επιχειρηματικές δραστηριότητες του Κ.Κ.Ε., οράματα του Αλέξη Τσίπρα, ΟΣΕ, Κάρατζιτς, Τουρκία, Γκρούεφσκι, Αλογοσκούφης…
Στην ιστορία που μου έστειλε η φίλη μου η Ηλιάνα και τη μοιράζομαι μαζί σας, δύο άνδρες, σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενόςνοσοκομείου. Τον ένα, τον άφηναν να σηκωθεί όρθιος για μία ώρα κάθεαπόγευμα για να κατέβουν τα υγρά από τα πνευμόνια του.Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.Ο άλλος έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.Μιλούσαν για ώρες κάθε μέρα οι δυο τους. Για τις γυναίκες τους, τιςοικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στοστρατό…
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο σηκωνόταν, περιέγραφε με λεπτομέρειες όλα όσα μπορούσε να δει απέξω.Ο άλλος, ζούσε πια μόνο γι αυτό: για τις διηγήσεις από όλη τηδραστηριότητα και το χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και στο βάθος, φαινόταν η πόλη.Ο ένας περιέγραφε με λεπτομέρεια, ο άλλος, στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν το σκηνικό.Ένα πρωί η πρωινή νοσοκόμα διαπίστωσε ότι ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο, είχε πεθάνει. Πήραν το νεκρό. Ο άνδρας που έμεινε, ζήτησε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Τον άλλαξαν. Τους είπε ότι αισθανόταν καλύτερα και ήθελε να ανασηκωθεί. Τον άφησαν.Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτηφορά του τον έξω κόσμο και πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο. Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο. Πολύ προβληματισμένος, ρώτησε τη νοσοκόμα : «Και πως μου περιέγραφε τόσο έξοχα τα πράγματα που έβλεπε έξω απ΄το παράθυρο;»Η νοσοκόμα απόρησε. «Μα… ήταν τυφλός» του είπε.
Ξαναξάπλωσε στο κρεβάτι του ο άρρωστος άνδρας. « Ίσως πρέπει ν αρχίσω να βλέπω κι εγώ με τα δικά του μάτια», είπε.
Οι παλιοί λέγανε ότι « Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη αλλά μοιρασμένη ευτυχία είναι διπλή».
Μπορεί να είναι κι έτσι. Καλό μήνα.
* Από την εφημερίδα "Χώρα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου