Ηρωϊκές γιαγιάδες - υπέροχοι παππούδες

Του ιατρού

Φώτη Μιχαήλ

-Παράσχο, έχω την εντύπωση ότι τα φάρμακά σου δεν τα παίρνεις κανονικά. Παραλείπεις δόσεις! Η δύσπνοια, που διαμαρτύρεσαι ότι σε βασανίζει τους τελευταίους δυο μήνες, δεν ερμηνεύεται αλλιώς. Άσε που υποπτεύομαι πως κάποια τα έχεις εντελώς σταματήσει! Γιατί το κάνεις αυτό; Ξεχνάς τι τράβηξες με το τελευταίο σου πνευμονικό οίδημα; 

Τα κουρασμένα μάτια του Παράσχου υγραίνονται και θολώνουν. Τα δάκρυα, ακολουθώντας τις αυλακιές του προσώπου του, τρέχουνε μέχρι τα γόνατα. Συνέρχεται γρήγορα και με φωνή σταθερή αποκαλύπτει όλη την αλήθεια:

-Γιατρέ μου, όπως ξέρεις, ως πρώην πυροσβέστης, παίρνω σύνταξη καλή: 1050 ευρώ τον μήνα. Για μένα και την γυναίκα μου μας έφταναν και μας περίσσευαν. Τώρα, όμως, τα πράγματα αναποδογύρισαν: Όπως σου έχω πει, έχω μια κόρη και έναν γιό. Ο γιος μου είναι χωρισμένος, εδώ και δυο χρόνια, με ένα παιδί και χωρίς δουλειά. Η κόρη μου και ο γαμπρός μου άνεργοι και αυτοί και με τρία παιδιά στην πλάτη τους! Άντε πες μου εσύ τώρα, γιατρέ μου, τι να κάνω; Να είμαι εγώ χορτάτος και τα εγγόνια μου να πεινάνε; 

Να έχω εγώ γιατρούς και φάρμακα και τα παιδιά μου να καίγονται στον πυρετό αβοήθητα; Να κοιμάμαι εγώ στην ζεστασιά και τα εγγόνια μου να παγώνουνε; Αυτό δεν γίνεται, γιατρέ μου. Δεν γίνεται! Η καρδιά μου δεν το βαστάει. 

Παράπονο από τα παιδιά μου δεν έχω. Από την πλευρά τους κάνουνε ό, τι μπορούν. Την δουλειά δεν την φοβούνται. Όπου ακούσουν μεροκάματο, τρέχουν. Τα πράγματα, όμως, έχουν δυσκολέψει πολύ. 

Έτσι η γυναίκα μου, η κυρά Δάφνη, και εγώ πήραμε την απόφαση, εδώ και δυο χρόνια περίπου, και μοιραζόμαστε την σύνταξη με τα παιδιά μας. 

Κάθε τέλος του μηνός χωρίζουμε την σύνταξη στα τρία. Πόσο κάνει 1050 ευρώ δια του τρία; 350! Έ, λοιπόν, παίρνουμε τρεις οικογένειες από 350 ευρώ η κάθε μια και ξεκινάμε να περάσουμε τον μήνα μας. 

Τι να πρωτοπληρώσω, γιατρέ μου, με 350 ευρώ; Τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, τα χαράτσια και τους φόρους ή τις φυσιοθεραπείες της κυρα-Δάφνης; Τα φάρμακα, όπως καταλαβαίνεις, αναγκαστικά έρχονται τελευταία... 

Τα παιδιά μου να είναι καλά και τα εγγόνια μου. Εμείς το ψωμί μας το φάγαμε. Χαλάλι τους η σύνταξή μου ολόκληρη! Έτσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι κάνουμε. Κι ο Θεός βοηθός! 

Συμπέρασμα 

Οι Φράγκοι τα έχουνε χαμένα μαζί μας. Απορούν και εξίστανται πώς αυτό το Γένος με τόσα δεινά, με τόσα βάσανα, με τόση φτώχεια, με τόσα αδιέξοδα εξακολουθεί και στέκεται ακόμα στα πόδια του! 

Απορούν οι άνθρωποι, διότι 
απλώς μας μετράνε με τα μέτρα τα δικά τους. Τον πολιτισμό τον δικό μας, όχι μονάχα δεν διαθέτουν τις προϋποθέσεις για να τον βιώσουν, αλλά τον πολεμούν κι από πάνω ύπουλα και σκληρά. 

Ο δικός τους ''πολιτισμός'' είναι γνωστός τοις πάσι: Καταγράφτηκε στις ιστορικές βίβλους, στα χρόνια της κατοχής, με τις αναρίθμητες σφαγές και εκτελέσεις αθώων ψυχών, στην Αθήνα, στο Δίστομο, στον Χορτιάτη, στα Κερδύλια, στα Καλάβρυτα και αλλού, ενώ σήμερα εκφράζεται, το ίδιο απάνθρωπα, με την οικονομική εξαθλίωση και τον επιδιωκόμενο τελικό αφανισμό ενός ολόκληρου λαού. 

Η δική μας πολιτισμική πρόταση, ως το ευγενέστερο άθλημα του Ωραίου και του Αληθινού, μπορεί να έπαψε προ πολλού να τροφοδοτεί πνευματικά τις ελίτ του ''κλεινού άστεως'', δεν εγκαταλείφθηκε, όμως, ούτε στιγμή από τον απλό και φιλότιμο λαό μας. 

Η γνησιότερη εκδοχή του δικού μας Τρόπου βιώνεται και διδάσκεται σήμερα πρακτικά από τις ηρωϊκές γιαγιάδες και τους υπέροχους παππούδες μας: Τους σύγχρονους εκφραστές και διδασκάλους της Ελληνορθόδοξης Ασκητικής. Αυτής, που σώζει και διατηρεί ακέραιο ''του Προσώπου το κάλλος το άρρητο''…