Ένα διαφορετικό talk show για τον Έλληνα και την Ελλάδα πριν και
μετά το Μνημόνιο, είναι το βιβλίο με τίτλο «Δες στον καθρέφτη σου - Έχεις
1.000 λόγους να το κάνεις» που έγραψε ο δημοσιογράφος Γιάννης Αμανατίδης και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Λυκόφως".
Πρόκειται για μια τριήμερη συζήτηση του συγγραφέα με ένα φίλο του σε ένα αθηναϊκό καφενείο, όπου και οι δύο αναλύουν τη νεοελληνική τραγωδία του σήμερα, αλλά χωρίς διαπληκτισμούς, χωρίς φωνές, χωρίς αντιδικίες, χωρίς αλληλοδιακοπές, δηλαδή δίχως τα συστατικά στοιχεία που συνιστούν την τηλεοπτική Ελλάδα.
Είναι ένα διαλεκτικό τετ α τετ σκέψεων, επιχειρημάτων και ιστορικών αναδρομών, δια του οποίου ανατέμνεται η ελληνική πραγματικότητα ως ατελής κρατική υπόσταση και ως αταξινόμητο ελληνικό ταμπεραμέντο.
Στις 174 απολαυστικές σελίδες του ο συγγραφέας «υποδύεται» τον εξηντάρη δημοσιογράφο έναντι του ογδοντάρη αλλά αιωνίως αισιόδοξου φίλου του, παλαίμαχου επιδιορθωτή μηχανών Singer, με τον οποίο συμφωνούν ότι «είμαι ένοχος γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου».
Σε αυτούς τους πολύωρους εσπερινούς ορθολογισμού, υπό τα όμματα του καφετζή, ο οποίος κατά διαστήματα παρεμβαίνει φέρνοντας τους καφέδες ή το κρασί, παρελαύνουν από την οθόνη του βιβλίου πρόσωπα, καταστάσεις, αντιλήψεις, στραβά και ανάποδα του δημοσίου βίου των Ελλήνων από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα, με επίκεντρο το ορόσημο της υπαγωγής στο Μνημόνιο. Ορόσημο, το οποίο τέμνει την σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Όχι. Η συζήτηση δεν διεξάγεται με αφορισμούς και εύκολες αντι-συστημικές καταγγελίες.
Η κουβέντα αναπτύσσεται με δοκιμιακή εμβάθυνση αλλά και λογοτεχνική αφηγηματικότητα, αρχής γενομένης από την τηλεοπτική υστερία και τους παραθυράτους, για να κορυφωθεί συν τω χρόνω στο διαρκές πρόβλημα του υπερδανεισμού, στον πολιτικό αμοραλισμό ηγεσίας και λαού, στον προαιώνιο… ελληνο-ελληνικό διχασμό, στην Ελλάδα της κομματοκρατίας, των αυθαιρέτων, των «δικών μας παιδιών», των φακέλων του ιδεολογικού διαχωρισμού, αλλά και των φακέλων στα νοσοκομεία, του ρουσφετιού, της διαγραφής των κλήσεων της τροχαίας, των αγέλαστων συνδικαλιστών, των αιώνιων φοιτητών της… προόδου, της Αθήνας των καταλήψεων, του ασύλου της βίας στα πανεπιστήμια και… πάει λέγοντας.
Ο συγγραφέας, που γεννήθηκε στην Κοζάνη, έχοντας διατελέσει διευθυντικό στέλεχος σε μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες καθώς και στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, διαθέτοντας ευρεία γνώση, εντοπίζει τη λύση του νεοελληνικού δράματος με το αντίδοτο- τρίπτυχο: Σοβαρό κράτος- παιδεία- πολιτισμός!
Ο Γιάννης Αμανατίδης, όντας αθεράπευτα αισιόδοξος και υμνητής της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, καταλήγει με την επωδό: «Η Ελλάδα είναι ουρανός. Δεν έχει τέλος!».
Πηγή: ΑΠΕ
Πρόκειται για μια τριήμερη συζήτηση του συγγραφέα με ένα φίλο του σε ένα αθηναϊκό καφενείο, όπου και οι δύο αναλύουν τη νεοελληνική τραγωδία του σήμερα, αλλά χωρίς διαπληκτισμούς, χωρίς φωνές, χωρίς αντιδικίες, χωρίς αλληλοδιακοπές, δηλαδή δίχως τα συστατικά στοιχεία που συνιστούν την τηλεοπτική Ελλάδα.
Είναι ένα διαλεκτικό τετ α τετ σκέψεων, επιχειρημάτων και ιστορικών αναδρομών, δια του οποίου ανατέμνεται η ελληνική πραγματικότητα ως ατελής κρατική υπόσταση και ως αταξινόμητο ελληνικό ταμπεραμέντο.
Στις 174 απολαυστικές σελίδες του ο συγγραφέας «υποδύεται» τον εξηντάρη δημοσιογράφο έναντι του ογδοντάρη αλλά αιωνίως αισιόδοξου φίλου του, παλαίμαχου επιδιορθωτή μηχανών Singer, με τον οποίο συμφωνούν ότι «είμαι ένοχος γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου».
Σε αυτούς τους πολύωρους εσπερινούς ορθολογισμού, υπό τα όμματα του καφετζή, ο οποίος κατά διαστήματα παρεμβαίνει φέρνοντας τους καφέδες ή το κρασί, παρελαύνουν από την οθόνη του βιβλίου πρόσωπα, καταστάσεις, αντιλήψεις, στραβά και ανάποδα του δημοσίου βίου των Ελλήνων από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα, με επίκεντρο το ορόσημο της υπαγωγής στο Μνημόνιο. Ορόσημο, το οποίο τέμνει την σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Όχι. Η συζήτηση δεν διεξάγεται με αφορισμούς και εύκολες αντι-συστημικές καταγγελίες.
Η κουβέντα αναπτύσσεται με δοκιμιακή εμβάθυνση αλλά και λογοτεχνική αφηγηματικότητα, αρχής γενομένης από την τηλεοπτική υστερία και τους παραθυράτους, για να κορυφωθεί συν τω χρόνω στο διαρκές πρόβλημα του υπερδανεισμού, στον πολιτικό αμοραλισμό ηγεσίας και λαού, στον προαιώνιο… ελληνο-ελληνικό διχασμό, στην Ελλάδα της κομματοκρατίας, των αυθαιρέτων, των «δικών μας παιδιών», των φακέλων του ιδεολογικού διαχωρισμού, αλλά και των φακέλων στα νοσοκομεία, του ρουσφετιού, της διαγραφής των κλήσεων της τροχαίας, των αγέλαστων συνδικαλιστών, των αιώνιων φοιτητών της… προόδου, της Αθήνας των καταλήψεων, του ασύλου της βίας στα πανεπιστήμια και… πάει λέγοντας.
Ο συγγραφέας, που γεννήθηκε στην Κοζάνη, έχοντας διατελέσει διευθυντικό στέλεχος σε μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες καθώς και στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, διαθέτοντας ευρεία γνώση, εντοπίζει τη λύση του νεοελληνικού δράματος με το αντίδοτο- τρίπτυχο: Σοβαρό κράτος- παιδεία- πολιτισμός!
Ο Γιάννης Αμανατίδης, όντας αθεράπευτα αισιόδοξος και υμνητής της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, καταλήγει με την επωδό: «Η Ελλάδα είναι ουρανός. Δεν έχει τέλος!».
Πηγή: ΑΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου