Μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν,
στο πολιτικό μας πεδίο, είναι να απορεί κανείς για το πού πάει η κατάσταση.
Με τα «εντός εκτός και επί τα
αυτά» της κυβέρνησης και τα «εντός εκτός εναλλάξ» της αντιπολίτευσης,κανένας
δεν μπορεί να υπολογίσει, με τι ισούται ο... πους της καθέτου και ποιος είναι ο... άγνωστος
Χ.
Όλη αυτή η ανευθυνότητα και το
καρκατσουλιό, δεν μπορεί να είναι τυχαία...
Κάτι «μαγειρεύεται» και δεν το… φωνάζουν! Όμως, δεν είναι και τόσο εύκολο να πουν ότι το νέο «πιάτο», ίσως να
περιέχει κάποιον άλλον «σταρ», έτσι για να υπάρχει κάποια αντιπαλότητα με κάποιον
άλλον…
Ας πούμε, κάποτε είχαμε ως «αντιπάλους»
τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι, οι οποίοι είχαν φτάσει στο σημείο να «μονομαχήσουν» σε θέατρα
(όχι… κουκλοθέατρα!) της Λ. Αλεξάνδρας, με την «Όμορφη Πόλη» ο ένας και την «Οδό
Ονείρων» ο άλλος. Σωστός χαμός είχε γίνει, μεταξύ «χατζιδακικών» και «θεοδωρακικών»!
Μια και έγινε αναφορά στο... κουκλοθέατρο,
είναι και αυτό ένα είδος θεάματος, το οποίο ακολουθεί τους όρους του, από την
διάρκεια των παραστάσεων έως και το είδος των έργων, που πρέπει να περιέχουν δράση
και κωμικές συγκρούσεις, για να κρατούν το ενδιαφέρον των παιδιών. Γι’ αυτό οι
δημιουργοί δίπλα στον ήρωα βάζουν έναν αντίπαλο, έστω και χωρίς σακίδιο…
Αυτό, μπορεί να αποτελέσει…
ιδέα για νέα συνταγή στην πολιτική κουζίνα. Στο πλαίσιο δε, του γενικού εν Ελλάδι
σουρεαλισμού, δεν αποκλείεται να δούμε κανέναν άλλον ροκ-γιαλαντζί σταρ, να κάνει
έφοδο με άλλο… ποταμόπλοιο στα κανάλια, προκειμένου να διεξάγεται τηλεοπτική
ναυμαχία του γλυκού νερού, κάθε βράδυ στις οκτώ…
Τελικά, ναι! Ένας «αντίπαλος» κρίνεται
απαραίτητος, για να αποκτήσει η Ελλάδα, νέο τρόπο διακυβέρνησης από «ηγέτες» με
ή χωρίς σακίδιο…
>>> Πάσα ομοιότητα με επωνυμίες, ιδιότητες και είδη ταξιδίου, είναι απλώς τυχαία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου