Ο Δημήτρης Κολλάτος για τη Μαριέττα Ριάλδη...

Είχαμε κανονίσει να πάμε την Πέμπτη στο θέατρο, να δούμε την μαθήτριά της, την Πολύνα Γκιωνάκη, στη "Γαβριέλλα". Θα πέρναγα να την πάρω μπροστά από τον κινηματογράφο "Έμπασσυ". Δεν ήταν εκεί, δεν απάντησε στο τηλέφωνο.

Η Μαριέττα είχε φύγει από τη ζωή, μόνη της, σε ένα άδειο σπίτι. Είχαν μετακομίσει, όταν ακόμα ζούσε, όλα τα έπιπλα. Θα πήγαινε να μείνει σε ένα πιό μικρό, που δεν έιχε βρει και που, δεν ξέρω γιατί, δεν πίστεψα ποτέ ότι θα βρει.

Η εικόνα του άδειου σπιτιού, με την κουρασμένη Μαριέττα, αδυνατισμένη και καταβεβλημένη από το ζάχαρο, που αρνιόταν να το πολεμήσει, ήταν τρομερή.

Προσπαθώ να την θυμάμαι τα χρόνια της Πειραματικής Σκηνής. Ήταν όμορφη, δυνατή, με ταλέντο και έμπνευση.

Πρωταγωνιστούσε σε όλα τα μονόπρακτα που είχαμε ανεβάσει, το Σάββατο 30 Μαΐου, του '59. Ήταν εντυπωσιακή. Το '60, ένα χρόνο μετά, κάναμε ένα μικρό θαύμα, στο θέατρο Αθηνών. Ανεβάσαμε την "Φαλακρή Τραγουδίστρια". Μετά το "Τέλος του Παιχνιδιού", του Μπέκετ, και τελειώσαμε το πρωτοποριακό θέατρο, με το "Δωμάτιο" του Πίντερ. 

Οι θεατές ουρλιάζανε, και απαιτούσαν να σταματήσει η παράσταση. Στο "Δωμάτιο" του Πίντερ, ομόφωνα οι κριτικές, ήταν αρνητικές. Δεν ήταν συγγραφέας, δεν είχαμε το δικαίωμα να τον ανεβάσουμε, γράφανε. Η Μαριέττα κι εγώ γελούσαμε. Μετά ανεβάσαμε την "Ιφιγένεια εν Ταύροις", σε ένα υπόγειο δωμάτιο 5x5. Το πρώτο θέατρο "Τσέπης" στην Ελλάδα. Για αυτήν την παράσταση, είχε γράψει έναν ύμνο επιφυλλίδα στο "Βήμα", ο Άγγελος Τερζάκης.

Όταν εγώ έφυγα στο Παρίσι, η Μαριέττα συνέχισε μόνη της. Άνοιξε δρόμους, τόλμησε. Στη διάρκεια της Χούντας, στο προσκυνημένο Θέατρο, η πολύ νέα Μαριεττούλα, συνέχισε να προκαλεί. Δεν φοβήθηκε.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε. Αγαπούσε τη ζωή. Ετοίμαζε να γράψει για το Θέατρο που έζησε. Ίσως κάποιες σελίδες να υπάρχουν στα πράγματά της, ελπίζω να μην πεταχτούν, για τα χρόνια του θεάτρου της. Η Μαριέττα ήταν σπάνια, γιατί παρ’ όλες τις επιτυχίες που είχε, κράτησε με συνέπεια τις αποστάσεις της από το «επίσημο» Θέατρο.

Δεν έπρεπε να σταματήσει να κάνει θέατρο. Ήταν από τους ανθρώπους που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό. Τί σημασία έχουν όλα αυτά που γράφω...; Μου λείπει, θα μου λείπει. Με τη Μαριέττα, συνεχίζεται ο αργός θάνατος μίας θεατρικής Ελλάδας, που υπήρξε, αλλά δεν υπάρχει πιά.

Μαριεττούλα μου, θα σε κρατήσω ζωντανή μέσα μου, όσο ζω...

 Υ/Γ: Δημοσιεύω δύο φωτογραφίες. Μία από τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ιουνέσκο. Δίπλα στη Μαριέτα, ο Μάκης Καβουριάρης. Άφησε το θέατρο, έγινε καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου PARIS 8. Βλεπόμαστε πάντα. Η δεύτερη φωτογραφία, πολύ σπάνια, από τις πρόβες του έργου του Σαρτρ, «Νεκροί χωρίς Μνήμα». Μαζί της ο Φάνης Σχοινάς και δύο ηθοποιοί, που έχασα μέσ’ στα χρόνια. Ο Γιώργος Μανταρόπουλος, ο Γιώργος Σαλπιγγίδης. Στο υπόγειο της Στρουρνάρη, στο «Θέατρο Τσέπης».