Δημ. Κωνσταντάρας: Οι εξαθλιωμένοι σκλάβοι των διακινητών της φτώχειας

Την ώρα που ο Σαμαράς -ξανά- υπόσχεται, 

ξαναδεσμεύεται ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα, 

μια απερίγραπτη δυστυχία 

μέσα από τους εξαθλιωμένους «μετανάστες σκλάβους» 

των διακινητών της φτώχειας, 

σε μια πόλη γεμάτη πληγές. 

Θεέ μου… μη λησμονάς τη χώρα μου…

Του 

Δημήτρη 

Κωνσταντάρα

Παρασκευή πρωί. Γύρω στις 9μιση. Βγαίνω απ΄ το σπίτι μου, στην οδό Πατησίων, με τη μόνιμη πια πρωινή τετράποδη παρέα μου- το Λάκη- και σχεδόν πέφτουμε επάνω στη γνωστή νεαρή, μελαμψή κοπέλα από το Μαυροβούνιο, καθισμένη στο πεζοδρόμιο, μ ένα μωρό τυλιγμένο σε κουβέρτα και ένα χαρτόνι που λέει : «Πινάμε. Δόστε κάτη. Βοίθια».

Το πλαστικό ποτηράκι μπροστά της άδειο. Κόσμος πολύς πάει κι έρχεται.

Δέκα μέτρα πιο κάτω, ο επίσης γνωστός Ρουμάνος με το ένα πόδι και το δεκανίκι στο πεζοδρόμιο για να εμποδίζει και να σε κάνει να προσέξεις. Σ΄ ένα βρώμικο, ζαρωμένο σεντόνι , με ανάλογο χαρτονάκι και ποτηράκι. Άδειο.

Έξω απ΄ το σουβλατζίδικο που μόλις άρχισε να καθαρίζεται, τρία ξυπόλητα παιδάκια, με απλωμένα χέρια, ζητάνε από τους περαστικούς που τρέχουνε να προλάβουν το τρόλλει. Δεν παίρνουνε τίποτα.

Απέναντι, έξω από την Εθνική, στα σκαλιά,μια ταλαιπωρημένη, μαυροφορεμένη γριά με μαντήλα , κλαίει ζητώντας βοήθεια από τους συνταξιούχους που συνωστίζονται για να μπουν στην τράπεζα, μήπως και «μπήκε» η κουτσουρεμένη σύνταξη. Άλλα 2-3 ξυπόλητα παιδάκια κόβουν βόλτες και «κολλάνε» σε περαστικούς.

Ανεβαίνουμε τη Φωκίωνος για τις πρωινές «επισκέψεις» του Λάκη στα γνωστά δέντρα. Εξαθλιωμένες υπάρξεις και παιδάκια που δεν μιλούν ελληνικά, ζητιανεύουν. Έχουν ήδη «βγει» για τσάρκα και οι κατάμαυροι Ιβοριανοί με τα λαθραία cd – dvd και «πλασσάρουν» αμανέδες και πορνό.

Γυρίζουμε, κάπου στη Δημοτική Αγορά, μέσα από την ανθρώπινη εξαθλίωση της πρωινής επαιτείας που βρίσκεται σε έξαρση. Παρασκευή. «Μπαίνουν» λεφτά στα βιβλιάρια. Τα ξέρουν καλά αυτά οι διακινητές, κρυμμένοι στα παλιά «αγροτικά» με τις καρότσες, παρκαρισμένοι πάνω στα πεζοδρόμια.

Η ίδια κατάσταση και στην άλλη πλευρά του δρόμου, στο «κατέβασμα». Έχω μετρήσει πάνω από 50 μέσα σε ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο. Ποιος να πρωτοδώσει και σε ποιον και να ήθελε; Τι έχει ο άλλος στην τσέπη του που να του περισσεύει για να βοηθήσει , όταν δέκα μέτρα πιο κάτω θα βρει κι άλλον… κι άλλην… κι άλλα ξυπόλητα παιδάκια;

Το ίδιο και στις άλλες γειτονιές και στις άλλες συνοικίες της Αθήνας και άλλων πόλεων και στα φανάρια και έξω από τα μαγαζιά και στις εισόδους των πολυκατοικιών και στις στάσεις των λεωφορείων…

Την ώρα που ο Σαμαράς -ξανά- υπόσχεται, ξαναδεσμεύεται ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα, μια απερίγραπτη δυστυχία μέσα από τους εξαθλιωμένους «μετανάστες σκλάβους» των διακινητών της φτώχειας, σε μια πόλη γεμάτη πληγές. Θεέ μου… μη λησμονάς τη χώρα μου…