Τα Χριστούγεννα τα
περάσαμε παρέα κι ήταν μια χαρά. Όπως πάντα κεφάτος, πλακατζής, ανοιχτόκαρδος.
Είχα
να τον δω καιρό και χάρηκα ιδιαίτερα που ο Μάκης Δήμου κρατιόταν μιά χαρά και διατηρούσε
τις… κακές συνήθειες.
«Συγγνώμη, αλλά δεν πίνω
κόκκινο κρασί. Θέλω λευκό ξηρό!». Το είπε και… ήπιε σχεδόν όλο το μπουκάλι!
Μετά το φαγητό αράξαμε για
κουβέντα...Ήταν χαρά να συζητάς με τον Μάκη, διότι είχε τον τρόπο να βρίσκει έναν κοινό παρανομαστή σε κάθε διαφωνία και να τον αναδεικνύει.
Κι αντιμετώπιζε τα πάντα με αισιοδοξία. Γι’ αυτό, ίσως παρέμενε παιδί, ή μάλλον "έφηβος προκεχωρημένης ηλικίας", όπως του άρεσε να λέει…
Όταν άρχισε να
σουρουπώνει, ο Μάκης σηκώθηκε να φύγει…
-
«Κάτσε λίγο
ακόμα!»…
-
«Έλα ρε, δεν
χανόμαστε!»…
Αλλά χαθήκαμε...
Ένα
τηλεφώνημα έκανε την επομένη, για να ευχαριστήσει για την πρόσκληση… Πάντα τυπικός. Άλλο «ντριν» δεν
ακούστηκε.
Πριν μερικές ώρες, μου τηλεφώνησε η
συνάδελφος Διονυσία Ζαπατίνα, για να μου πει νέα για τον Μάκη. Ότι δηλαδή, ο Μάκης Δήμου έφυγε
από τη ζωή μετά από σύντομη μάχη με την επάρατο...
Κι ούτε ένα τηλεφώνημα ο
Μάκης, να πει "ρε φίλε έχω πρόβλημα υγείας"! Τίποτε… Μήπως τού τηλεφώνησα κι εγώ να μάθω πώς περνάει; Όχι!
Είναι κρίμα να χάνεις έναν φίλο έτσι στα «κουφά», λες και είναι μεγάλος κόπος να σηκώσεις το ακουστικό...
Πώς να σου ζητήσω
συγγνώμη ρε Μάκη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου