Ντοπάρισμα καθημερινότητας...

Μια κοινωνία που λαχταρούσε να πιαστεί από ένα όνειρο, έστω και αν αυτό ήταν φτιασίδι μιας απάτης. Αυτή ήταν η ασθμαίνουσα φιγούρα της Ελλάδας μέχρι και χθες. Από χθες, και αυτό ακόμα το κίβδηλο φτιασίδι που ‘χε εδώ και καιρό στηθεί γύρω απ’ τον «μύθο» των Ολυμπιακών Αγώνων έπαψε ξαφνικά να τροφοδοτεί τις ελπίδες μας, κατέρρευσε... Και τώρα, μετά την είδηση - καταπέλτη περί «φαρμακοδιέγερσης» των Ολυμπιονικών, τι απομένει να στηρίζει τη μίζερη ζωή μας; Ποιο νέο «όραμα» θα ανακαλυφθεί για να αναπτερώνει το ρημαγμένο ηθικό μας; Γιατί, κακά τα ψέματα, εθιστήκαμε στο «ντοπάρισμα» της καθημερινότητάς μας. Πώς αλλιώς θα σηκώσουμε τα «βάρη» της ανέχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας; Πώς αλλιώς θα αντέξουμε στον «μαραθώνιο» μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης; Πώς αλλιώς θα κάνουμε το «άλμα» να υπερβούμε την περιθωριοποίηση και να απολαύσουμε τα αγαθά του δημόσιου βίου;

Ηθικά καταρρακωμένοι ψάχνουμε με αγωνία το μαγικό ραβδί που θα μας ανοίξει τον δρόμο για την ευτυχία που μας στερήσανε, για την επιτυχία που εξ αρχής δεν ήταν προορισμένη για μας... Όσο η κοινωνία εθελοτυφλεί και δίνει ψίχουλα, προκειμένου να χορτάσει την ανάγκη μας για μια καλύτερη ζωή, οι άνθρωποι, εθελοτυφλώντας και αυτοί, θα αναζητούμε αυτήν σε θαύματα, σε υπεράνθρωπες ηρωικές πράξεις, σε εξωλογικές παρεμβάσεις.

Γύρω από τη μεγαλοβιομηχανία των Ολυμπιακών Αγώνων παρασιτούσε και ένα μικρεμπόριο παραισθήσεων, μια αγοραπωλησία προσδοκιών. Ποιος όμως, τις γεννούσε και ποιους αυτές έτρεφαν; Εθνική δικαίωση, πολιτική προβολή, προσωπική καταξίωση, όλα διακυβεύονταν γύρω από το «ολυμπιακό παιχνίδι». Καθένας διεκδικούσε σ’ αυτό λίγη από την κλεμμένη του δικαίωση, είτε την άξιζε είτε όχι.

Το τίμημα της ματαίωσης ήταν βαρύ... Ίσως όμως, μας κάνει να δούμε ότι το ζητούμενο για μια κοινωνία, καθ’ όλα τα’ άλλα εξελιγμένη, δεν είναι να χτίζει τα θεμέλιά της σε μια πρόσκαιρη αίγλη, και μάλιστα «ντοπαρισμένη»... Ίσως συνεπείς, συνειδητοί και συλλογικοί αγώνες για μια περήφανη ζωή μάς δώσουν πιο μακροπρόθεσμη χαρά από ένα ολυμπιακό «φτιαχτό» πυροτέχνημα... Ίσως...
Υ/Γ
Το παραπάνω κομμάτι, δεν είναι δικό μου. Το βρήκα στις σημερινές επιστολές της εφημερίδας «Το Βήμα», που άρεσε και το… βούτηξα! Ανήκει στην φιλόλογο Μαρίτα Λαμπίδη και αυτό που θαύμασα -εκτός από το συναρπαστικό κείμενο- είναι η γλώσσα της. Ένας σεβασμός, μία προσήλωση και ένας πλούτος, που έτσι και «περνούσαν» αυτά τα στοιχεία στα σχολεία, δεν θα υπήρχε η σημερινή γλωσσική κατάντια. Την ευχαριστώ!