Μια αναποδογυρισμένη καρέκλα, μια παντόφλα, κάποια πεσμένα ρούχα και μερικά χειρόγραφα πεταμένα στο ξύλινο πάτωμα, βρέθηκαν στο σημείο όπου κείτονταν νεκρός ο Μιχάλης Ασλάνης. Ο άνθρωπος που πριν μερικές μέρες έβγαλε φωνή απόγνωσης. «Καταστράφηκα!»... Και ως υπαίτια κατηγόρησε δύο δικά του άτομα.
Πολλοί θα θυμούνται έναν καλοκάγαθο και χαμογελαστό άνθρωπο. Κάποιοι, μπορεί να μην έχουν τις καλύτερες των εντυπώσεων, για τον βίο και την πολιτεία του Μιχάλη Ασλάνη. Τι να κάνουμε; Ουδείς τέλειος...
Πάντως, όσοι έτυχε να γνωρίσουν καλά τον Μιχάλη, θα έχουν να θυμώνται πάντα ένα μεγάλο παιδί, με μια καρδιά «περιβόλι» και άτομο με πλούσια συναισθήματα.
Όσοι δε, γνώρισαν τον Ασλάνη την εποχή που ήταν... Μιχαλάκης και άγνωστος, αποκλείεται να μην τον θαύμαζαν για τις επιτυχίες στην καριέρα του και να μην πικραινόντουσαν όταν μάθαιναν γι’ αυτόν δυσάρεστες ειδήσεις. Όμως η τελευταία, συγκλόνισε! Απίστευτα κακό το μαντάτο, για την «απόδρασή» του. Για οικονομικούς λόγους. Κι ο Μιχάλης, ένα από τα θύματα της οικονομικής κρίσης...
Ποιός να το περίμενε ότι ο Μιχαλάκης, του 1970, που είχε πολύ περιοριοσιμένα οικονομικά, θα ερχόταν μέρα που θα γινόταν Νο1 στον τομέα του και μετά από μία πετυχημένη πορεία, θα έφτανε στο σημείο να «αποδράσει», επειδή είχαν δημιουργηθεί μεγάλα οικονομικά «ανοίγματα»...
Γράφουν και λένε, ότι ο Μιχάλης Ασλάνης, ξεκίνησε την καριέρα του το 1974... Όχι, ξεχώρισε 5-6 χρόνια νωρίτερα, όταν εκείνο το φτωχόπαιδο, που φιλοξενούσε η Εσθήρ στο σπίτι της στην Ηρακλείτου, είχε μία ιδέα, η οποία έμελλε να αποτελέσει την έναρξη της «χρυσής» καριέρας του. Ποιά ήταν...
Υπήρξε ένα «φεγγάρι» άρχισαν να κυκλοφορούν t-shirts, με διάφορα σχέδια, «ψυχεδελικά» και τέτοια. Κάποια στιγμή, η αγορά πλημμυρίζει από ένα μακό φανελάκι, το οποίο είχε ένα απλό σκιτσάκι, το οποίο σε χρόνο μηδέν πήρε και την ονομασία του – «το κοριτσάκι που κλαίει»! Ο μισός γυναικείος πληθυσμός της Ελλάδας εκείνου του καλοκαιριού, φορούσε t-shirt, με το σκίτσο του προσώπου ενός κοριτσιού, που από το ένα μάτι του, έτρεχε ένα δάκρυ. Υπογραφή; Μιχάλης Ασλάνης! Και να σκεφθεί κανείς πως όταν ο Μιχαλάκης, είχε δείξει στο σκιτσάκι του στην παρέα, του κάναμε καζούρα!
Από αυτό το «κοριτσάκι που κλαίει», ο Μιχάλης άρχισε να ασχολείται σοβαρά με το γυναικείο ρούχο και άνοιξε το πρώτο του εργαστήριο σ’ ενα ισόγειο πολυκατοικίας της οδού Δημοχάρους– εκεί, δίπλα στου Γιώργου του Κούνδουρου. Μετά άνοιξε το μαγαζί στην Αναγνωστοπούλου 16 (γωνία με Ηρακλείτου) και «απογειώθηκε».
Από Μιχαλάκης, έγινε... Aslanis! Μα, πάντα παρέμενε ο ίδιος. Το χαμογελαστό παιδί, της δεκαετίας του ’70.
Και πού να μάντευε ο Μιχάλης, ότι εκείνο το «κοριτσάκι που κλαίει», θα είναι τώρα δακρυσμένο, για τον άδικο χαμό του δημιουργού του...
Μιχάλη, καλό σου ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου