Τα πειραματάζωα μιας λανθασμένης μεθόδου...

Οι Έλληνες μπροστά στο κρίσιμο «τρίστρατο»...

Του 

Δημήτρη 

Κωνσταντάρα

Γιώργος Κασιμάτης: 

«Ήμασταν ένα πειραματόζωο μιας μεθόδου. 

Κι από τα λάθη της μεθόδου, εκείνοι μαθαίνουν. 

Και τα διορθώνουν με… αναδιάρθρωση. 

Όχι για το δικό μας όφελος. 

Για το δικό τους».

Αναζητώ κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, κάποιες απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που μας έχουν γεννηθεί μ όλη αυτή την κατάσταση. Προσπαθώ να καταλάβω τι πραγματικά γίνεται, γιατί φτάσαμε ως εδώ, τι δεν κάναμε σωστά. Και οι «απαντήσεις» έρχονται άλλες φορές αυτόματα κι αυθόρμητα – σε σχέση με την ανεπάρκεια ανθρώπων και συστημάτων που «έτρεξαν» τόσα χρόνια -κ ι άλλες φορές βασανιστικά, όταν ψάχνω να βρω ψήγματα αλήθειας σε φήμες, αποκαλύψεις, ρεπορτάζ και καταγγελίες.

Αλλά κάθε φορά που μιλάω με τον καθηγητή Γιώργο Κασιμάτη, κάθε φορά που έχω την ευκαιρία να τον ακούσω, είτε όταν μου δίνει συνέντευξη, είτε όταν απαντά στα ερωτήματά μου στην δική μου τηλεοπτική εκπομπή ή στα ερωτήματα που του θέτουν σε άλλες τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές, νοιώθω ότι βγαίνω απ’ αυτή τη διαδικασία πραγματικά «σοφότερος». Μαθαίνω. Βελτιώνομαι.

Στην πρόσφατη τηλεοπτική μας συνάντηση, μέσα Νοεμβρίου, μου είχε πει: «Στην περίπτωση της Ελλάδας, τις "αρχές" του ΔΝΤ, τις εφάρμοσε καταναγκαστικά η Ευρώπη. Η Γερμανία κυρίως. Στην εφαρμογή των "αρχών" που είχαν λάθη, έγιναν κι άλλα λάθη. Και τα λάθη δεν έπληξαν μόνο εμάς, τη χώρα και το λαό. Έπληξαν και απείλησαν και άλλους. Αυτό δεν το υπολογίζει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα συμφέροντα του εξυπηρετεί αυτή η πολιτική. Δεν ενδιαφέρεται για τους λαούς, ούτε για τον άνθρωπο. Ενδιαφέρεται για το πώς θα εισπράξει εκείνα που θέλει. Στη δική μας περίπτωση ήθελαν όχι μόνο να απομυζήσουν τα πάντα αλλά και να περιέλθει η Δημόσια Περιουσία και η Εθνική Οικονομία στο Πολυεθνικό επίπεδο. Το συμφέρον του παγκόσμιου συστήματος είναι να πάει ολόκληρη η εθνική μας περιουσία στα χέρια τους. Τυφλό σύστημα που δεν υπολογίζει καθόλου τον άνθρωπο. Γι αυτό επιμένουν και στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Πρέπει να περιέλθει ολόκληρη η εθνική οικονομία στο υπερεθνικό κεφάλαιο. Ήμασταν πειραματόζωο μιας μεθόδου. Κι από τα λάθη της μεθόδου, εκείνοι μαθαίνουν. Και τα διορθώνουν με αναδιάρθρωση. Όχι για το δικό μας όφελος. Για το δικό τους».

Αν και τα είχα περίπου ξανακούσει αυτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παρακολουθούσα σχεδόν άφωνος μέχρι που σκέφτηκε δυνατά: « Μα η κυβέρνησή μας, οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, πως το δέχονται; Κοιμούνται τα βράδια; Δεν έχουν τύψεις;»

Η απλότητα των επιχειρημάτων του με «πάγωσε».

Η απάντησή του, ήταν λιγόλογη αλλά απόλυτα σαφής. Κι αν την κατανοήσουμε, θα βρούμε κάποιες απαντήσεις: «Όλα τα πολιτικά κόμματα θα έπρεπε να υπερασπίσουν το εθνικό συμφέρον. Δυστυχώς, αυτό δεν γίνεται. Τα απαξιώνουν όλα. Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα του πολιτικού ήθους, της συνείδησης, Συνεχίζεται σταθερά η ποδηγέτηση του Ελληνικού λαού από το Μεγάλο Δουκάτο με τους Έλληνες "τσάτσους" του προς τον πιο βαθύ γκρεμό. Προς μια έξοδο από το ευρώ μέσω μιας ελεγχόμενης από τους δανειστές πτώχευση. Ευγενικότερα, πρόκειται για "Βασάλους". Οι Βασάλοι ήταν στο φεουδαρχικό σύστημα οι αντιπρόσωποι των μεγάλων γαιοκτημόνων και του βασιλιά. Σ εμάς ισχύει εξευτελισμός. Διοικητικοί υπάλληλοι έρχονται και κατευθύνουν πρωθυπουργούς και υπουργούς μιας –υποτίθεται- δημοκρατίας. Δυστυχώς η συνείδηση της πολιτικής αποστολής της ηγεσίας μας, έχει εκλείψει. Ζούμε σε καθεστώς πραξικοπηματικής επέμβασης και διοικούν «τσάτσοι» κατ’ εντολήν που δεν είναι καν αποτελεσματικοί»

Σκύβω το κεφάλι μου, τοποθετώ ανάμεσα στα χέρια μου και βάζω τα κλάματα. Τα κρύβω τα δάκρια ακόμα κι απ’ τον εαυτό μου. Αλλά το έγκλημα έχει συντελεστεί. Είμαι κι εγώ αναγκαστικά υπήκοος «τσάτσων» και Βασάλων. Τους ακούω να μιλάνε και να ανακοινώνουν και να προσπαθούν να μας… πείσουν ότι δίνουν μάχες για το συμφέρον μας και για το συμφέρον της πατρίδας μας την ώρα που η πατρίδα μας βρίσκεται κάτω από τη μπότα του νέο – φεουδαρχισμού στον πάτο του βαρελιού, πτωχή και άτιμη. Χωρίς μέλλον. Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς ούτε καν αύριο.

Και απομένει το «ζουμί» που όλοι αναζητούμε: Και τώρα; Τι γίνεται;

Δεν σας μεταφέρω την επίσης λιγόλογη απάντηση του καθηγητή. Σας μεταφέρω με απόλυτη ειλικρίνεια το δικό μου συμπέρασμα : Βλέπω μπροστά μου ένα τρίστρατο και πρέπει να αποφασίσω ποια «στράτα» θα ακολουθήσω εγώ. Την πειθήνια συνέχιση της σημερινής πορείας που οδηγεί στην πλήρη εξουδετέρωση κάθε αντίστασης, στην εξουθένωση και στην υποταγή κάτω από την «ομπρέλα» των σύγχρονων «πατερούληδων»; Την πλήρη αδιαφορία που θα μας οδηγήσει σε εμφύλιο σπαραγμό με αλληλοσυγκρουόμενα «αντάρτικα πόλεων»; Ή την ολοκληρωτική λαϊκή πίεση σε κάθε επίπεδο ώστε να φύγουν αμέσως οι «Βασάλοι» και να υποχρεωθούν όσοι «αντέχουν» να ομονοήσουν , να συνεργαστούν, να συγκλίνουν ώστε να παλέψουμε όλοι μαζί εναντίον του κοινού εχθρού;

Προσωπικά, επιλέγω με κάθε κόστος, την τρίτη «στράτα». Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι. Αλλά το καταθέτω και περιμένω...