Ένα μήνυμα που λέει τόσα - όσα δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν κάποιοι "trendy σαλεπιτζήδες"

Την τελευταία του πνοή άφησε τελικά σήμερα, στο Γενικό Κρατικό ο 50χρονος που αυτοπυρπολήθηκε το Σάββατο στα Βριλήσσια. Κι αυτός έπεσε θύμα της ανέχειας από την απάνθρωπη πολιτική που ακολουθείται. Αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, διότι εργαζόταν σε βιοτεχνία η οποία έκλεισε και ο φουκαράς δεν μπορούσε να βρει δουλειά.

Με αφορμή αυτή το... νέο «περιστατικό», που έρχεται να αναδείξει ακόμη περισσότερο τον βαθμό εξαθλίωσης που επικρατεί στη χώρα, ένας φίλος γιατρός από κωμόπολη της Θεσσαλονίκης, παροτρύνει το «Εδώ Αθήναι» να γράψει κάτι σχετικά. 

Όμως, πόσο καλύτερα θα μπορούσε να δοθεί η «εικόνα», απ’ όσο περιγράφεται στο πρακάτω μήνυμα του καλού φίλου Φ. που γράφει:

Τον έκλαψε η μάνα του, τον στερήθηκαν πιθανότατα η γυναίκα του και τα παιδιά του, κι αυτή η έρμη η Πατρίδα τον έχασε, που δεν τον είχε δα και παραπανίσιο. Σπάραξε η καρδιά μου. Οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της αυτοχειρίας αλλά και τόσων άλλων απωλειών που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, είναι βεβαίως γνωστοί τοις πάσι. Αποφεύγω όμως να τους φέρω στο νου μου. Δεν βγαίνει τίποτε. Πιότερο σκέφτομαι την προσωπική μου καθημερινή ευθύνη και υποχρέωση απέναντι στον άνεργο και άφραγκο συγχωριανό μου.

Φ.

Ως υστερόγραφο, ο γιατρός σημειώνει:
Χθες μπήκε στο καφενείο της γειτονιάς μου ένας 35άρης άντρας και παρακάλεσε τους θαμώνες να τον βοηθήσουν για να αγοράσει γάλα για το μωρό του. Οι φιλότιμοι συμπατριώτες του μάζεψαν «στο πι και φι» μερικά ευρώ και του τα έδωσαν. Σε λίγο ξαναέρχεται στο καφενείο ο από διετίας άνεργος πατέρας κρατώντας στα χέρια του την σακούλα με το γάλα, και τους αφήνει πάνω στο τραπέζι την απόδειξη με τα ρέστα (!) λέγοντας «Δεν είμαι ζητιάνος ρε παιδιά! Η ανάγκη με έφερε εδώ». Και όλοι βούρκωσαμε... Ο επόμενος...