Η Χρυσή Αυγή είναι "αντισυστημική", όπως κάποτε οι Γκοτζαμάνηδες...

Μετά το φονικό  στην Αμφιάλη, όπου ένας 34χρονος βρήκε τραγικό θάνατο από τις μαχαιριές που του κατάφερε ένας 45χρονος «λεβέντης» - μέλος της Χρυσής Αυγής, ο πολιτικός κόσμος της χώρας, ίσως θα πρέπει να συσκεφθεί. 

Ύστερα από τα γεγονότα του Μελιγαλά και μετά από αυτό το τραγικό γεγονός της Αμφιάλης, όλα δείχνουν πως η Χρυσή Αυγή, δεν χαρακτηρίζεται ούτε καν από ακραία πολιτική συμπεριφορά.

Με αυτό το δεδομένο ο πολιτικός κόσμος, δεν πρέπει να μείνει μόνον στην καταδίκη, αλλά να αγωνιστεί ώστε (δια του λόγου και μόνον!) να πείσει τον απόκληρο και τον κακομοίρη, τον γεροντάκο και τη γερόντισσα, τον άνεργο και τον «απ’ έξω», ότι η Χ.Α. δεν είναι αυτή που θέλει να δείχνει, αλλά δρα κατά  των ουσιαστικών συμφερόντων των εργαζομένων και αποτελεί το «μακρύ χέρι» της ορθώς εννοούμενης εξουσίας του τόπου.

Όλα τα κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, θα πρέπει να βρουν μία κοινή συνισταμένη, για συντονισμένη δράση κατά αυτού του εκτρώματος της ελληνικής κοινωνίας.

Θα ήταν μέγα λάθος, να εκλαμβάνεται η Χρυσή Αυγή, ως πολιτικός χώρος και μεγαλύτερο σφάλμα εάν τυχόν τεθεί εκτός νόμου. Όχι! Η παρανομία θα σταθεί υπομόχλιο στις επιδιώξεις των χώρων της εξουσίας που «ποτίζουν» το δέντρο της Χρυσής Αυγής.

Ο αυτοχαρακτηρισμός της ΧΑ, ως «αντισυστημικό» κόμμα, είναι μία ειλικρινής ομολογία, η οποία θα πρέπει να εκτιμηθεί δεόντως. Πράγματι, είναι αντισυστημικό κόμμα, το οποίο δρα με σύστημα και κατ’ εντολήν κάποιων εξουσιαστών, που έχουν συμφέροντα να μην σηκώσει κεφάλι η εργατική τάξη και θέλουν να κατευθύνουν τις τύχες του τόπου.

Αυτής της εξουσίας, είναι το «μακρύ χέρι» η ΧΑ και αποτελεί το πρώτο «εκτόπλασμα» για τη δημιουργία παρακράτους. Άλλωστε, η επιλογή στελεχών της ΧΑ δεν μπορεί να θεωρείται τυχαία...

Επειδή, μετά από το φονικό του άτυχου Παύλου Φύσσα (γόνος εργατικής οικογένειας, γνωστός στο χώρο της ραπ μουσικής ως Killah P και μέλος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αναμένεται να οξυνθεί το γενικό κλίμα, θα πρέπει να προσέξουν κυβέρνηση και κόμματα τις αντιδράσεις και τις κινήσεις τους. 

Ιδιαίτερα η κυβέρνηση, μην επιτρέπει στον καθένα να λέει ό,τι του κατέβει, αλλά να υπάρχει κάποιος συντονισμός με συγκεκριμένο στόχο. Ποιόν στόχο; Μα, για να μην πει αύριο ο Αντώνης Σαμαράς «ποιός διοικεί αυτόν τον τόπο;», όπως είχε πει κάποτε κάποιος άλλος...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, με τη διαφορά ότι η σημερινή αλητεία κυκλοφορεί με γραβάτες σε χρώματα κυλλότας, λιμουζίνες με οδηγούς, ενώ θέλουν τους πολιτικούς σαν υπαλληλάκια τους.

Εάν δεν ξεβρωμίσει η χώρα από αυτή τη πλέμπα πολυτελείας, όχι ο Σαμαράς, όχι ο Τσίπρας, ούτε κανένας δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει την πατρίδα μας.