H χθεσινή "Νέα Κρήτη" είχε μια
ευχάριστη έκπληξη. Προσωπικά, τουλάχιστον για μένα. Ένα δισέλιδο αφιέρωμα στα
μοναστήρια της Ιεράπετρας. Και τρεις χαρακτηριστικές φωτογραφίες. Κράτησα δύο
στη μνήμη μου. Τη Μονή Βρυωμένου και ένα μικρό εκκλησάκι στο χωριό από όπου
κατάγομαι. Το κείμενο του συνεργάτη της "Νέας Κρήτης" ήταν
εξαιρετικό. Και κατατοπιστικό.
 |
Του Αντώνη
Βγόντζα
|
Μια μέρα πριν
είχα απολαύσει την αυγουστιάτικη παράκληση για την Παναγιά. Στην
Ιερά Μονή
Βρυωμένου. Εξακόσια μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Ανάμεσα σε αυστηρές βουνοκορφές.
Τέσσερα χιλιόμετρα από τους Μεσελέρους. Το χωριό της γιαγιάς μου, που δε
γνώρισα.
Μαζεμένοι πολλοί πιστοί. Ο βυζαντινός ήχος
ακουγόταν όμορφα. Γιατί όλα ήταν όμορφα. Και τα κτίσματα και η γύρω φύση. Έστω
και αν μια πυρκαγιά πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια κατέστρεψε ένα ολόδροσο
πευκοδάσος. Με πολλά νερά. Και ραγδαίες εναλλαγές του ορίζοντα.
Γιατί σας τα διηγούμαι όλα αυτά; Για ένα
πολύ απλό λόγο. Στην Κρήτη η εκκλησιά είναι δεμένη με την καθημερινότητά μας.
Και η Παναγιά θερμαίνει τις ζωές πολλών συνανθρώπων μας.
Να προσθέσω και κάτι άλλο. Μέσα από τα
μοναστήρια του νησιού μας καταγράφεται η ιστορία του τουλάχιστον εδώ και
εφτακόσια με οχτακόσια χρόνια. Κάθε πέτρα και ένα μετερίζι. Διαβάζοντας ένα
εξαιρετικά επιμελημένο φυλλάδιο έμαθα πως η Μονή Βρυωμένου ήταν στρατηγείο
αγώνα για πολλά χρόνια. Και φυσικά μετά καταστράφηκε. Από την εκδικητική μανία
των Τούρκων.
Αν σε κάτι ευγνωμονώ τον Αύγουστο είναι
γιατί μας χαρίζει την πολυτέλεια να νιώσουμε το παρόν και μέσα από το παρελθόν
και οραματιζόμενοι τα μελλούμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου