Το ύστατο χαίρε δίνει
σήμερα η ελληνική δημοσιογραφία σε ένα άλλο μέλος της που έφυγε τόσο αναπάντεχα.
Πρόκειται για τον Μιχάλη Γαργαλάκο που απεβίωσε προχθές, μετά από μία πολύ σύντομη
σκληρή μάχη με την επάρατο. Η κηδεία του γίνεται περίπου σε δύο ώρες (13:30’) στο
Γ' Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Μιχάλης Γαργαλάκος είχε έντονη πολιτική κοινωνική δράση. Υπήρξε στέλεχος του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ.
Σαν δημοσιογράφος εργάστηκε σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Πριν την συνταξιοδότησή του εργαζόταν ως διευθυντής στο «Κανάλι 1». Διευθυντής ήταν και στο «Ράδιο Αθήνα» των Κουρήδων κατά την εποχή του «βρώμικου ‘89».
Τότε γνώρισα τον… «αυριανιστή» Μιχάλη Γαργαλάκο, που μέσα από τη συχνότητα του «Ράδιο Αθήνα» έδινε τις μάχες του για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν η εποχή που είχε κλείσει η «Ακρόπολις» και όπου ένας… «αντιαυριανιστής» εργάστηκε ως διευθυντής ειδήσεων στο «πασοκικό» ραδιόφωνο! Με τον Μιχάλη συνεργαστήκαμε περίπου επτά μήνες και δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο συνεργάσιμος, καλοήθης και γλυκός άνθρωπος ήταν!
Τα χρόνια πέρασαν και ξαναβρεθήκαμε πριν 2-3 μήνες να πίνουμε τα πρωινά του Σαββάτου τα εσπρεσάκια μας στο «Εν Πειραιεί» της πλατείας Κοραή, με την δημοσιογραφική παρέα μας.
Ένα “πάνω στ’ άλλο” τα τσιγάρα ο Μιχάλης… Πριν 3-4 Σάββατα του λέω «Ρε Μιχάλη, κάνε μια προσπάθεια και κόφ’ το!». Με «καρφώνει» στα μάτια και πικρογελώντας απαντά: «Τώρα μου το λες; Είναι αργά πιά….». Πράγματι, ήταν αργά… Σε λίγες μέρες προέκυψε μία άσχημη διάγνωση. Και δεν πρόλαβε καλά-καλά να αρχίσει την θεραπεία…
Τι λένε
Ο Μιχάλης Γαργαλάκος είχε έντονη πολιτική κοινωνική δράση. Υπήρξε στέλεχος του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ.
Σαν δημοσιογράφος εργάστηκε σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Πριν την συνταξιοδότησή του εργαζόταν ως διευθυντής στο «Κανάλι 1». Διευθυντής ήταν και στο «Ράδιο Αθήνα» των Κουρήδων κατά την εποχή του «βρώμικου ‘89».
Τότε γνώρισα τον… «αυριανιστή» Μιχάλη Γαργαλάκο, που μέσα από τη συχνότητα του «Ράδιο Αθήνα» έδινε τις μάχες του για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν η εποχή που είχε κλείσει η «Ακρόπολις» και όπου ένας… «αντιαυριανιστής» εργάστηκε ως διευθυντής ειδήσεων στο «πασοκικό» ραδιόφωνο! Με τον Μιχάλη συνεργαστήκαμε περίπου επτά μήνες και δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο συνεργάσιμος, καλοήθης και γλυκός άνθρωπος ήταν!
Τα χρόνια πέρασαν και ξαναβρεθήκαμε πριν 2-3 μήνες να πίνουμε τα πρωινά του Σαββάτου τα εσπρεσάκια μας στο «Εν Πειραιεί» της πλατείας Κοραή, με την δημοσιογραφική παρέα μας.
Ένα “πάνω στ’ άλλο” τα τσιγάρα ο Μιχάλης… Πριν 3-4 Σάββατα του λέω «Ρε Μιχάλη, κάνε μια προσπάθεια και κόφ’ το!». Με «καρφώνει» στα μάτια και πικρογελώντας απαντά: «Τώρα μου το λες; Είναι αργά πιά….». Πράγματι, ήταν αργά… Σε λίγες μέρες προέκυψε μία άσχημη διάγνωση. Και δεν πρόλαβε καλά-καλά να αρχίσει την θεραπεία…
Τι λένε
για τον Μιχάλη
δυό φίλοι του
Να τι γράφουν για τον Μιχάλη, στο πειραϊκό portnet.gr, δύο φίλοι και συνάδελφοι, όπως ο Δημήτρης Καπράνος και ο Νάσος Πουλακίδας, που είχαν ιδιαίτερη φιλία μαζί του.
Να τι γράφουν για τον Μιχάλη, στο πειραϊκό portnet.gr, δύο φίλοι και συνάδελφοι, όπως ο Δημήτρης Καπράνος και ο Νάσος Πουλακίδας, που είχαν ιδιαίτερη φιλία μαζί του.
Ο Δημ. Καπράνος, μεταξύ
άλλων, αναφέρει:
«…Θα έρθω αύριο για καφέ, αλλά φοβάμαι ότι θα είναι ο τελευταίος μου” μου είπε ο Μιχάλης την Παρασκευή, 4 του μηνός που του τηλεφώνησα. “Άσε τις αηδίες και κατέβα στο “εν Πειραιεί”. Εμείς το έχουμε δηλώσει: “Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη” του απάντησα. Την επομένη ήταν εκεί, συνεπής στο ραντεβού του, με το καπελάκι του το τζόκεϊ, αλλά κάπως πιο σκυφτός απ' ότι συνήθως. Όταν, όμως, η κουβέντα άναψε, ήταν και πάλι ο φλογερός υποστηρικτής των επιλογών της κυβέρνησης, “αφού δεν υπάρχει αυτή την ώρα κάτι καλύτερο”. Ήταν ο Μιχάλης που ήξερα, ο Μιχάλης που υποστήριζε την άποψή του, όποια και αν ήταν. Γιατί ο Μιχάλης μπορεί να ήταν άνθρωπος των ρήξεων, αλλά ποτέ δεν “κόλλησε”. Ήταν Μανιάτης από τους “καλούς”, από εκείνους, δηλαδή, που όντες λόγιοι, είναι και λογικοί. Σπουδασμένος στο “Νυχτερινό” της Ιωνιδείου, σχολείο δυνατό, για τα παιδιά που έπρεπε την ημέρα να εργασθούν, αλλά παράλληλα να κερδίσουν εφόδια για καλύτερη ζωή, τελείωσε το Μαθηματικό του Πανεπιστημίου Αθηνών και μπήκε στη δημοσιογραφία. Τα καλοκαίρια είχε δουλέψει και στο λιμάνι, όπου εργαζόταν ο πατέρας του. Είχε “φάει”, δηλαδή τον Πειραιά “με το κουτάλι”!».
Ο Νάσος Πουλακίδας, μεταξύ άλλων, γράφει:
«Κυριακή, 13 Απριλίου, ώρα 9 το βράδυ ξεκινάει η στέψη του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη. Χτυπάει το κινητό και βλέπω «Γαργαλάκος». “Ωχ, λέω, ο Μιχάλης θέλει να κάνει πλάκα και να μου πει, εσείς οι Παναθηναϊκοί δείτε ακόμα μία στέψη”. Αμ δε… Η πολυαγαπημένη του γυναίκα η Έφη είναι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και με τρεμάμενη φωνή λέει: «Πριν από λίγη ώρα στο Ασκληπιείο «έφυγε» από κοντά μας ο Μιχάλης!» Κεραυνός… Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια. Μία ημέρα νωρίτερα δεν είχε έρθει ο Μιχαλάκης – όπως τον αποκαλούσαμε – στο «Εν Πειραιεί» για καφέ γιατί όπως είπε: «Νάσο έχω δέκατα και με πονάει το στομάχι μου.» Οι χημειοθεραπείες που είχε ξεκινήσει πριν από λίγες ημέρες φαίνεται πως του δημιουργούσαν προβλήματα μαζί με τα υπόλοιπα θέματα υγείας που αντιμετώπιζε. Ο Μιχάλης Γαργαλάκος δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Ο «Μιχαλάκης» ήταν ένας εξαίρετος συνάδελφος και άνθρωπος που πάσχιζε για τον διπλανό του...».
