Τα 40 χρόνια τού δημοκρατικού
καθεστώτος, γιορτάζει σήμερα ο ελληνικός λαός και όχι την «αποκατάσταση
της Δημοκρατίας», όπως συνηθίζεται να λέμε...
Με τον ερχομό του Κων. Καραμανλή και την ανάληψη των τυχών της χώρας από κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δεν αποκαταστάθηκε καμμιά Δημοκρατία! Γιατί, πότε την είχαμε και πότε την χάσαμε;
Είχαμε Δημοκρατία πριν το πραξικόπημα του ’67, ή απλώς ένα υποτυπώδες κοινοβουλευτικό σύστημα; Ας μην ξεχνάμε, ότι στην προ χούντας εποχή, το ΚΚΕ ήταν παράνομο, υπήρχαν τα «κοινωνικά φρονήματα» και λίγο παλιότερα είχαμε πολιτικούς κρατούμενους, όπως π.χ. τον Μανώλη Γλέζο.
Με την ανάληψη της κυβέρνησης από την Ένωση Κέντρου και τον Γεώργιο Παπανδρέου, η χώρα πήγε να πάρει μία ανάσα εκσυγχρονισμού, αλλά συνέβησαν γεγονότα τέτοια, που όταν το πρωινό της 21ης Απριλίου 1967 ακούστηκε από το ραδιόφωνο πως «γκρεμίζεται η φαυλοκρατία», κάποιοι μπερδεύτηκαν και είπαν «να που βρέθηκε ένας… δεκανέας!». Όμως, στις αμέσως επόμενες ώρες, έγινε αντιληπτό, ότι επρόκειτο περί ανωτάτων αξιωματικών που τους είχαμε εμπιστευθεί την ασφάλεια της πατρίδας…
Δεν χάσαμε καμμιά Δημοκρατία του 1967 και γι’ αυτό είναι λίγο ουτοπιστικό να λέμε ότι «αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία». Δεν αποκαταστάθηκε, αλλά «εγκαταστάθηκε»!
Από το 1975 και μετά, ο Έλληνας άρχισε να αναπνέει, να σκέπτεται και να δρα ελεύθερα, αλλά και να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.
Άσχετα, με το τι πιστεύει κανείς για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αυτός ήταν που με έξυπνες κινήσεις και αποφασιστικότητα κατάφερε να αποκτήσει ο ελληνικός λαός ελευθερίες που ούτε καν φανταζόταν!
Αδειάζουν οι φυλακές και οι εξορίες από πολιτικούς κρατούμενους, το ΚΚΕ νομιμοποιείται, τα «κοινωνικά φρονήματα» γίνονται παρελθόν, δικάζονται οι «πρωταίτιοι» και η Ελλάδα μπαίνει σε μία νέα πορεία.
Βέβαια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε ως αντιπάλους πολιτικές προσωπικότητες που έχουν αφήσει ιστορία, όπως τον Γεώργιο Μαύρο, τον Ιωάννη Ζίγδη, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γιάγκο Πεσματζόγλου, τον Ηλία Ηλιού, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Χαρίλαο Φλωράκη κ.ά.
Όμως, οι αντιπολιτευτικές επιθέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν συνήθως εποικοδομητικές για την εδραίωση της Δημοκρατίας. Μιας Δημοκρατίας για την οποία αγωνίστηκαν Παναγούληδες, Μουστακλήδες και χιλιάδες πατριωτών που αντιστάθηκαν στο στρατιωτικό καθεστώς. Μια Δημοκρατία που ανήκει στον λαό και ιδιαίτερα σε όσους αγωνίζονται για να διατηρείται ό,τι έχει κατακτηθεί και να κατακτάται ό,τι πρέπει να κατακτηθεί.
Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει η στιγμή, που ο ελληνικός λαός θα αισθανθεί τόσο δικαιωμένος, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα βγαίνει στους δρόμους και στις πλατείες για να γιορτάζει τη Δημοκρατία του.
>>> Τα θεμέλια μπήκαν πριν 40 χρόνια. Το ανεγειρόμενο κτίριο ας μην αργήσει να γίνει… κτήριο!
Με τον ερχομό του Κων. Καραμανλή και την ανάληψη των τυχών της χώρας από κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δεν αποκαταστάθηκε καμμιά Δημοκρατία! Γιατί, πότε την είχαμε και πότε την χάσαμε;
Είχαμε Δημοκρατία πριν το πραξικόπημα του ’67, ή απλώς ένα υποτυπώδες κοινοβουλευτικό σύστημα; Ας μην ξεχνάμε, ότι στην προ χούντας εποχή, το ΚΚΕ ήταν παράνομο, υπήρχαν τα «κοινωνικά φρονήματα» και λίγο παλιότερα είχαμε πολιτικούς κρατούμενους, όπως π.χ. τον Μανώλη Γλέζο.
Με την ανάληψη της κυβέρνησης από την Ένωση Κέντρου και τον Γεώργιο Παπανδρέου, η χώρα πήγε να πάρει μία ανάσα εκσυγχρονισμού, αλλά συνέβησαν γεγονότα τέτοια, που όταν το πρωινό της 21ης Απριλίου 1967 ακούστηκε από το ραδιόφωνο πως «γκρεμίζεται η φαυλοκρατία», κάποιοι μπερδεύτηκαν και είπαν «να που βρέθηκε ένας… δεκανέας!». Όμως, στις αμέσως επόμενες ώρες, έγινε αντιληπτό, ότι επρόκειτο περί ανωτάτων αξιωματικών που τους είχαμε εμπιστευθεί την ασφάλεια της πατρίδας…
Δεν χάσαμε καμμιά Δημοκρατία του 1967 και γι’ αυτό είναι λίγο ουτοπιστικό να λέμε ότι «αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία». Δεν αποκαταστάθηκε, αλλά «εγκαταστάθηκε»!
Από το 1975 και μετά, ο Έλληνας άρχισε να αναπνέει, να σκέπτεται και να δρα ελεύθερα, αλλά και να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.
Άσχετα, με το τι πιστεύει κανείς για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αυτός ήταν που με έξυπνες κινήσεις και αποφασιστικότητα κατάφερε να αποκτήσει ο ελληνικός λαός ελευθερίες που ούτε καν φανταζόταν!
Αδειάζουν οι φυλακές και οι εξορίες από πολιτικούς κρατούμενους, το ΚΚΕ νομιμοποιείται, τα «κοινωνικά φρονήματα» γίνονται παρελθόν, δικάζονται οι «πρωταίτιοι» και η Ελλάδα μπαίνει σε μία νέα πορεία.
Βέβαια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε ως αντιπάλους πολιτικές προσωπικότητες που έχουν αφήσει ιστορία, όπως τον Γεώργιο Μαύρο, τον Ιωάννη Ζίγδη, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γιάγκο Πεσματζόγλου, τον Ηλία Ηλιού, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Χαρίλαο Φλωράκη κ.ά.
Όμως, οι αντιπολιτευτικές επιθέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν συνήθως εποικοδομητικές για την εδραίωση της Δημοκρατίας. Μιας Δημοκρατίας για την οποία αγωνίστηκαν Παναγούληδες, Μουστακλήδες και χιλιάδες πατριωτών που αντιστάθηκαν στο στρατιωτικό καθεστώς. Μια Δημοκρατία που ανήκει στον λαό και ιδιαίτερα σε όσους αγωνίζονται για να διατηρείται ό,τι έχει κατακτηθεί και να κατακτάται ό,τι πρέπει να κατακτηθεί.
Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει η στιγμή, που ο ελληνικός λαός θα αισθανθεί τόσο δικαιωμένος, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα βγαίνει στους δρόμους και στις πλατείες για να γιορτάζει τη Δημοκρατία του.
>>> Τα θεμέλια μπήκαν πριν 40 χρόνια. Το ανεγειρόμενο κτίριο ας μην αργήσει να γίνει… κτήριο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου