Σκηνές Χριστουγέννων από μία λιγότερο «παγερή» Αθήνα…

Η Σταδίου τα Χριστούγεννα του 1960...

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 

ΕΧΤΙΖΑΝ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΕΛΠΙΔΑ

Από το 

elzoni.gr

Η δεκαετία του ’50 για την Ελλάδα ήταν αρκετά δύσκολη, καθώς η χώρα προσπαθούσε να αναγεννηθεί μέσα από την τέφρα του πολέμου και του εμφυλίου, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη βρισκόταν ήδη στο στάδιο της ανασυγκρότησης…

Τα μίση ακόμη δεν είχαν σβήσει. Στους τοίχους των σπιτιών της Αθήνας, υπήρχαν ακόμη σημάδια από σφαίρες και συνθήματα. Τα «κοινωνικά φρονήματα» και το «φακέλωμα», σκίαζαν τις όποιες προσπάθειες για εθνική συμφιλίωση. Η κακομοιριά με τη μιζέρια προχωρούσαν αγκαζέ στους λασπωμένους δρόμους της πρωτεύουσας και στα σχολεία είχαμε συσσίτια, με υπογραφή UNRA…

Σε ένα τέτοιο τοπίο φτώχειας και δυστυχίας, τα Χριστούγεννα αποτελούσαν μία παρένθεση. Ένα ξέφωτο, στο δάσος των τόσων προβλημάτων, ενός λαού που είχε οράματα. Τότε, δεν υπήρχαν «απαγορεύσεις» για την ελπίδα…

Η περίοδος των γιορτών είχε τη ζεστασιά της. Έστω μ’ ένα μαγκάλι κι έναν Παπαδιαμάντη. Με τα κάλαντα, τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα. Με τις βιτρίνες του Λαμπρόπουλου, του Δραγώνα και την Αιόλου με τα «αγιοβασιλιάτικα». Με την Ερμού να είναι στις δόξες της και τις κολώνες της Πανεπιστημίου, της Σταδίου, της Ακαδημίας να είναι τυλιγμένες με λαμπιόνια. Άντε να υπήρχαν «καρφιτσωμένα» στις κολώνες χριστουγεννιάτικα δεντράκια. Όμως αυτές οι κεντρικές οδοί έλαμπαν περισσότερο από την φωταγωγία που τους χάριζαν οι βιτρίνες των καταστημάτων! Τότε δεν υπήρχαν ξενοίκιαστα μαγαζιά…

Στις γειτονιές οι σκηνές ήταν πιο λιτές. Πού και πού να έβλεπες καμμιά γιρλάντα, ή και κανένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, να κρυφοκοιτάζει δειλά-δειλά μέσα από κάποιο παράθυρο, στου Ζωγράφου, στα Κουπόνια και στην Καισαριανή, στη Γούβα, στο Δουργούτι και στον Κολωνό, στα Πετράλωνα, στην Καλλιθέα και στις Τζιτζιφιές. Εικόνες, σαν από αχνό πάνω στο τζάμι…

Η μέρα τής 23ης Δεκεμβρίου, ήταν η πιο ευτυχισμένη για τα παιδιά, επειδή σηματοδοτούσε την έναρξη των 15ήμερων διακοπών… λόγω Εορτών! Μάθημα δεν γινότανε, αλλά οι δάσκαλοι έδιναν την εργασία. Τι… βίτσιο κι αυτό! Μετά, κάποια γιορτούλα μπροστά σε μία Φάτνη με μπόλικο μπαμπάκι για χιόνι, δυό τρία χριστουγεννιάτικα τραγούδια, «Χρόνια Πολλά να περάσετε καλά» και άντε και του χρόνου!

Όμως, οι γιορτές αποτελούσαν ευκαιρία για εθελοντικές φιλανθρωπικές δράσεις και έτσι πολλοί μαθητές συμμετείχαν σε χορωδιακές ομάδες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, για τα κάλαντα. Την ημέρα των παραμονών Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς έβγαιναν, συνοδεία δασκάλων οι «μικροί» μαθητές και το βράδυ οι «μεγάλοι», για να πουν το «Ανοίξατε την πόρτα για να μπούμε»…

Τα κάλαντα, ήταν το πλέον προσφιλές χόμπυ των παιδιών, αφού εκτός των άλλων ήταν και… επικερδές, αφού με το να συγκεντρώσει ένα παιδί π.χ. 30-40 δραχμές, δεν ήταν αστείο ποσόν για την εποχή του 1955, που το μεροκάματο του εργάτη δεν έφτανε ούτε τις 30 δραχμές…

Για πολλές οικογένειες, τα κάλαντα ήταν η λύση για να περάσουν Χριστούγεννα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν τα «έλεγαν» μόνον οι πιτσιρικάδες, αλλά και οι μεγάλοι! Ένα έθιμο που είχε ξεχαστεί και το οποίο επανήλθε δυστυχώς στις μέρες μας…

Π.Ξ.