«…Θα έρθω αύριο για καφέ, αλλά φοβάμαι ότι θα είναι ο τελευταίος μου” μου είπε ο Μιχάλης την Παρασκευή, 4 του μηνός που του τηλεφώνησα. “Άσε τις αηδίες και κατέβα στο “εν Πειραιεί”. Εμείς το έχουμε δηλώσει: “Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη” του απάντησα. Την επομένη ήταν εκεί, συνεπής στο ραντεβού του, με το καπελάκι του το τζόκεϊ, αλλά κάπως πιο σκυφτός απ' ότι συνήθως. Όταν, όμως, η κουβέντα άναψε, ήταν και πάλι ο φλογερός υποστηρικτής των επιλογών της κυβέρνησης, “αφού δεν υπάρχει αυτή την ώρα κάτι καλύτερο”. Ήταν ο Μιχάλης που ήξερα, ο Μιχάλης που υποστήριζε την άποψή του, όποια και αν ήταν. Γιατί ο Μιχάλης μπορεί να ήταν άνθρωπος των ρήξεων, αλλά ποτέ δεν “κόλλησε”. Ήταν Μανιάτης από τους “καλούς”, από εκείνους, δηλαδή, που όντες λόγιοι, είναι και λογικοί. Σπουδασμένος στο “Νυχτερινό” της Ιωνιδείου, σχολείο δυνατό, για τα παιδιά που έπρεπε την ημέρα να εργασθούν, αλλά παράλληλα να κερδίσουν εφόδια για καλύτερη ζωή, τελείωσε το Μαθηματικό του Πανεπιστημίου Αθηνών και μπήκε στη δημοσιογραφία. Τα καλοκαίρια είχε δουλέψει και στο λιμάνι, όπου εργαζόταν ο πατέρας του. Είχε “φάει”, δηλαδή τον Πειραιά “με το κουτάλι”!».
Ο Νάσος Πουλακίδας, μεταξύ άλλων, γράφει:
«Κυριακή, 13 Απριλίου, ώρα 9 το βράδυ ξεκινάει η στέψη του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη. Χτυπάει το κινητό και βλέπω «Γαργαλάκος». “Ωχ, λέω, ο Μιχάλης θέλει να κάνει πλάκα και να μου πει, εσείς οι Παναθηναϊκοί δείτε ακόμα μία στέψη”. Αμ δε… Η πολυαγαπημένη του γυναίκα η Έφη είναι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και με τρεμάμενη φωνή λέει: «Πριν από λίγη ώρα στο Ασκληπιείο «έφυγε» από κοντά μας ο Μιχάλης!» Κεραυνός… Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια. Μία ημέρα νωρίτερα δεν είχε έρθει ο Μιχαλάκης – όπως τον αποκαλούσαμε – στο «Εν Πειραιεί» για καφέ γιατί όπως είπε: «Νάσο έχω δέκατα και με πονάει το στομάχι μου.» Οι χημειοθεραπείες που είχε ξεκινήσει πριν από λίγες ημέρες φαίνεται πως του δημιουργούσαν προβλήματα μαζί με τα υπόλοιπα θέματα υγείας που αντιμετώπιζε. Ο Μιχάλης Γαργαλάκος δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Ο «Μιχαλάκης» ήταν ένας εξαίρετος συνάδελφος και άνθρωπος που πάσχιζε για τον διπλανό του...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου