Ας ξανακάνουμε τον κόσμο
να πιστέψει σ’ ένα καλύτερο αύριο
Από το:
athensvoice.gr
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1989, αλλά
τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στα Χανιά, πόλη πανέμορφη που μου χάρισε
αμέτρητες αναμνήσεις γεμάτες χρώμα και ζεστασιά. Όταν μετακόμισα στην Αθήνα η
πρώτη μου εντύπωση ήταν αρνητική. Ατελείωτο γκρίζο παντού!
Μόλις το μάτι μου
συνήθισε άρχισα να παρατηρώ την κρυμμένη της ομορφιά... μικρές πινελιές πράσινου,
τέχνης, δημιουργίας και πολιτισμού σκορπισμένες σε κάθε γωνιά της πόλης.
Κομμάτια διάσπαρτα που διαμόρφωναν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, που μαρτυρούσαν
ότι άνθρωποι με μεράκι κάπου υπήρξαν και υπάρχουν εδώ, χαμένοι και κρυμμένοι σε
τόνους σκουπιδιών, καυσαερίων, ασχήμιας. Κάπως έτσι αποφάσισα πως μου αρέσει
αυτή η περίεργη πόλη, θέλω να την ψάξω… να τη μάθω… να τη ζήσω. Και ύστερα ήρθε η κρίση...
Οι συγκυρίες μάς έφεραν στην πιο αποσβολωτική εποχή των τελευταίων χρόνων, όπου ζήσαμε για να δούμε την κατάρρευση της οικονομίας, την αύξηση της ανεργίας, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την απαξίωση της δημόσιας παιδείας και υγείας. Ένα δυσοίωνο μέλλον στο οποίο δεν μπορούσες να ποντάρεις, να ονειρευτείς, να ελπίσεις.
Όταν αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο βρέθηκα κι εγώ μπροστά στο σκληρό δίλημμα: να φύγω ή να μείνω στην Ελλάδα. Πριν αποφασίσω για τον εαυτό μου είχα ήδη κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Αεροδρόμιο άπειρες φορές για να αποχαιρετήσω φίλους και συμφοιτητές και να υποσχεθώ «ναι, ναι, θα μιλάμε κάθε μέρα στο skype, ναι, θα έρθω το καλοκαίρι να σε επισκεφτώ»…
Κάθε αποχαιρετισμός γινόταν όλο και πιο δύσκολος, κάθε φορά λιγόστευε η παρέα. Πέρασα ατέλειωτες ώρες ερευνώντας για τη ζωή και τις συνθήκες στο εξωτερικό, ζυγίζοντας τις επιλογές μου, συζητώντας με δικούς μου ανθρώπους όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια μιας ενδεχόμενης μεγάλης «φυγής». Έβλεπα την κατάσταση γύρω μου να χειροτερεύει, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να πρέπει να μεταναστεύσω, να αφήσω πίσω ό,τι περισσότερο αγαπώ. Με όποιον κι αν μίλησα, το συμπέρασμα ήταν ένα: Φταίει η πολιτική και οι πολιτικοί για την παρακμή της χώρας.
Ναι, η πολιτική είναι η εξουσία αλλά υπάρχει και η δύναμη των πολιτών, γιατί δεν διεκδικούμε κάτι καλύτερο για τους εαυτούς μας; Το μότο ήταν ένα και το αυτό: «Δεν ψηφίζω γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» ή «Όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι». Είναι όμως;
Δεν μπορώ να μιλήσω τόσο ισοπεδωτικά και αφοριστικά, διότι αν δεχτώ αυτή τη λογική αφήνω το πεδίο ελεύθερο στους χειρότερους και ανίκανους εκπροσώπους της πολιτικής. Παραδίδω το μέλλον μου σε αμφίβολα και διεφθαρμένα χέρια και δεν είμαι έτοιμη να σταματήσω την προσπάθεια ούτε να χάσω την ελπίδα μου, είναι τα μόνα που έχω.
Ο πρώτος πολιτικός που γνώρισα ήταν ο Γιάννης Σγουρός, ο οποίος με προέτρεψε να θέσω υποψηφιότητα για περιφερειακή σύμβουλος στον κεντρικό τομέα της Αθήνας. «Πρέπει να είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνεις, χρειάζεται θέληση, γνώση, υπευθυνότητα, κόπο, προσπάθεια και δημιουργία» μου είπε.
Ένιωσα μέσα μου ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης καθώς είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που αντιστεκόταν χρόνια τώρα στην πτώση των αξιών, στην αναξιοκρατία, στην υποκρισία και στην αναντιστοιχία λόγων και έργων. Ένιωσα ότι είχα βρει έναν από αυτούς που έψαχνα, που αντιστέκονταν με τα έργα τους και όχι μόνο με τα λόγια. Κάποιον που κατάφερνε να είναι παλιός χωρίς να είναι φθαρμένος, να είναι έμπειρος χωρίς να είναι διαβρωμένος.
Συνειδητοποίησα αίφνης ότι μπορώ να μπω σε ένα χώρο με διάθεση να επαναστατήσω, να μιλήσω για την οργή και την απογοήτευσή μου, να προσπαθήσω να αλλάξω τα παλιά με νέα, να βρω συμμάχους σ’ αυτό το δρόμο. Αυτούς που δεν πιστεύουν ότι είμαι η καλομαθημένη γενιά του καναπέ, ούτε η γενιά των 400 ευρώ.
Κατεβαίνω υποψήφια στις περιφερειακές εκλογές με το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Σγουρού στον Κεντρικό τομέα και δεν νιώθω ενοχές που είμαι πολιτικό όν.
Θέλω να προσπαθήσω να γίνουμε το μέλλον. Ανήκω στη γενιά που δικαιούται να πάρει τη σκυτάλη, να ξανακάνει τον κόσμο να πιστέψει στις δυνάμεις του και να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο.
Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι ανηφορικός. Μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά είναι ο δρόμος της αξιοπρέπειας, της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης.
Ας μείνουμε εδώ, στη χώρα μας, κι ας ενώσουμε τον ενθουσιασμό της δικής μας γενιάς με την εμπειρία της προηγούμενης, ας μάθουμε από τα λάθη κι ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με ανιδιοτέλεια, αγάπη και σεβασμό προς τον εαυτό μας και τη χώρα μας. Η φυγή δεν είναι λύση. Γιατί όπως έγραφε και ο Οβίδιος για τη Ρώμη «Η εξορία είναι ένα θέμα, η εξορία από τη χώρα σου είναι κάτι άλλο».
 |
Της
Δήμητρας Αγγελάκη** |
Οι συγκυρίες μάς έφεραν στην πιο αποσβολωτική εποχή των τελευταίων χρόνων, όπου ζήσαμε για να δούμε την κατάρρευση της οικονομίας, την αύξηση της ανεργίας, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την απαξίωση της δημόσιας παιδείας και υγείας. Ένα δυσοίωνο μέλλον στο οποίο δεν μπορούσες να ποντάρεις, να ονειρευτείς, να ελπίσεις.
Όταν αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο βρέθηκα κι εγώ μπροστά στο σκληρό δίλημμα: να φύγω ή να μείνω στην Ελλάδα. Πριν αποφασίσω για τον εαυτό μου είχα ήδη κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Αεροδρόμιο άπειρες φορές για να αποχαιρετήσω φίλους και συμφοιτητές και να υποσχεθώ «ναι, ναι, θα μιλάμε κάθε μέρα στο skype, ναι, θα έρθω το καλοκαίρι να σε επισκεφτώ»…
Κάθε αποχαιρετισμός γινόταν όλο και πιο δύσκολος, κάθε φορά λιγόστευε η παρέα. Πέρασα ατέλειωτες ώρες ερευνώντας για τη ζωή και τις συνθήκες στο εξωτερικό, ζυγίζοντας τις επιλογές μου, συζητώντας με δικούς μου ανθρώπους όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια μιας ενδεχόμενης μεγάλης «φυγής». Έβλεπα την κατάσταση γύρω μου να χειροτερεύει, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να πρέπει να μεταναστεύσω, να αφήσω πίσω ό,τι περισσότερο αγαπώ. Με όποιον κι αν μίλησα, το συμπέρασμα ήταν ένα: Φταίει η πολιτική και οι πολιτικοί για την παρακμή της χώρας.
Ναι, η πολιτική είναι η εξουσία αλλά υπάρχει και η δύναμη των πολιτών, γιατί δεν διεκδικούμε κάτι καλύτερο για τους εαυτούς μας; Το μότο ήταν ένα και το αυτό: «Δεν ψηφίζω γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» ή «Όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι». Είναι όμως;
Δεν μπορώ να μιλήσω τόσο ισοπεδωτικά και αφοριστικά, διότι αν δεχτώ αυτή τη λογική αφήνω το πεδίο ελεύθερο στους χειρότερους και ανίκανους εκπροσώπους της πολιτικής. Παραδίδω το μέλλον μου σε αμφίβολα και διεφθαρμένα χέρια και δεν είμαι έτοιμη να σταματήσω την προσπάθεια ούτε να χάσω την ελπίδα μου, είναι τα μόνα που έχω.
Ο πρώτος πολιτικός που γνώρισα ήταν ο Γιάννης Σγουρός, ο οποίος με προέτρεψε να θέσω υποψηφιότητα για περιφερειακή σύμβουλος στον κεντρικό τομέα της Αθήνας. «Πρέπει να είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνεις, χρειάζεται θέληση, γνώση, υπευθυνότητα, κόπο, προσπάθεια και δημιουργία» μου είπε.
Ένιωσα μέσα μου ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης καθώς είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που αντιστεκόταν χρόνια τώρα στην πτώση των αξιών, στην αναξιοκρατία, στην υποκρισία και στην αναντιστοιχία λόγων και έργων. Ένιωσα ότι είχα βρει έναν από αυτούς που έψαχνα, που αντιστέκονταν με τα έργα τους και όχι μόνο με τα λόγια. Κάποιον που κατάφερνε να είναι παλιός χωρίς να είναι φθαρμένος, να είναι έμπειρος χωρίς να είναι διαβρωμένος.
Συνειδητοποίησα αίφνης ότι μπορώ να μπω σε ένα χώρο με διάθεση να επαναστατήσω, να μιλήσω για την οργή και την απογοήτευσή μου, να προσπαθήσω να αλλάξω τα παλιά με νέα, να βρω συμμάχους σ’ αυτό το δρόμο. Αυτούς που δεν πιστεύουν ότι είμαι η καλομαθημένη γενιά του καναπέ, ούτε η γενιά των 400 ευρώ.
Κατεβαίνω υποψήφια στις περιφερειακές εκλογές με το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Σγουρού στον Κεντρικό τομέα και δεν νιώθω ενοχές που είμαι πολιτικό όν.
Θέλω να προσπαθήσω να γίνουμε το μέλλον. Ανήκω στη γενιά που δικαιούται να πάρει τη σκυτάλη, να ξανακάνει τον κόσμο να πιστέψει στις δυνάμεις του και να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο.
Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι ανηφορικός. Μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά είναι ο δρόμος της αξιοπρέπειας, της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης.
Ας μείνουμε εδώ, στη χώρα μας, κι ας ενώσουμε τον ενθουσιασμό της δικής μας γενιάς με την εμπειρία της προηγούμενης, ας μάθουμε από τα λάθη κι ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με ανιδιοτέλεια, αγάπη και σεβασμό προς τον εαυτό μας και τη χώρα μας. Η φυγή δεν είναι λύση. Γιατί όπως έγραφε και ο Οβίδιος για τη Ρώμη «Η εξορία είναι ένα θέμα, η εξορία από τη χώρα σου είναι κάτι άλλο».
________________________________________
* Η Δήμητρα Αγγελάκη είναι Μαθηματικός
και υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος
Κεντρικού Τομέα Αθηνών ("Αττική"
Γιάννης Σγουρός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου